Toen zijn onderwijzers bij zijn moeder kwamen klagen, gaf ze toe dat Juliens gebrek aan aandacht betreurenswaardig was. Maar zelfs het formidabele Franse onderwijssysteem kan een kind niet dwingen zijn best te doen als het zich niets van de mening van anderen aantrekt, als straf alleen maar eventjes hinderlijk is en als zijn moeder zijn misdaden vergeet zodra ze het kantoor van het schoolhoofd heeft verlaten.
Zonder zich er iets van aan te trekken en door al zijn onderwijzers als een stommeling beschouwd, bleef hij steeds de domste van de klas totdat hij oud genoeg was om de school te mogen verlaten. Al jaren daarvoor hadden zijn schoolkameraadjes het opgegeven zich met de gesloten jongen te bemoeien. Hij was zo afwezig dat hij al lang geen uitdaging meer voor hen vormde. Als hij verlegen was geweest zouden ze hem geplaagd hebben, maar zijn niet verborgen gebrek aan belangstelling voor zijn medeleerlingen beschermde hem tegen hen, evenals zijn ongewone lengte en kracht.
Op zeventienjarige leeftijd ging Mistral naar een privé-kunstopleiding in Parijs waar hij binnen de academische traditie briljant werk verrichtte totdat hij het examen voor de Ecole des Beaux-Arts aflegde en slaagde. Na een paar jaar aan de Sorbonne kon hij zich niet meer langer met welke vorm van traditionele benadering van de kunst verenigen. Eerst dacht hij het alleen, maar naderhand zei hij openlijk dat kunst niet geleerd kan worden. 'Techniek, ja; kleur, ja; anatomie, ja ... maar de rest, nee.' Hij ging bij de Beaux-Arts weg toen hij nog maar net eenentwintig was en zijn vader in Algerije gaf hem zonder protesten genoeg om van te leven totdat hij een jaar later stierf. Toen Mistral drieëntwintig was, stierf zijn moeder en op een legaat aan haar beste vriendin na, had ze alles dat ze bezat aan haar zoon en enig kind nagelaten.
Nu was Julien Mistral zesentwintig en in de kunstwereld nog steeds een onbekende, afgezien van zijn reputatie onder tijdgenoten. Voor hem waren alle eigenaren van kunstgalerieën en kunsthandelaren vijanden. Toen Mistral hoorde dat Marcel Duchamp kunsthandelaren 'luizen op de rug van de artiesten' had genoemd brulde hij dat Duchamps niet ver genoeg was gegaan.
'Wat zou je denken van Chéron die Zadkine tien francs heeft betaald voor zes tekeningen? Dat is dezelfde afzetter die een Foujita zeveneneenhalve francs durfde te geven voor een aquarel! Luizen? Hij zou opgehangen moeten worden, levend neergehaald en dan zijn ingewanden eruit. Twintig francs aan Modigliani voor een portret ... Het is een schande!'
Maar intussen was zijn erfenis bijna op en Kate Browning, de preutse, rijke Amerikaanse die hem voor het bal van de surrealisten had uitgenodigd, was niet meer komen opdagen om nog eens een schilderij te kopen. Mistral vroeg zich af of hij haar misschien een verontschuldiging had moeten sturen omdat hij zomaar was verdwenen. Hij dacht er even over na, zette het idee toen van zich af en keerde naar zijn schildersezel terug.
Katherine Maxwell Browning uit New York City had een beetje talent. Een heel klein beetje, en wat erger was, ze wist het. Haar intelligentie was scherp en ze had een goed oog voor schoonheid. Ze was met de pijnlijke gave geboren dat ze het beste kon waarderen, ernaar streefde, maar zonder de capaciteit dat ook te kunnen produceren. Ze noemde zichzelf een beeldhouwster en haar familie van rijke effectenhandelaren beschouwde haar vol bewondering en verbazing als een werkelijke artieste, omdat geen van allen enig idee van kunst had of dat wilde hebben. Zelfs haar professoren, op Sarah Lawrence hadden haar aangemoedigd. Maar ze was altijd in staat geweest om de waarheid omtrent haar talent te onderkennen.
Kate Browning was begin 1925 naar Parijs gekomen om bij Brancusi te studeren; die wilde echter niets van haar weten. Maar de professor die de leiding had van het atelier bij de Beaux-Arts, waar Kate zich daarna had vervoegd, was zo soepel haar toe te staan de lessen te volgen, zelfs nadat ze hem de vereiste foto's van haar beste werk in Amerika had laten zien. Hij verwachtte dat ze - nadat ze eenmaal het verplichte rondje drankjes voor de andere studenten had gekocht - enige lessen zou bijwonen en dan wel weer rustig zou wegblijven; dat deden vele Amerikanen in die dagen.
Zijn houding werd niet ingegeven door een niet-Franse en ontraditionele wens om aardig voor vreemdelingen te zijn, maar door een zeer Franse waardering van haar onberispelijke aardige uiterlijk. Dit uiterlijk riep sympathie op, evenals de wilskracht die deze in wezen onbegaafde vrouw had gedreven om zichzelf in het hart van het artistieke leven van de wereld te plaatsen.
Ze was toen nog tweeëntwintig en ze had een zelden voorkomende ovale schedel waardoor ze haar korte asblonde haar straffeloos in het midden gescheiden kon dragen. Haar hoge voorhoofd rees boven wenkbrauwen uit die tot een dunne lijn waren uitgeplukt en de jukbeenderen onder haar diepliggende grijze ogen gaven haar gezicht iets aparts dat anders niet zou hebben bestaan omdat haar trekken te regelmatig waren. Kates neus was fijn, ze had dunne lippen en een puntige kin en toch maakten juist deze scherpe trekken haar, samen met haar bijzondere schedel, tot een opvallende vrouw.