'Wat maakt dat uit? Is er verschil?'
'Ik wil niet bij een man in zijn flat, suite of huis intrekken. Ik blijf liever hier op mezelf. Ik heb het hier naar mijn zin. Maar als het een eigen flat zou zijn waarvan ik alleen de sleutel zou hebben, mijn eigen omgeving, zoals hier, dan zou ik er misschien over willen gaan denken...'
'Dat beloof ik je! Helemaal je eigen flat. Met maar één sleutel. Ik bel je op om een afspraak te maken. Is Mademoiselle vanavond vrij? Zou Mademoiselle Monsieur willen ontvangen? Is Mademoiselle in de stemming om een heer gezelschap te houden? Wil Mademoiselle in haar nek gezoend worden of heeft Mademoiselle andere meer onorthodoxe wensen? Wil Mademoiselle worden aangeraakt tussen ..
'Houd op!' Maggy maakte zich los. 'Vanmorgen heeft Mademoiselle geen enkele wens meer.'
'Maar belóóf je het me, Maggy ? Wil je verhuizen ? Je hebt nog geen ja gezegd.' Hij keek haar dringend aan. Ze was zo onberekenbaar, dacht hij, je wist niet waar je met haar aan toe was en ze was niet in te palmen. Misschien wilde ze wel een leven dat haar in alle opzichten vrijliet, dacht hij vol angst. Ze was helemaal niet huishoudelijk. Maar hij moest er niet aan denken dat ze in deze onmogelijke kamer bleef wonen waarin hij de mooiste nacht van zijn leven had doorgebracht. Maar de kamer werd er met daglicht niet beter op.
'Perry, wat jij wilt, om het precies en zonder omhaal uit te drukken,' zei Maggy plotseling ernstig, 'is mij onderhouden. Mijn eigen sleutel of geen sleutel, als ik toegeef word ik je maïtresse, nietwaar?'
'Dat is zo'n naar woord,' zei hij vol afschuw. 'Waarom moet je dat nu zeggen?'
'Maar het is toch zo? Zo zouden de mensen me toch noemen? Heb ik gelijk of niet?' hield ze vol.
'O, Maggy, je bent onmogelijk,' zei hij ongelukkig.
'En dan wil je zeker dat ik me in couture kleding steek. Mijn eigen kleren vind je vast niet goed genoeg. En dan wil je juwelen en bont voor me kopen.’
'Ja, verdomme! Dat wil ik! Is dat zo erg?'
Maggy sprong bovenop het bed en met een brede glimlach om haar lippen begon ze rond te dansen totdat de lila ochtendjas om haar blote benen heen zwaaide. 'Diamanten armbanden tot aan mijn ellebogen? In chinchilla gehuld tot de grond toe? Uitstapjes naar Deauville? Mijn eigen auto?'
Perry keek naar haar ondeugende gezichtje. 'Armbanden aan je beide armen tot aan je schouder, als dat kan. Tien bontmantels, een rijtuig met vier paarden, lakeien van minstens een meter tachtig, uit elke nieuwe Chanel collectie onmiddellijk minstens alle japonnen ... en dat is nog maar het begin!'
'O, o!' Ze draaide steeds harder in het rond totdat ze duizelig op hem neerviel. 'Ik heb altijd iemands maitresse willen zijn! Dat is de droom van mijn verdorven jeugd, zomaar ... door ... een ... man ... onderhouden, net als in de Belle Epoque.' Ze deed of ze huiverde. 'Wat zou tante Esther wel zeggen als ze dit wist?'
'We zullen het haar maar niet vertellen,' zei Perry snel.
'Ik denk er nog niet aan. Luister, schat, hoe snel wil je me gaan onderhouden? Om je de waarheid te vertellen zou ik nu al uit Montparnasse willen weggaan en er nooit meer terugkomen. Mijn leven hier is voorbij. Dit hoofdstuk is afgesloten, helemaal, alles behalve Paula.'
'Vandaag, vanmorgen. Ik zal een suite in het Lotti voor je bestellen. Dat is maar een paar stappen van het Ritz af en dan beginnen we meteen naar een flat uit te kijken.'
'Ja! Ik wist dat het zalig zou zijn om onderhouden te worden, maar alleen door een rijke, lange, knappe, royale, gekke Amerikaan!' Maggy bedekte zijn gezicht met een stortvloed van kussen. 'Ca c'est la vie, mon chéri, la bonne vie!'
'Het goede leven,' herhaalde Perry. 'Ja, m'n schat, dat beloof ik je.'
Acht
'Hij werkt niet,' zei Kate die met Avigdor in een café zat. 'Sinds de vernissage is hij zelfs niet in staat geweest een penseel op te nemen.' De handelaar verstijfde. Een schilder die niet even regelmatig werkt dan wanneer hij naar een kantoor gaat, zou een even slechte investering kunnen blijken te zijn als een in de rotsen verdwijnende goudader.
'Dat komt door dat verdraaide meisje. Ze is nooit teruggekomen, hè?'
'Dat was het helemaal niet,' snauwde Kate. 'Natuurlijk was hij woedend toen ze zo'n rel maakte. Die scène van haar was gewoon weerzinwekkend, maar hij is niet een type dat over een vrouw treurt. Hij heeft haar als model niet meer nodig en ik geloof dat ze maar een paar maanden hebben samengewoond. Niet voldoende om te zorgen dat een man als hij met werken ophoudt. Nee, zij is totaal onbelangrijk.'
'Zoals je wilt,' zei Avigdor, maar hij dacht er het zijne van. Zou een onbelangrijk meisje de inspiratie geweest kunnen zijn voor zulk hartstochtelijk werk? Maar iets afwijzends in Kates rustige houding, de ijzige toon in haar stem, weerhield hem ervan verder te speculeren, in elk geval niet hardop.
'Ik heb een theorie dat het een soort inzinking is, net als bij een vrouw na de geboorte van een kind. De vernissage was zo'n hoogtepunt dat er daarna wel een reactie móest komen. Ik heb mezelf ook een beetje..., tja, mat gevoeld, dus ik kan me best voorstellen hoe het hem moet vergaan.'