'Doe je dit soms om mee te doen met die verdraaide boules-ploeg?' vroeg Kate nijdig.
'Dat zou geen gekke reden zijn, maar nee, ik heb een betere.' Mistral liep rusteloos in de kamer heen en weer en nam geen notitie van Kates gezicht dat bleek van schrik was. 'Het is de omgeving hier, Kate, de omgeving.' Hij wist niet hoe hij haar zijn overtuiging moest verklaren en vond dat het eigenlijk ook onnodig was. 'Het is het licht hier, begrijp je dat?'
'Ik begrijp het volkomen,' zei ze vlak. Met een verdere discussie was niets te winnen. In één ding vergiste Kate zich nooit en dat was de kracht van de positie van de ander, en die van Mistral was rotsvast. 'Dan blijf ik nog een paar dagen.'
'Je hoeft je niet te haasten met je vertrek; blijf zolang je wilt tenzij je je gaat vervelen als ik weer de hele dag ga werken. Ik zou het prettig vinden als je hier bleef, Kate, erg prettig.'
'We zullen wel zien.' Dacht hij soms dat ze als een huiskat zou blijven rondhangen, overlegde ze woedend. Kate voelde dat zijn aankondiging haar uit een soort coma had wakker geschud. De liefde die ze zo wanhopig verborg, had haar niet voldoende doen opletten. Ze had als in een droom de tijd tussen haar vingers laten wegglippen en was door haar lichaam gevaarlijk van de wijs geraakt. 'Als je toch blijft, dan denk ik niet dat ik vandaag dingen ga bekijken, Julien. Op mijn terugreis zit ik nog lang genoeg in die auto. Ik moet een paar dingen regelen, en ik wil naar Avignon om een paar dikke truien voor de reis te kopen, en een behoorlijke mantel, als ze die hier hebben. Ik neem wel een taxi.'
'Nee, je kunt de auto nemen. Ik wil wat rondlopen en kijken wat er te huur staat.' Hij deed geen moeite zijn enthousiasme te verbergen.
Kate bleef de hele dag weg. Toen ze eindelijk laat in de middag weer verscheen was Mistral al ongeduldig. Het was ruim veertig minuten rijden naar Félice en hij wilde zijn vrienden in het café graag zijn besluit meedelen.
Toen ze een kilometer over het smalle weggetje naar Félice gereden hadden, legde Kate haar hand op die van Mistral. 'Sla linksaf,' zei ze.
'Waarom? We zijn toch al te laat voor het spel. Ik kan nu zo vaak ik wil naar La Tourrello gaan.'
'Ik wil je iets laten zien. Het duurt niet lang. Toe nou.'
Hij reed het pad op en parkeerde als gewoonlijk op het stukje weide.
'Een laatste blik?' vroeg hij. 'Ik wist niet dat je er zoveel om gaf.'
Kate gleed uit haar stoel, liep naar de grote, houten dubbele deuren en nam een sleutel uit haar zak. Die stak ze in het slot en draaide hem met veel moeite om. Terwijl Mistral verbaasd toekeek duwde ze een van de zware deuren wijd open. Toen wenkte ze hem. 'Ga mee!'
'Wat doe je? Waar heb je die sleutel vandaan?' riep hij en bleef achter het stuur zitten. Hij was niet van plan naar binnen te gaan.
Kate liep terug naar de auto en stak Mistral de sleutel toe. 'Pak hem. Hij is van mij. Of, beter gezegd, van jou. Om het goed uit te drukken: dat is mijn bruidsschat.'
Hij snoof verwonderd. Ze had hem werkelijk verbaasd. En wat was ze allemaal van plan? Ze deed nooit iets half en op de een of andere manier deed ze nooit iets dwaas, zelfs nu niet, begreep hij toen hij naar haar ernstige en hoopvolle ogen keek. Waardig, ernstig, doelbewust, deed ze haar merkwaardige voorstel en maakte er een mogelijkheid van alleen maar door aan te nemen dat het kon gebeuren.
'Wil je met me trouwen, Julien?' vroeg Kate.
Hij zweeg. Hij wist dat ze nog meer te zeggen had en hij vond haar bijzonder interessant.
'Ik houd van je en je hebt een vrouw nodig. Je hebt een tehuis nodig. Ik ben vandaag bij de notaris in Félice geweest en ik heb deze boerderij gekocht. De vorige eigenaar is overleden en liet alleen een kleindochter na die graag alles wil verkopen. De volgende week betrekken een jonge boer en zijn vrouw de linkervleugel; zij zullen mensen huren om het land weer te bebouwen en de boomgaarden en wijngaarden in orde te maken.' Ze zweeg, maar hij zei nog niets en dus ging ze verder. Ze weidde uit over het heerlijke leven dat voor hem lag en het was zo duidelijk alsof ze een helder kleed op het gras had uitgespreid waar ze nu grote borden vol verrukkelijk voedsel op neerzette met flessen wijn; thans nodigde ze hem uit voor het feest. 'Ik ben aan het uitkijken naar een architect om je studio te ontwerpen. Ik heb al een metselaar in Avignon aangenomen. Hij komt morgen hierheen, en hij neemt een loodgieter en een elektricien mee. Er is nog heel wat werk te doen voordat het huis ...'
'Zou jij hier kunnen wonen. Mer buiten, in La Tourrello?' viel hij haar eindelijk in de rede.
'Ik geloof dat ik nergens gelukkig kan zijn waar jij niet ook bent, zo waarlijk helpe me God. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om naar Parijs terug te gaan en jou hier de hele winter achter te laten om dan in februari op bezoek te komen onder het voorwendsel dat ik de bloeiende amandelen wil zien.'
'Maar ik heb eigenlijk nooit aan een huwelijk gedacht,' zei Mistral.