Elke grote boerderij, of mas, zoals ze in het Provençaalse dialect heetten, was een verzameling stenen gebouwen rondom een centrale binnenplaats met zoveel bijgebouwen en torentjes, zoveel daken van verschillende hoogte en zo'n verscheiden, asymmetrische verzameling van luiken voorziene ramen en gewelfde poorten, dat de mas op zichzelf wel een klein gehucht leek midden in een overvloed van velden en wijngaarden, die zo ver doorliepen dat ze de muren van de gebouwen aan alle kanten bereikten.
Mistral nam nooit notitie van de borden waarop stond dat de weg naar de mas privébezit was; hij reed er recht op aan, stapte uit en liep er helemaal weg van bewondering omheen zonder notitie te nemen van de waarschuwend blaffende waakhonden op het erf, totdat een boerin kwam kijken wat er aan de hand was. Dan werden ze beiden altijd uitgenodigd om binnen een glas wijn te komen drinken. Hij wilde steeds dolgraag in het interieur van deze landelijke burchten doordringen omdat geen twee ervan gelijk waren, met hun muren van wel één meter dik en open haarden zo groot dat hij erin kon staan.
De Provençaalse boerinnen, van nature zwijgzaam en wantrouwend, zouden nooit zomaar twee vreemden in hun huis hebben uitgenodigd, maar de openhartige waardering en belangstelling van Mistral maakte evenveel indruk op hen als zijn persoon - ondanks zijn ruwe arbeiderskleren een echte heer. De argwaan van deze vrouwen sloeg om in vriendelijkheid en nieuwsgierigheid, want ze voelden in deze lange man uit het noorden met zijn rode haar en felblauwe ogen een gevoelsband, een onmiddellijk begrip voor hun manier van leven. Daardoor leek hij geen vreemde meer, al noemden ze, gehecht aan dorpsleven als ze waren, de mensen uit het volgend dorp al 'vreemdelingen'.
'Er bestaat geen mooiere plek op aarde,' zei hij tegen Kate nadat ze drie dagen door de bergen en vlakten van het noordelijke deel van de Lubéron hadden rondgereden en elke avond voor het diner de tocht van 40 kilometer terug naar Villeneuve gemaakt hadden. 'Volgens mij althans.'
'Heb je wel genoeg van de wereld gezien om een eerlijk oordeel te kunnen vellen?' kon Kate niet nalaten te vragen.
'Dat hoeft niet. Sommige dingen zijn overduidelijk. Wat zou je nog meer van de natuur kunnen verlangen, Kate, en wat meer van de mensen dan deze dorpjes, deze hemel, deze bomen, stenen en aarde? Ik had gelijk dat ik hierheen terugging. In Parijs ben ik de horizon vergeten; ik was de kleur groen vergeten. Niets, Kate, niets ter wereld is zo groen als de bladeren van een wijngaard wanneer de late middagzon erop schijnt.'
Kate had hem nog nooit zo mededeelzaam van zichtbaar plezier gezien. Hij zag eruit alsof alle poriën van zijn wezen het speciale heldere en levendige licht van het Provençaalse land opzogen, het land dat de dichter Frédéric Mistral 'Het keizerrijk van de zon' had gedoopt.
Ze voelde zichzelf ook anders. Deze dagen in de buitenlucht die naar heide, rozemarijn en tijm rook, hadden haar de dikke laag gekunsteldheid waar ze zich gewoonlijk mee omhulde, doen afleggen. Haar harde trekken die ze meestal met zachte ivoorkleurige poeder verdoezelde, waren nu bruingebrand, en dat maakte haar gezicht ronder en warmer. Haar dunne lippen, niet langer zorgvuldig met een felrode lippenstift bijgewerkt, zagen er nu tegen de warme tint van haar wangen voller en zachter uit; haar hoge voorhoofd werd bedekt door het fijne, asblonde haar dat zo door de wind in de open auto was verwaaid dat ze alle pogingen om een keurige scheiding in het midden te handhaven maar had opgegeven. Ze vergat haar hoed op te zetten en liet het haar waaien zoals het wilde. De volmaaktheid van de vorm van haar gezicht werd door deze ongedwongenheid nog duidelijker. Als ze, zoals in Parijs, moeite deed om een glad en absoluut onberispelijk uiterlijk te tonen, leek Kate harder. Nu ze in een andere stemming kwam, hier in de buitenlucht onder de zuidelijke zon, leek ze minder formidabel en was ze even jong als haar tweeëntwintig jaren.
'Je had gelijk met die gidsen,' gaf ze toe toen ze klaar waren met het diner in de tuin van Madame Blé.
'Maar, Kate, bedenk eens wat je allemaal hebt gemist! Het paleis van de paus in Avignon; dat hebben we van binnen nog niet gezien en het ligt net aan de overkant van de rivier. En dan die Romeinse arena in Arles en de fonteinen van Aix, en niet te vergeten het Maison Carrée in Nimes. Je zit hier te midden van honderden beroemde monumenten uit het verleden die al eeuwenlang door toeristen worden bewonderd, en het enige dat jij hebt gezien zijn een stel slaperige dorpjes en wat boerderijen.'
'Waarom plaag je me zo, Julien? Ik zei toch dat je gelijk had; moet ik een officiële verontschuldiging maken?'
'Een verontschuldiging? Van jou, de hooghartige dame uit New York, de rijke en elegante Amerikaanse die de mensen zo handig manipuleert dat ze het zelf nauwelijks merken?' Hij grinnikte minzaam tegen haar.