'Door het niet te merken als ik nog een tweede dozijn oesters bestel, en me te smeken nog een derde dozijn te nemen, en me geen dessert te geven. Ik ben niet zo lastig. Simpele genoegens zijn voor mij voldoende.'
'Ik wilde dat ik een broer had,' zei hij vol bewondering.
'Jaja, ik ook!'
Bij dat eerste enigszins stijve diner wijdde Paula zich in de eerste plaats aan haar oesters, want je kon mensen wel samenbrengen, maar daarna moesten ze het zelf maar uitzoeken, vond ze. Perry Kilkullen nam ondertussen Maggy op en merkte dat onder haar gespannen uiterlijk een groot verdriet verborgen ging, een intense droefheid die ze nauwelijks de baas was. Dit moedigde hem meer aan dan wanneer ze vrolijk was geweest, want het betekende dat ze leed en waardoor dat ook kwam, hij was van plan haar te genezen. Alle vrolijke geluiden die het gezellige restaurant in de buurt van de Place d'Alma vulden, vormden een prettige achtergrond voor de charme van haar trieste stem waarin een rouw doorklonk waarvan ze zichzelf niet bewust was. Hij was erop bedacht geweest dat hij verrukt van haar zou zijn, maar hij schrok van de heftigheid van zijn emoties, al liet hij er zich geen angst door aanjagen.
In de volgende weken maakte hij haar het hof zoals een heer een dame het hof maakte toen hij, in het begin van de twintigste eeuw, nog ongetrouwd was. Ondanks al zijn jeugdigheid met zijn tweeënveertig jaar hadden Perry Kilkullens manieren toch nog een ouderwetse charme uit een periode dat er nog voldoende tijd voor dat soort dingen was.
Maggy's kamer stond vol bloemenmanden die elke dag door Lachaume werden bezorgd, maar hij waagde het niet haar iets anders te geven. Elke morgen als hij uit het Ritz kwam wandelde hij door de rue de la Paix en keek verlangend naar de ingang van Cartier. Hij had wel naar binnen willen rennen en alles en alles voor haar willen kopen, maar hij wist dat zoiets niet kon; dat hóórde niet. Zo vaak zij er maar in wilde toestemmen nam hij haar mee uit eten. In een tijd dat het regel was dat in alle betere restaurants avondkleding werd gedragen gaf hij toe aan haar wens naar eenvoudige gelegenheden te gaan waar ze zich in haar gewone hemdjurken en zwarte cape thuis voelde. Hij ging zo omzichtig met haar om alsof ze een of andere zeldzame vogel was en kreeg haar zover dat ze hem over haar jeugd vertelde, over haar grootmoeder, over rabbi Taradash en het groepje kwajongens waar ze nog maar twee jaar geleden altijd mee opgetrokken had. In ruil vertelde hij haar over zijn legendarische familielid 'De eerlijke Ned Kilkullen' die zo'n macht in Tammany Hall had gehad, al was het dan maar tijdelijk, en hij legde haar het verschil uit tussen de Ierse en alle andere immigranten in Amerika.
'Ze vechten graag, Maggy, en ze zingen graag. Ze zijn wild en belachelijk trots, en ze zijn tot alles in staat om vrijheid en gerechtigheid te krijgen zoals zij die zien. Ze denken dat ze natuurlijk altijd gelijk hebben, zelfs als ze dat niet hebben, maar dat is alleen maar door dat Ierse vuur.'
'Ik geloof dat ik die Ieren wel zou mogen,' zei ze en had pret om zijn enthousiasme.
Opeens kreeg Perry een visioen van zijn vrouw in wie het Ierse vuur al jaren geleden gedoofd was, als haar stijve Oost-Amerikaanse opvoeding er aanvankelijk al een sprankje van had overgelaten. Mary-Jane Kilkullen was een uitgedroogde vrouw geworden die in allerlei comités zitting had, en bij het noemen van haar naam moest hij denken aan de grote flat vol antiek, waar het zilver altijd smetteloos was gepoetst en de fijne linnen lakens pas gestreken. Hij verbond haar met golf en een volmaakt gemengde cocktail, maar er kwamen geen herinneringen boven aan het gevoel van haar haar onder zijn hand of de geur van haar lippen. Even snel als het beeld bij hem was opgekomen, verdween het ook weer. Werkelijkheid was Maggy's ronde schouder, de niet te doven schittering in haar ogen die zo ver uit elkaar stonden dat ze haar gezicht een aantrekkelijkheid gaven waartoe schoonheid alleen niet in staat is.
Zo gingen er twee weken van keurige hofmakerij voorbij en Perry Kilkullen die tegenover Paula zo direct was geweest begon zichzelf elke dag erger te vervloeken. Hij voelde dat hij door zijn gevoelens voor Maggy gewoon verlamd werd. Hij merkte dat hij wel een verlegen puber leek die elke keer dat hij zijn hand wil uitsteken naar het meisje van wie hij houdt, aarzelt, alleen uit angst afgewezen te worden. Hij verwaarloosde zijn correspondentie en vergat telefoontjes te beantwoorden terwijl hij zich afvroeg hoe het toch kwam dat hij het met hun verhouding zover had laten komen dat hij nu meer de rol van een goedhartige, lieve oom speelde.
Er ging nog een week voorbij voordat Maggy, die heel goed merkte dat hij van haar hield en blijkbaar veel om haar gaf, tekenen begon te bespeuren van hetgeen Paula - die zo nieuwsgierig was als een oude conciërge - zijn 'bedoelingen' noemde. Ze had nog nooit een man gekend die zo galant of zo verlegen was. Op een avond, na een overvloedig diner in Le Grand Véfour, ontdekte Maggy dat ze opeens zo graag wilde gaan dansen. Het was meer dan zo maar een gevoel, legde ze ernstig aan Perry uit, het was een fysieke noodzaak.