'Aha, de meester-bouwer. Kom binnen.'
'Ik ben gisteravond laat uit Les Baux teruggekomen en ik ben vanmorgen meteen jou gaan opzoeken. Toen je niet in het hotel was, dacht ik wel dat ik je hier zou kunnen treffen. Dus ben ik naar La Tourrello gereden en daar ben ik dan ... goed?'
'Natuurlijk, ik vind het enig om een zoon van mijn geliefde vrienden, de Avigdors, te ontvangen.'
'Je klinkt erg ...'
'Hoe klink ik?' vroeg ze en danste in het rond waarbij haar mantel van vlammend haar uitdagend om haar heen wapperde waardoor haar schoonheid des te meer uitkwam, en dat wist ze heel goed.
'Ik kan die toon niet helemaal thuisbrengen,' zei hij voorzichtig.
'Dat zal ik maar als een compliment opvatten. Hoe staat het met je huizen?'
'Uitstekend. Het belangrijkste is voorbij; ze komen nu wel op tijd klaar. En dan volg ik weer mijn gewone tijdschema. Luister eens, Fauve, ik kwam je eigenlijk zeggen dat het me speet dat je me zo weinig te zien kreeg, maar jij was zo druk. Het zag er eigenlijk niet naar uit dat je veel tijd voor me over zou hebben. En nu vertelt papa me dat je volgende week naar New York teruggaat.'
'De plicht roept,' zei ze en gaf hem uit de hoek van haar grote, mistgrijze ogen een ondeugende blik. Dit was de manier waarop haar moeder de mannen behandeld had, dacht ze; die mannen die tegen hun zin verliefd op haar werden. Ze voelde zich opeens helemaal Lunel en dat kon zij toch niet helpen?
'Tja, dat zal wel,' zei hij zonder veel uitdrukking.
'Gebruik je de lunch met me?' vroeg Fauve gastvrij.
'Ik wil je geen last bezorgen ... Weet je, ga mee; dan gaan we naar dat hotelletje, die Hostellerie in Bonnieux waar je zo lekker kunt eten.'
'Ik heb veel te veel honger om zo lang te kunnen wachten en ik heb een keuken vol restjes die we best samen kunnen opeten. Het enige dat ik sinds het ontbijt heb gehad is een appel, en dat is al weer een eeuw geleden.'
Ze ging hem voor naar de keuken waar de tafel nog vol stond met het voedsel dat ze uit de koelkast had gehaald. De kaas begon al uit te lopen, de paté en de kip zagen er ook niet al te fris meer uit en terwijl Eric een glas witte wijn zat te drinken, dekte Fauve de tafel en sneed de tomaten in plakjes voor de sla.
'Ik heb je nooit zo huishoudelijk bezig gezien,' zei hij peinzend.
'Dit is nog niets. Ik ben een fantastische kokkin. Mijn specialiteit is paprika-kip met heel veel zure room.'
'Zure room? Wat is dat?'
'Net als verse room, maar beter,' antwoordde Fauve die lang over dat onoplosbare gastronomische probleem had gedacht en niet geloofde dat ze nu heiligschennis pleegde.
'Ik heb me jou eigenlijk nooit als een kokkin voorgesteld.'
'Als je je mij al hebt voorgesteld,' mompelde ze en mat wat olijfolie af.
'Dat is niet eerlijk!' schreeuwde hij bijna uit en zette zijn wijn neer.
'O, goed. Mijn verontschuldigingen. Goedkoop argument. Kom, de lunch is klaar.'
Beiden hadden honger en aten bijna zwijgend. Fauve boog haar hoofd en trok haar wenkbrauwen tot een rechte oranje streep samen terwijl ze zich er uit alle macht op concentreerde om niet naar Erics handen te kijken, of naar de manier waarop zijn polsen uit de mouwen van zijn trui te voorschijn kwamen, of naar zijn keel of zijn gezicht. Vooral niet naar zijn gezicht, dat nooit.
'Weet je,' zei ze eindelijk op een peinzende en bijna toneelmatige toon. 'Ik had jou nooit voor iemand gehouden die een heilige belofte zou vergeten. Darcy heeft Magali een broeikas beloofd en daar is hij op teruggekomen, maar dat is iets anders. Dat kan ik zelfs begrijpen. Het was een kwestie van evenwicht. Maar jij léék zo oprecht.'
'Waar heb je het in godsnaam over?'
'Je hebt beloofd me mee te nemen naar Lunel, weet je nog? Ik heb altijd gehoopt dat ik daar een aanwijzing of zo zou vinden die me iets over mijn identiteit vertelde. Hoeveel jaar geleden is het nu al dat je me dat beloofd hebt? En je hebt het nog steeds niet gedaan, en ik zie ook niet dat je enige plannen koestert me daarheen te brengen,' zei ze kalm terwijl ze zorgvuldig elk vertoon van verwijt uit haar stem weghield.
'Verdomme, Fauve, dat is te gek! Jij gaat zonder een woord te zeggen weg, je verdwijnt jarenlang, dan verschijn je weer in Rome, maar voor slechts twee dagen; dan verdwijn je opnieuw. Een half jaar later doem je dan zomaar weer op in verband met iets dat helemaal buiten mij omgaat. Je brengt al je tijd door omringd door advocaten, kunsthandelaren, nieuwe vrienden, krantenmensen en fotografen. En nu sta je op het punt om weer te verdwijnen en dan durf je mij waarachtig te beschuldigen dat ik een belofte breek!'
'Je wilt toch niet ontkennen dat je me het beloofd hebt?' herhaalde ze kalm, met een lieve onschuldige glimlach die totaal geen notitie van zijn uitbarsting nam, als ze die al gehoord had.
'Natuurlijk heb ik dat beloofd. Ik heb de kaarten nog steeds in mijn auto om het te bewijzen. God, wat ben jij geméén! Lunel ligt ten zuiden van Nimes en ten noorden van Montpellier... even buiten de route A 9. Als we nu in de auto stappen kunnen we er over ruim een uur zijn ... als we de kortste weg door Saint Rémy en Tarascon nemen. Het is niet zo ver van de zee; het ligt aan de rand van de Camargue. Eigenlijk ligt het net een paar kilometer van de kaart van de Provence af; het is in Languedoc.'