'Begin daar dan eens mee,' zei Kate in een flits van humor. 'Het wordt tijd dat we met ons leven beginnen. Het is tijd om echt werk te verrichten. Je bent zo goed begonnen, dus dat deel is voorbij, maar nu komt het moeilijkere stuk, voorwaarts blijven gaan, vergroten, versterken, nieuw gebied veroveren en zorgen dat het alleen van jou blijft... dat betekent jaren en jaren werk die al je kracht zullen opeisen. Heeft Flaubert artiesten niet voorgehouden een geregeld en gewoon leven te leiden opdat ze in hun werk heftig en origineel konden zijn?'
'Ik heb Flaubert nooit gelezen,' zei Mistral. Het belangrijkste, het enig belangrijke is dat ik weer wil schilderen en dat ik hier nooit meer weg wil, dacht hij.
'Julien, stel je eens voor dat je hier je studio hebt die tegen Félice op kijkt.'
Ze maakte geen enkel gebaar. De enorme schatten die daar voor zijn ogen lagen uitgespreid spraken allemaal voor haar. Haar liefde had geen verdere versieringen nodig om duidelijk te zijn. Hij keek om zich heen en zag een toekomst waarin orde en vrede heerste, waar overvloed was, en hij zag dat het kon.
'Denk eens aan de boules-toernooien,' zei ze met een stem waarin haar zenuwen dansten omdat hij bleef zwijgen. 'Al die boules- toernooien, jaar in jaar uit.'
'Je probeert me om te kopen, Kate.'
'Natuurlijk.' Ze bleef resoluut op haar stuk staan, de sleutel nog in haar uitgestoken hand. De wind blies in haar haar, de ernstige grijze ogen werden door een emotie verwarmd die ze niet meer verborg. Het was duidelijk te zien dat haar blind vertrouwen in hem haar heel kwetsbaar maakte.
'Ik probeer een reden, ééntje maar, te vinden om nee te zeggen,' zei Mistral zachtjes.
'En...?'
Hij sprong de auto uit en nam de sleutel uit haar handen. Hij hield hem stevig vast en voelde het zware, gladde ijzer tegen zijn handpalm drukken. Nu zag hij het. Dit stuk land, deze vrouw ... dat was zijn toekomst. Samen lachten ze, als samenzweerders, en het was niet voor het eerst. Het was al zo geweest vanaf de eerste dag dat ze elkaar hadden ontmoet.
'Wat is het leven toch vreemd!' riep hij verwonderd uit.
'Houd alsjeblieft een beetje van me, zodat je lang van me blijft houden,' mompelde ze in het Engels.
'Wat betekent dat, knap bazig Amerikaans meisje van me?' vroeg hij terwijl hij haar in zijn armen nam.
'Een dichter zei zoiets, heel lang geleden. Ik vertel het je nog wel eens. Eens zal je het wel begrijpen.'
Tien
'Nee, en nog eens nee! Het is onmogelijk, totaal onmogelijk. Er is geen sprake van,' riep Paula tegen Maggy uit en ze zag er zo geërgerd uit als Maggy nooit gedacht zou hebben van een vrouw die, zoals ze zelf toegaf, alles had gezien en meegemaakt.
'Maar waarom niet?' jammerde Maggy.
'Twee doorslaggevende redenen. Je lingerie en je schoenen. Die kunnen er gewoon niet mee door. Maggy, kijk daar nou eens naar. Ik moet er waarachtig bijna om huilen.' Paula wuifde radeloos naar het kleine stapeltje ondergoed dat ze uit Maggy's kast had gehaald en op het bed had uitgespreid. Ze hield drie onderjurken omhoog met een gebaar alsof het stofdoeken waren.
'Deze is versteld, die andere heeft een losse zoom en van de derde is minstens de helft van de linten af, voor zover ik kan zien. Je hebt niet één stel behoorlijk ondergoed,' ging ze door en wond zich weer op. 'En waar zijn je korsetten en je bustehouders, als ik vragen mag? Ik zie hier een stel kousebanden die niet bij elkaar horen, gestopte kousen, directoires die je zeker al van huis hebt meegenomen en dan die vreselijke onderjurken. Ja, ze zijn schoon, maar dat is dan ook alles!' Ze gooide haar handen in de lucht.
Maggy blies haar haar uit haar ogen. 'Waarom stel je je aan alsof je een hertogin bent? Je kunt toch niet echt menen dat ik me daar druk over moet maken? Ik heb ze toch niet in mijn werk nodig? Of als ik ga dansen? Integendeel! En wat die onderjurken betreft, die zijn nog prima als ik ze hier en daar even verstel... Madame Poulard kan ze zo voor me maken.'
Paula ging op het bed zitten en keek haar aan.
'Maggy, je bent gek. Denk jij dat je met respect behandeld wordt als je in die vodden bij Patou of Molyneux aankomt? Wat zou Mademoiselle Chanel tegen zo'n bedelares zeggen? Het kan me niet schelen hoeveel geld je kunt uitgeven, geen couturier, zelfs geen verkoopster of pasdame neemt ooit behoorlijk notitie van je als je geen mooi ondergoed aan hebt, goede schoenen draagt en een keurige hoed op je hoofd hebt.'
'Nou, dat is dan meteen het einde van mijn glorierijke carrière als maïtresse. Voorbij voordat die nog begonnen is. Ik heb niet de juiste kleren om te dragen en daarin de juiste kleren te gaan kopen, dus hoe kan ik dan naar een suite in het Lotti gaan verhuizen? Misschien kan ik tegen Monsieur Patou zeggen dat ik ergens schipbreuk heb geleden en alles kwijt ben? Of Mademoiselle Chanel overtuigen dat ik door zigeuners ben gestolen die al mijn kleren hebben achtergehouden en mij weer heelhuids hebben teruggegeven? Hoe spelen mensen het ooit klaar om maatkleding te kopen als ze dat nog nooit gedaan hebben? Dit is nog erger dan een Chinese puzzel.'