Ze gooide de kapmantel die haar bedekte af, keek in de spiegel, draaide zich naar alle kanten zodat ze zich van opzij en ook van achteren kon zien. Er was een stilte onder de toeschouwers gevallen. Zelfs Antoine zelf zei niets terwijl Maggy angstig het nieuwe meisje opnam dat haar vanuit de spiegel aankeek.
Ze voelde zich vreemd. Het leek of haar hoofd niet bij haar schouders hoorde, alsof het loszat en als een ballon omhoog steeg. De vrouw in de spiegel was vrijpostig; de vrouw in de spiegel was ouder dan Maggy en vol zelfvertrouwen, de vrouw in de spiegel was bijzonder chique, al had ze Maggy's jurk en Maggy's vreselijke schoenen aan. Het haar, dat zachtglanzende prachtig geknipte haar dat bijna op haar hoofd geschilderd leek en zo een rood uitroepteken vormde, domineerde het vertrek.
Maggy liet niets blijken. Paula hield haar adem in. Langzaam liep Maggy dichter op de spiegel toe terwijl ze er haar ogen niet van afwendde. Het beeld dat ze zag werd steeds groter en ze keek er vragend naar totdat haar ogen en haar neus het glas aanraakten. Zo bleef ze even staan en haar adem liet de spiegel beslaan. Toen, met een beslist gebaar, kuste ze de spiegel met haar mooie, brede mond.
'O!' zuchtten alle toeschouwers opgelucht.
'Madame is tevreden,' zei Antoine met een bezitters-air.
'Madame is verrukt!' Maggy pakte de verbaasde Pool beet, drukte hem stevig tegen zich aan en gaf hem een kus op zijn oor. 'Madame kan van nu af aan als Monsieur worden aangesproken.' Ze nam de anjer die ze op haar manteltje droeg en stak die achter Antoines oor. 'Zoals de ene heer tegen de ander zei: Ik houd van je.'
Perry Kilkullen had er geen idee van hoe hij een maitresse moest onderhouden. Het klonk allemaal erg gemakkelijk; het was zo'n eenvoudig zinnetje om te zeggen. Tenslotte onderhielden mannen al duizenden jaren andere vrouwen dan hun echtgenotes. De oude Grieken en Romeinen hadden afhankelijk van hun smaak vrouwen en jongens onderhouden. Misschien ook beiden? Wie weet? De geschiedenis van elk land zat vol met de namen van legendarische courtisanes, en hun kinderen werden aristocratisch opgevoed. Hoe hadden de verschillende Lodewijken dat gedaan? De Veertiende, Vijftiende en Zestiende? Hoe ter wereld regelde je zo iets?
Hij voelde zich in Parijs Amerikaanser dan ooit en enigszins verlegen, maar heel vastbesloten ging hij naar een makelaar. Een huis moest voor een Kilkullen, net als voor een Lodewijk, de eerste stap zijn. Of stopten zij soms de dame in kwestie in een stel logeerkamers van het paleis?
'In welke wijk zou Monsieur willen wonen? Hoeveel ontvangstvertrekken heeft Monsieur nodig? Hoeveel slaapkamers? En hoeveel bedienden zijn er? Wenst Monsieur een huis of een flat?'
'Luister eens, dat weet ik allemaal niet voordat ik iets gezien heb. Laat me nou maar eens het allerbeste zien dat u hebt.'
Hij bekeek een tiental huizen en flats in de chique wijk op de Rechteroever en om de een of andere reden wees hij ze allemaal af. Hij nam Maggy op deze tochten niet mee, want hij wilde haar verrassen. Eindelijk ontdekte hij in de Avenue Velasquez een ruime flat op de tweede etage die uitkeek op een mooi groen stuk van het Pare Monceau. Het leek wel alsof hij iemand was met een fijn gehoor en die nu de juiste noot hoorde, zo tevreden liep Perry door de lege kamers waar hij zich dadelijk thuis voelde.
Die avond tegen de schemering nam hij Maggy mee en voerde haar de flat door. Ze was helemaal onder de indruk toen hij haar de ene kamer in en de andere mee uit nam.
'O, mijn God!' barstte Maggy ten slotte los.
'Vind je de flat niet goed?' vroeg Perry geschrokken.
'Heb je de kamers wel geteld?' informeerde ze.
'Nee, dat niet. Ik dacht dat het wel goed was.'
'Er zijn elf kamers, en minstens twee dozijn kasten. De hemel mag weten hoeveel baden en dan tel ik de keuken, de bijkeukens, de washokken en de bediendenkamers nog niet mee. Die zijn op zolder, zei je, hè?' zei ze met trillende stem.
'Is het te groot?' vroeg hij teleurgesteld.
'Wat mij betreft is alles dat groter is dan twee kamers te groot. En een daarvan moet een badkuip hebben.'
'Maar... maar je zei dat je in stijl onderhouden wilde worden.'
'O, Perry,' riep ze uit en vloog hem om de hals. 'Ik ben zo bang! Ik weet wat ik zei, maar dat was een fantasie en dit is werkelijkheid. Ik wil gewoon naar de Linkeroever terug en een klein kamertje in een klein hotelletje zoeken, in bed springen en de dekens over mijn hoofd trekken, en dan kom ik er nooit meer uit! Nóóit!'
Perry drukte haar stevig tegen zich aan en streelde haar zo zacht alsof ze een groot, angstig dier was. Terwijl hij haar zo vasthield begreep hij dat hij was opgegroeid tussen rijke Newyorkse vrouwen die altijd verwachtten dat ze eens een groot huishouden zouden beheren. Dat waren vrouwen die al hun leven lang daarvoor in training waren en ze leerden zich al vroeg moeiteloos en met rustig gezag door vertrekken te bewegen die veel groter waren dan deze bij het Pare Monceau. Maar wat wist Maggy, zijn heerlijke meisje, zijn eerste en enige liefde, van zulke dingen af? Het maakte haar alleen maar dierbaarder voor hem dat ze nu doodsbang was voor een flat met elf kamers, dit meisje dat wel moed genoeg had om op haar zeventiende jaar van huis weg te lopen, dat rustig allerlei risico's nam en dat in haar hart nog steeds een kwajongen was.