'Je bent het dus vergeten, Julien. Nou ja, ik zei al tegen Adrien dat ik niet dacht dat je ons verwachtte. Adrien, dit is Julien Mistral; Julien, dit is de vriend waar ik je in mijn briefje over vertelde, Adrien Avigdor.' Terwijl de twee mannen elkaar de hand schudden, lachte Kate een salonlachje, een lachje dat elke situatie kon dekken omdat het zo vol zelfvertrouwen klonk. Iemand die zo lachte moest het altijd bij het rechte eind hebben.
Maggy maakte haastig haar schort los en droogde haar handen eraan af. Ze was op haar blote voeten, zoals gewoonlijk, en droeg een mouwloze katoenen jurk die ze alleen maar in de keuken aan had. Ze trok haar schouders recht en liep met haar lange tred de studio in. Goddank dat ik lang ben, dacht ze toen ze Kate Browning en Avigdor de hand schudde; beiden waren kleiner dan zij. Waarom had Julien haar niet gezegd dat hij gasten verwachtte? Dat had zeker in dat telegram gestaan dat hij die morgen had gekregen en met een woedend gegrom had weggegooid.
'Een glaasje rode wijn?' hoorde ze Mistral aanbieden. 'Ga ergens zitten,' zei hij en hij maakte een vaag gebaar. 'Maggy, breng de wijn eens.'
Terwijl ze in de keuken naar vier hele glazen zocht, voelde Maggy zich van top tot teen warm worden. Verdraaid, waarom had hij het haar niet gezegd? Die vrouw zag eruit alsof ze zo van een jacht was afgestapt; dat was dus die Amerikaanse die hij op de avond van het bal in de steek had gelaten. Hij had nooit gezegd dat ze jong en knap was. En die prachtige japon! Wat een japon! Waarom kwamen ze naar deze achterbuurt? Avigdor was vast geen vriendje van haar. Hij zag eruit alsof hij zelfs te gewoon was om haar te kennen, maar toch klonk zijn naam vaag bekend. Ze vond een bijna volle fles wijn, pakte maar vier glazen die niet bij elkaar pasten, twee met stukjes eraf en twee nog heel en bracht ze naar de studio. Tenslotte was ze geen dienstmeisje!
Terwijl Mistral wijn inschonk bleef Kate aan het woord en haar stem met de vlakke Amerikaanse uitspraak contrasteerde grappig met haar formeel correcte Frans. Adrian Avigdor keek de studio rond en zag Maggy. Hij keek zo onverschillig als een man die aan zijn groente dacht en zich afvroeg of het vandaag nog zou gaan regenen. Het leek of hij nauwelijks naar Kate luisterde, maar zodra zij even zweeg wendde hij zich tot Mistral.
'Ik heb de twee schilderijen gezien die Kate van u gekocht heeft. Ik vond ze erg goed.'
'Dat heeft ze me geschreven,' antwoordde Mistral bruusk alsof het compliment niet terecht was.
Verdorie, dacht Maggy. Als die boer heel misschien een koper kan zijn, dan zou Julien toch op z'n minst een beetje beleefd kunnen doen. Met welk geld doe ik inkopen op de markt? De winkeliers willen me niets meer op krediet geven omdat hij niet verkoopt. We geven nu mijn francs uit.
'Mag ik eens rondkijken?' vroeg Avigdor en zijn openhartige blauwe ogen straalden in zijn rode gezicht. Er ging iets rustigs en plezierigs van hem uit, iets behoorlijks en vriendelijks waar Maggy op reageerde ondanks haar ergernis over dit onverwachte bezoek.
'Kijk eens, Avigdor, handelaren zoals jij kijken niet zo maar rond,' zei Mistral opeens venijnig. 'Je gaat niet op een zaterdagmiddag bij een schilder op bezoek om de tijd te doden. Je wilt er natuurlijk wijzer van worden; denk maar niet dat je mij kunt bedriegen. Het zijn handelaren zoals jij ...'
'Monsieur Mistral, u vergist zich,' viel Avigdor hem vriendelijk in de rede. 'U moet niet alle handelaren over één kam scheren; dat is niet erg aardig van u. Wat zoudt u van Zborowski zeggen die tenslotte de prijs van Modigliani tot vierhonderdvijftig francs voor één portret omhoog heeft gekregen? En wie zou anders die Amerikaan, Barnes, zover hebben gekregen dat hij zich voor Soutine ging interesseren? En denk eens aan een paar andere fatsoenlijke bemiddelaren in de kunst. Aan Basler bijvoorbeeld, en Couquiot en Francis Carco, de dichter. U wilt me toch niet vertellen dat die allemaal oneerlijk zijn, hè?'
'Goed, een enkele is dan misschien eerlijk, maar dat zijn volgens mij alleen uitzonderingen. In het algemeen zijn handelaren dieven, souteneurs en eerste klas bedriegers!'
Kate begroette deze woorden met een kalm, helder lachje. 'Goed gezegd, Julien! Maar ik schreef je al dat Adrien een van die uitzonderingen is. Anders had ik hem nooit hier durven brengen. Mag hij dus even rondkijken? En mag ik het zelf ook? Ik heb je werk al in maanden niet meer gezien.'
'Ga je gang, ga je gang maar nu je toch hier bent,' gromde Mistral onbeleefd. 'Maar verwacht niet dat ik naar jullie blijf staan kijken. Ik vind het vreselijk als mensen dingen zeggen die ze denken te moeten zeggen als ze schilderijen in zich opnemen. Ik ga de tuin in totdat jullie klaar zijn. Ga maar mee, Maggy, en neem de fles ook mee.'
Alleen met Kate in de studio begon Avigdor het vertrek rond te lopen en keek geïnteresseerd naar de schilderijen aan de wand.
'Nee, Adrien,' zei Kate ongeduldig, 'laten we eens naar zijn nieuwste werk kijken; de rest zie je later wel.' Ze trok aan een groot doek dat op de grond stond met de voorkant naar de muur gekeerd. 'Help me hier eens mee.'