Naarmate de datum voor de opening van de tentoonstelling, de vernissage, dichterbij kwam, werd Mistral steeds geagiteerder.
Op de een of andere manier wist Kate, die absoluut van zijn genie overtuigd was, de woorden te vinden die hij nodig had om zich even iets geruster te voelen, een soelaas waarom hij haar steeds vaker vroeg hoewel hij deed alsof hij vrijwel geen notitie van haar nam als ze sprak.
Zelfs als Maggy had geweten wat ze moest zeggen, dan had hij haar geen aandacht geschonken. Ze was te jong, te ontwetend en dus was haar mening voor Mistral van geen enkele betekenis. Natuurlijk vond Maggy zijn werk fantastisch. Waarom zou ze niet? Wat wist zij van schilderen af? Ze pikte haar kennis overal op, zoals de duiven op straat broodkruimels oppikten. Hoe kon het oordeel van een achttienjarig model hem de steun geven die hij in de gesprekken met een ontwikkelde vrouw van de wereld vond? De vrouw was de dochter van een rijk man die op tweeëntwintigjarige leeftijd er snel in geslaagd was iedereen te kennen die in de artistieke kringen van Parijs meetelde. Het leek of Kates fijne vingers speciaal gevormd waren om de pols van die wereld te voelen en de toestand ervan te controleren.
Afgelopen juni had Paul Rosenberg een tentoonstelling georganiseerd met de werken van Picasso van de laatste twintig jaar. Op 5 oktober 1926, toen Avigdor voor het eerst Mistral vertoonde, was het duidelijk dat dit de tweede belangrijke artistieke gebeurtenis van dat jaar was. Degene die voor een vernissage worden uitgenodigd hebben even weinig mededogen als valse schaamte. Als ze het werk oninteressant vinden keren ze hun rug naar de muur en gaan met elkaar staan praten, nemen snel een glas wijn als dat wordt aangeboden, en gaan naar iets interessanters zonder zich zelfs bij de kunsthandelaar te verontschuldigen.
Maar als het werk hen aanspreekt, als ze een nieuw talent ruiken, zijn ze in staat elkaar opzij te duwen om het beter te kunnen zien; dan zijn ze even onbeleefd als wanneer ze op een regenachtige avond de laatste taxi voor iemands neus wegpikken. En als zij tot aankoop besluiten ontstaat er een golf van opwinding en verlangen in de kunstzaak die van de ene toeschouwer op de andere overslaat, die even aanstekelijk werkt als hysterie. Dan lijkt het of deze keurig aangeklede verzamelaars slechtgemanierde kinderen op een verjaarsfeestje zijn, die openlijk hebzuchtig naar het laatste stuk van de heerlijke, maar helaas te kleine taart grijpen.
Avigdor werd belegerd en zette een klein rood kaartje 'verkocht' op het laatste van de vijftig doeken minder dan twee uur nadat verzamelaars en nieuwsgierigen zonder meer, zijn zaak waren komen binnendruppelen. Velen van hen waren door critici op de gebeurtenis attent gemaakt en deze laatsten wisten dat Avigdor hun de kans zou geven voor een vurig debat. Hij had al zijn geduld en goede humeur nodig om zich van de klachten van vroegere klanten af te maken die boos waren omdat de schilderijen die ze wilden hebben onverkrijgbaar waren.
'Kom morgen nog eens,' herhaalde hij met een vertrouwen inboezemende blik in de ogen. 'Dan zal ik zien of ik nog iets voor u kan vinden, maar ik beloof geen wonderen. Het zal iets kleins zijn, als ik iets heb. Neem het me niet kwalijk, vriend. Nee, heus, ik heb niets voor mezelf achtergehouden. Je weet dat ik dat nooit doe. Morgen, ja, ik zal proberen iets op te duikelen.' Op die manier zou hij al het vroegere werk van Mistral ook kwijt raken, dacht hij.
Mistral stond er gesloten bij, een stil eiland in het midden van het lange propvolle vertrek. Intellectueel begreep hij zijn succes, maar in plaats van de glorie die hij verondersteld had te zullen voelen, was er leegte, verwarring, niets. En iets veel ergers: paniek. Het zo lang geminachte succes dat hij toen plotseling vurig verlangd had, was een te grote verandering dat hij het zo maar kon aanvaarden. Het was onbekend terrein, zijn positie was te gevaarlijk, de beloning te groot.
Elke keer dat er weer een vreemde hem feliciteerde, betekenden de woorden minder voor hem. De mensen golfden opgewonden om hem heen, babbelden tegen hem en tegen elkaar, maar in zijn gedachtewereld hadden ze niets te maken met de schilderijen aan de wanden. Hij kon geen verband leggen tussen zijn werk - het werk dat hij alleen schiep, het werk dat uit hem voortkwam - en de complimenten die hij kreeg. Hij mompelde een dankwoord, maar zijn blik bleef rusten op een punt boven de hoofden van de mensen die tegen hem spraken, en hij duwde afwezig zijn donkerrode krullen van zijn voorhoofd dat door de hitte in de zaal vochtig was.
Alleen tegen Kate, die zich af en toe moeiteloos door de menigte drong en naar hem toe kwam, grinnikte hij even terwijl hij op haar neerkeek. Ze wisselden een paar woorden, onbelangrijk commentaar op de omvang van de menigte en het succes van de lijsten, maar hoe minder ze zeiden hoe intiemer hun communicatie was. Mistral putte kracht uit Kate; zij voelde niets van de afschuwelijke angst die de gebeurtenis voor hem bedierf. Voor haar was het een zege uit de tweede hand, ver genoeg van haar verwijderd om die de baas te blijven, maar toch ook dicht genoeg bij om haar met verrukking te vervullen dat zij dit allemaal georganiseerd had.