Snel en deskundig draaide Avigdor alle schilderijen om die Mistral slordig tegen de muur had gezet zodat ze nu zichtbaar werden. Terwijl hij ze zo naast elkaar zette keek hij er niet naar. Hij werkte snel, bevreesd dat Mistral van gedachten zou veranderen en dadelijk weer de studio zou binnenstormen. Eindelijk stonden alle doeken op hun plaats en hij en Kate waren er helemaal door omringd. Elk keek zwijgend, Avigdor hijgend van moeheid en Kate bevend van opwinding en een emotie die ze niet kon thuisbrengen, een gevoel dat haar boos maakte, nijdig, woedend.
Terwijl zijn ogen over Mistrals schilderijen van Maggy gleden dacht Adrien Avigdor dat het net was alsof hij zichzelf naakt op levend vlees drukte, alsof hij erin zwelgde, zich letterlijk vol zoog met jeugd. Hij zou op die doeken willen rondrollen, constateerde hij verbaasd; hij die altijd zo op zijn kalme oordeel vertrouwde; hij zou zich er zo op willen neerstorten en opgewonden zijn voeten omhoog gooien. Dat portret van het meisje, o, hij zou zo boven op haar willen kruipen! Ze wonden hem veel meer op dan Maggy in levende lijve.
Eindelijk rukte hij zich van de zeven grote doeken los en wendde zich tot de stillevens. Als hij daarnaar keek, kreeg hij het gevoel dat hij buiten was en languit in het gras lag, een heiden, zalig, onschuldig, alleen maar aan zijn zinnen overgeleverd. Zo druk als een jong hondje liep hij van het ene doek naar het andere, niet in staat langer dan enkele seconden naar elk te kijken omdat hij vanuit zijn ooghoeken al weer een ander zag wenken.
Kate keek naar hem en een gevoel van grote triomf maakte zich van haar meester. Ze was zelf overtuigd van het genie van Mistral, maar ze had toch gespannen gewacht op de reactie van Avigdor. Volgens vele mensen was hij de schranderste van de avant-garde- kunsthandelaren van die tijd. In het ene jaar dat hij bestond was zijn nieuwe zaak in de rue du Seine het toneel van een reeks geslaagde tentoonstellingen geweest van werk van een groep nieuwe schilders die nog niet veel tentoongesteld hadden en hij had een grote markt voor zijn ontdekkingen geschapen.
Ze draaide de naakten de rug toe. Daar zat iets in dat haar van afschuw vervulde, iets ziekelijks, vond ze. Maar het andere werk! Het verbaasde haar. Mistrals vroegere werk, dat nog aan de muren hing, en ook de twee schilderijen die zij van hem gekocht had, verdwenen erbij in het niet; dit was een nieuwe energie, de explosie van een vitaliteit die zijn stillevens deed gloeien. Hier was een enkele zinnia die met zijn dubbele kring van stijve roze bloemblaadjes tegen de hemel afstak en het wezen van elke andere bloem die ooit gebloeid had tot zich trok. Naast de zinnia vertoonde een groot doek een hoek van de studio waarin elk voorwerp zo'n levenskracht uitstraalde dat het doek, hoe langer ze ernaar keek, op geheimzinnige wijze leek te groeien totdat het uiteindelijk zijn hele omgeving overschaduwde; ze werd er duizelig van. Het was een mysterie dat haar verbijsterde.
'En?' vroeg Kate ten slotte aan Avigdor in het Engels dat hij heel goed sprak. Voor haar zou het altijd de zakelijke taal zijn en ze had hem hier gebracht om zaken met hem te doen.
'Ik ben je heel wat schuldig, meisje,' zei hij vaag en keerde als in een droom weer terug naar de schilderijen van Maggy op de groene kussens.
'Adrien, luister nu naar me,' zei Kate en liep naar hem toe. Ze stak haar vingers onder zijn neus. 'Ik weet hoe je je voelt, maar ik heb je niet hier gebracht om met open mond naar die portretten te staan gapen.'
'God, Kate, mijn knieën knikken, mijn ogen rollen bijna uit hun kassen. Ik heb het gevoel dat ik door een bliksemstraal ben getroffen. Geef me even de kans bij te komen. Ik ruik bijna de donder,' zei Avigdor met zijn open glimlach van de buitenman.
'Je bent het dus met me eens,' constateerde Kate meteen.
'Absoluut.'
'En wat denk je dan van een one-man show? Je zei dat je het hele volgende jaar al vol zat, dat je absoluut geen andere schilder meer een kans kon geven. Wat zeg je nu?'
'Ik heb opeens een nieuwe maand in 1926 ontdekt; die zullen we oktober noemen.'
'De openingstentoonstelling van het seizoen?' Kates dunne wenkbrauwen vlogen omhoog.
'Natuurlijk,' zei hij, even eenvoudig als een rijke boer die het over de prijzen van vee heeft.
'Natuurlijk,' herhaalde Kate, ademloos door haar grote overwinning. Sinds hij zijn zaak had geopend, had ze van Avigdor gekocht en haar respect voor zijn inzicht was gegroeid toen ze zag hoe zijn zaak onder de riskante omstandigheden van de kunstmarkt steeds in aanzien toenam. Nu ze hem even snel een besluit zag nemen als ze zelf gewoon was, begreep ze hem beter dan ooit.
Ze had er groot gelijk in gehad om hem hier mee naar toe te nemen zonder Julien zelfs de kans te geven om te zeggen dat hij hem niet wilde zien. Avigdor, net als vele handelaren, kocht meteen alle schilderijen die hij wilde tentoonstellen. Het verschil tussen de prijs die hij ervoor betaalde en de prijs waartegen hij ze verkocht vormde voor hem niet alleen het risico maar ook zijn winstkansen.