In het begin van de lente van 1926 was Kate Browning, die vloeiend Frans had leren spreken waardoor haar woordenschat ten dele de expressieve gebaren kon vervangen, meegenomen op een bezoek aan de studio van Mistral; dat had ze aan een medestudent van de Beaux-Arts te danken.
Met de eerste wilde aanval die zijn doeken op haar getrainde maar toch niet te conservatieve oog maakte, werd ze bezeten door een rage om het werk van die man te willen bezitten. Ze wist het. Ze keek naar zijn werk, ze liet zich onderdompelen in de grote kleurenstroom en ze wist het voor altijd en eeuwig. Ze twijfelde er niet aan - toen noch later - dat Julien Mistral de grootste schilder van zijn tijd was en ze wist zeker dat anderen het uiteindelijk met haar eens zouden zijn.
Maar Kate was slim genoeg en had voldoende zelfdiscipline om de onstuimige ingeving te weerstaan om zoveel mogelijk van Mistrals werk tegelijk te kopen. Bij hun eerste ontmoeting had ze rustig naar zijn uitvallen tegen privé-kunstverzamelaars geluisterd.
'Ik heb er wel gekend die alles van een arme donder van een schilder kochten dat hij hen wilde geven, ze nemen alles tegen spotprijzen en wachten totdat de markt het met hun smaak eens is. Dan, hopla! Reuze winsten! Ze zijn nog erger dan kunsthandelaren. Daar wéét je tenminste van dat ze je willen oplichten.'
Julien Mistral zou diep verontwaardigd hebben geschreeuwd als iemand had durven zeggen dat zelfs bij deze woorden Kate zichzelf al als zijn toekomstige beschermvrouwe zag. Ze zou zijn talent leiden, zijn carrière opbouwen. En al van die eerste dag af werd ze midden in de nacht wakker en dacht aan hem, maakte plannen hoe ze hem zo beroemd kon maken als zij vond dat hij verdiende.
Haar bezittersnatuur werd maar door een dun laagje van beschaafde manieren bedekt. Ze was sluw, heel sluw, en even vasthoudend als sluw. Er leefden onder dat keurige persoontje dat ze aan de wereld toonde, primitieve krachten en ze leidde die in de vereiste banen terwijl ze haar tijd afwachtte. Zorgvuldig koos ze een van Mistrals werken en, een maand later, kocht ze nog een schilderij. Ze hield zich in, want ze had al van het begin af aan begrepen dat ondanks zijn financiële behoeften - die ze meteen had doorgrond - Mistral bijzonder argwanend was ten opzichte van iedereen die een deel van hem scheen te willen bezitten. En wat was zijn werk anders dan een deel van zichzelf, op ruw doek neergesmeten?
Ze was erin geslaagd Mistral voor het surrealistenbal uit te nodigen en had dat heel nonchalant gedaan. Toen hij er met Maggy vandoor ging mompelde ze alleen maar 'geduld' tegen zichzelf en weigerde dit optreden als een belediging te beschouwen.
Was Kate Brownings besluit ontstaan uit het feit dat haar verknochtheid aan Mistrals werk haar in staat stelde haar eigen onvoldoende gaven opzij te zetten zonder zichzelf daarvoor te hoeven verontschuldigen? Kwam het voort uit deze buitengewone gelegenheid om haar eigen vruchteloze strijd om iets te scheppen eervol neer te leggen? Of wilde ze de beloning van Mistral zelf hebben, zocht ze hem in plaats van zijn werk? Vormde deze ruwe, wetteloze, gesloten man misschien het belangrijkste deel van haar interesse? Deze man met dat verwarde rode haar wiens lange lichaam zich met de sierlijkheid van een buitenmens voortbewoog, wiens gezicht onvergetelijk was door zijn intensiteit en zijn kracht?
Ze stelde zich deze vragen nooit midden in de nacht en de antwoorden zouden ook geen verschil hebben gemaakt. Voor haar was alles beslist in dat ene ogenblik van bewustwording en in haar eigen stille, vastbeslotenheid. Op bijna roofdierachtige wijze droeg Kate Browning haar leven aan de schilder op.
Op een zaterdagmiddag begin juli stond Maggy in de keuken van Mistrals studio neuriënd aardappels te schillen, toen ze hoorde dat er op de deur werd geklopt. Ze keek even de studio in waar Julien aan het werk was. Toen er een tweede maal geklopt werd leek hij nog steeds niets te horen. Maggy deed de deur open en was een beetje nieuwsgierig. Buiten stond een blijkbaar zelfverzekerde jonge vrouw met een goed gevormd gezicht; voor de buurt hier was ze te elegant gekleed. Ze had een onberispelijke witte crêpe de chine japon aan en een diepe witte klokhoed van het fijnste stro op haar hoofd. De man die ze bij zich had, zag er volgens Maggy uit als een boer die zich netjes had aangekleed voor een bezoek aan de grote stad, alsof hij zich net flink had afgeboend en zich met veel moeite in zijn enige nette pak had gestoken.
'Is Monsieur Mistral thuis?' vroeg de vrouw.
'Ja, maar hij is aan het werk.' Maggy zou het niet wagen hem voor een willekeurige bezoekster te storen.
'Maar ik word verwacht, mademoiselle,' zei Kate met een beleefd lachje.
'Hij heeft me niets gezegd ...' Maggy zweeg toen Kate haar snel opzij duwde. Met open mond keek ze hoe het paar de studio binnentrad. Mistral legde met tegenzin zijn penselen neer, maar hij kwam op hen af en schudde Kates hand; onderhand fronste hij boos zijn wenkbrauwen.