'Dat is niet eerlijk. Nee, dat is onaardig,' zei Kate kalm, maar ze voelde dat ze boos werd. Waarom moest hij zich tegen haar keren zodra ze enige concessie deed? Waarom was hij zo koppig?
'Eerlijk? Natuurlijk is het wel eerlijk. Je wilt alleen maar jezelf niet zien zoals je bent. Hier ben je anders; dat geef ik toe. Maar in Parijs ben je alleen in je element als je alles naar je hand kunt zetten; ik heb nog nooit een vrouw ontmoet die dat zo graag doet als jij. Je bent bijzonder, Kate. Het doet er toch niet toe dat je rijk bent, keurig gekleed en dat je neerkijkt op anderen en zorgt dat het leven gaat zoals jij dat wilt? Er zijn heel wat vrouwen die direct met je zouden willen ruilen.'
'Je kunt stikken, Julien! Hoe durf je mij te vertellen wat voor mens ik ben? Niemand telt bij jou mee, hè? Je geeft om niets of niemand, alleen maar om je werk. Als het anders is, dan moet ik dat nog zien. Je bent een monster.' Kate kon nauwelijks geloven dat zij deze woorden sprak. Haar zelfbeheersing, haar gevoel voor verhoudingen, haar keurige manier van spreken - alles was door een storm van woede weggevaagd.
Mistral glimlachte als een jongetje dat een poes plaagt.
'En jij, beste Kate, vindt het natuurlijk best als de mensen over je heen lopen, want je bent veel te goedhartig om hen tegen te houden. De soepele, zachtaardige, niet veeleisende Kate Browning die van het leven alleen de kleine vruchtjes vraagt die van de boom voor haar voeten vallen.'
Ze was te boos om te antwoorden en zweeg terwijl ze op haar lippen beet om een woede-uitbarsting tegen te houden.
Heel langzaam sprak hij verder. 'Twee zulke door en door fatsoenlijke mensen, twee zulke prachtkarakters als wij zouden een interessante combinatie kunnen vormen. Wat vind jij daarvan, Kate? Moeten we eens experimenteren?'
Kate stond plotseling van tafel op en liep de donkere tuin in, weg van het licht. Mistral volgde haar en met zijn krachtige handen draaide hij haar naar zich toe. Haar lichaam werd stijf in een poging tot afweer, ze wendde haar hoofd af en de lijn van haar kaken werd strak. Met één hand hield hij haar vast en met de ander dwong hij haar hoofd naar zich toe zodat ze hem moest aankijken, maar ze sloeg haar ogen niet op. Hij wist niet of ze dat uit boosheid deed en het kon hem ook niet schelen. De afgelopen dagen was hij begonnen haar aantrekkelijker te vinden en ze was toch niet alleen maar vanwege het mooie landschap met hem op reis gegaan. Volgens zijn ervaring deden vrouwen dat niet. Zelfs geen rijke Amerikaansen in dure tweed mantelpakjes.
'Kate, ga mee naar mijn kamer. Ik wil je naakt zien, languit op mijn bed liggend.'
'Julien!'
'Doe nou niet of ik je choqueer. Ben ik te recht door zee voor Miss Browning? Wil je mooie woorden horen, Kate? Ik wil je naaien. Als je dat niet wilt, dan moet je het maar zeggen. Dan zal ik het niet meer vragen. Dus ... ja of nee?'
'Wat typerend voor jou, zo romantisch,' mompelde ze.
'Ik vroeg "ja of nee"?'
In het weinige licht zag hij zo'n scala van uitdrukkingen op haar gezicht, onwilligheid en toch niet te onderdrukken verlangen, dat hij zonder verder iets te zeggen een arm om haar heen sloeg. Onderweg op de wenteltrap naar boven zeiden ze geen woord tegen elkaar; hun enige contact was de lichte druk van zijn arm om haar rug en zijn hand op haar middel. Door zijn vingers heen voelde hij haar strakheid, haar weigering tegen hem aan te leunen, de wens gewoon te blijven lopen alsof hij haar niet aanraakte. En toch aarzelde Kate niet of streefde op een of andere manier tegen. Het leek bijna alsof ze de treden naar zijn slaapkamer opging zonder erover na te denken wat ze deed, maar haar zwijgen was zo geheimzinnig, zoveel sterker dan de gebruikelijke seksuele spanning dat Mistral erdoor verbaasd was.
Hij liet haar even los om de deur van zijn kamer open te doen. Toen hij zich omdraaide zag hij dat ze al naar het raam was gelopen en geboeid naar iets in de tuin scheen te staren. Hij liep de kamer door, ging naast haar staan en streelde met een vinger over haar nek. Ze sprong niet weg of draaide zich om, maar haar handen grepen zich vastbesloten aan de vensterbank vast.
'Kate, hoe kunnen we met ons experiment beginnen als je je zelfs niet wilt omdraaien?' fluisterde hij plagend. Ze bewoog zich niet en gaf ook niet op een andere wijze te kennen dat ze hem gehoord had. Mistral boog zich voorover en kuste haar zachtjes achter in haar nek. Kate greep de vensterbank krampachtiger vast. Hij lachte nog eens en raakte met het puntje van zijn tong het plekje aan waar haar haar in een punt was weggeknipt. Daarna liet hij zijn tong langzaam verder langs haar nek glijden tot aan haar ruggegraat en vandaar naar beneden tot tussen haar schouderbladen. Daar drukte hij zijn lippen stevig tegen haar huid. Hij haalde zachtjes adem, geduldig, zonder enige andere beweging, totdat haar handen langs haar zijden neerhingen en ze zich bleek en trillend omdraaide naar hem.