Avigdor vroeg advies bij een aantal zorgvuldig uitgezochte kunstcritici, mannen die voor gespecialiseerde tijdschriften werkten met lezers die regelmatig kunstvoorwerpen kochten. Vleiend vroeg hij hun raad voor het vormen van zijn voorgenomen kunstcollectie. Sommigen vroegen om een honorarium en dat was gebruikelijk, anderen kon hij een bijzonder koopje op antiekgebied bezorgen. Wie wilde er niet graag een mooi stuk oud zilver bezitten, een Empire stoel, een paar Meissner borden? Ze werden zijn vrienden en begunstigers.
Ten slotte stortte hij zich in de vuile doolhoven van de schildersstudio's op Montparnasse, werkte zich door La Ruche en de cité van Denfert Rochereau heen en de rue Joseph-Bara, nummer 3. Hij wees niets van de hand, kocht evenmin iets, maar keek slechts, blééf kijken.
In 1925 was Avigdor, nu zevenentwintig jaar, zover dat hij de zaak aan de rue du Seine kon openen die hij had gehuurd en fraai gemoderniseerd. Hij zocht zeven schilders uit die hem interesseerden, een stel mannen die nog een lange weg moesten gaan, en met die keuze had hij geluk; hij was briljant, zijn ogen functioneerden fantastisch. Nogmaals, hij had geluk. Binnen een jaar werd hij als een avant-garde-handelaar erkend die een bijzonder grote kennis van zaken had. Al gauw gonsde het in de kunstwereld van nieuwtjes bij alles wat hij deed. Zijn goede vrienden bij de critici juichten hem toe, want hadden zij hem niet alles geleerd wat hij wist? Hij was toch een prima kerel? De critici die niet met hem bevriend waren, vielen hem fel aan en dat leverde nog meer verkopen op, want als in Parijs nieuwe kunst geen schandaal veroorzaakte, dan was het nauwelijks de moeite waard ernaar te kijken.
Met een goed verborgen gevoel van opluchting stemde Mistral met de one-man show in. Toen dat eenmaal geregeld was leek het betrekkelijk onbelangrijk, zoals Kate hem uitlegde, om een contract voor exclusiviteit te ondertekenen. Het sprak vanzelf dat je het een niet zonder het ander kon krijgen, zei ze op zo'n redelijke toon dat er verder niet over gesproken hoefde te worden. Vooral niet omdat ze hem gezegd had dat de prijzen voor zijn werk door hem niet hoog genoeg waren gesteld.
'Ik zal wel met Avigdor voor je onderhandelen, als je wilt,' zei ze. 'Iedereen weet dat niemand genoeg geld voor zijn eigen werk vraagt; daar heb je een ander voor nodig die er emotioneel niet bij betrokken is. En ik vind het leuk werk; in mijn familie zijn we goed in dat soort dingen. Heus, Julien, je doet me er plezier mee.' Mistral haatte het om zelfs maar aan geld te moeten denken en voelde er niets voor om met Avigdor te moeten onderhandelen. Hij legde dankbaar de regeling van zijn financiën in Kates handen. Nu was hij in staat om met een steeds groeiende belangstelling op het inrichten van zijn tentoonstelling toe te zien.
Jarenlang was hij onzorgvuldig met zijn afgeschilderde doeken omgegaan; hij liet ze net zo staan en was te ongeduldig om ze op te rekken of te vernissen. Ze stonden tegen zijn wanden gepropt of hingen aan een spijker op een plek waar hij nog een plaatsje voor ze vond, maar nu was zijn trots op het werk dat hij de laatste maanden had verricht zó groot dat geen detail te onbelangrijk was om zijn volle aandacht op te eisen. In de drie maanden vóór de tentoonstelling had hij het te druk om te schilderen. Maggy bleef hem onderhouden door zelf als model voor anderen te werken en hij mocht altijd door Kate gestoord worden die vaak langs kwam en hem in haar blauwe open Talbot meenam om de proeven van de catalogus te bekijken, om een letter voor de uitnodigingskaarten voor de opening te kiezen, of om met Avigdor een borrel te gaan drinken.
Kate had voor een uitstekende verhouding met de lijstenmakers gezorgd; zij moesten met voorkomendheid bejegend worden want hun prikkelbaarheid over hun werk was berucht. Mistral werd steeds afhankelijker van haar diensten als bemiddelaarster tussen zichzelf en deze handwerkslieden die zich niet door ongeduldige schilders lieten opjagen, maar die er een plezier in schenen te scheppen om met dat charmante Amerikaanse meisje dat hen met de vereiste eerbied aansprak, samen te werken.
Maggy keek toe en wachtte, en dagelijks werden haar onuitgesproken voorgevoelens van een vreselijk verdriet groter. Ze had geen andere wapens dan haar lichaam en haar liefde, maar Mistrals aandacht was uitsluitend op de tentoonstelling geconcentreerd en hij wendde zich steeds minder vaak tot haar. Als hij al met haar naar bed ging hing er een schaduw van haar niet uitgesproken jaloezie tussen hen en een schaduw van zijn geconcentreerde aandacht voor zijn tentoonstelling.
Hij was om beurten opgetogen, bezorgd, angstig en vol hoop; zelfs zijn opwinding ontkwam niet aan paniek. Maar toch verschafte dit alles hem een steeds sterker wordende overtuiging dat hij nu zou zegevieren. Deze man die zo lang met zijn medeartiesten had gespot, die zijn eigen onhebbelijke manieren niet had ingetoomd, die minachtend tekeer was gegaan tegen de verzakelijking van de kunstwereld, probeerde nu met alle kracht van zijn barbaarse en felle aard de plaats in de wereld te krijgen waar hij volgens hem recht op had, om eindelijk erkend te worden.