Uur na uur uit verdroeg ze blijmoedig zijn geconcentreerde blikken terwijl ze wist dat hij niet aan haar dacht; haar zelfs niet als Maggy zag. Haar liefde vroeg niets voor haarzelf dan de voldoening hem te zien werken. Hij was een man die zo vol zat met scheppingsdrang, er zo door verteerd werd dat ze het als heilig beschouwde. De twee maanden waarin Mistral de zeven schilderijen van Maggy schilderde, de serie die later bekend zou worden als 'Het meisje met het rode haar', La Rouquinne, waren maanden die al gauw los zouden komen te staan van alles dat Maggy of Mistral van het gewone leven kende. Ze zouden legendarisch worden, elk van hen beiden, alsof ze eens samen waren gekomen voor een heldhaftig avontuur zoals nog nooit iemand dat beleefd had. De serie werd een mijlpaal in de geschiedenis van de schilderkunst, maar geen van beiden zou er ooit weer over spreken.
Tegen eind mei 1926 voelde Mistral zich zeker genoeg van zijn nieuwe kracht om nu andere onderwerpen aan te durven. Toen hij het zevende portret van Maggy voltooid had, liet hij zijn concentratie op het naakt even plotseling varen als hij eraan begonnen was. Nu werden het stillevens. Zijn verwaarloosde tuin vol junibloemen, elke rommelige hoek van zijn studio, een vaas paarse en witte asters, een in tweeën gesneden meloen ... al die zaken inspireerden hem nu met een nieuwe visie alsof hij ze nooit eerder had gezien. Ze lééfden, net als Maggy leefde. Er viel licht op en ze ademden. De wereld was nieuw.
Mistral schilderde alleen naar het leven en terwijl zijn geest ronddanste, veranderde hij steeds weer de manier waarop de mensen zijn werk zouden bekijken. Met het ritme van een bandiet, met de bravoure van een zeerover, paste hij een speelsheid toe die hij sinds zijn jeugd niet meer had gevoeld. Hij plunderde de geheime plaatsen van zijn geest, zette ze open voor lucht, zon en wind, gebruikte zijn penselen alsof ze een trompet waren waarop hij zichzelf de hemelpoort binnen kon blazen.
Maggy's verdwijning met Mistral uit het leven van het quartier deed een storm van geruchten opwaaien en toen Mistral haar vrijliet van haar poseren, was haar vernieuwde verschijning aanleiding tot vele vragen.
'Natuurlijk heb je het allemaal in naam van de liefde gedaan,' zei Paula.
'Paula!' antwoordde Maggy geschrokken. 'Je denkt toch niet dat ik hem om geld vraag!'
'Nee, dat doe ik helaas niet. God, wat zijn vrouwen toch dwaas.'
'Maar je begrijpt het helemaal niet,' zei Maggy mild. Ze was veel te gelukkig om boos te worden.
'Integendeel. Ik begrijp het volkomen en keur het totaal af. Het is volkomen dwaasheid en het was te verwachten, maar denk nou niet dat ik je ga feliciteren. Ik dacht dat ik je geleerd had een beroepsmodel te zijn.'
'Wat dat betreft, cynisch oudje, Julien heeft me mijn meest geliefde schilderij gegeven, het grootste en mooiste van al die portretten en ik vind het het prachtigst, het eerste dat hij ooit van me geschilderd heeft, op die groene kussens.'
'Fantastisch! Maanden werk en je bent de eigenares van een schilderij, gemaakt door een man die zijn werk nog nooit heeft kunnen verkopen! O, Maggy! Ik had niet gedacht dat jij nog eens zou eindigen als een meisje-voor-alles voor een schilder. Dat kunnen anderen doen, jij niet,' verweet Paula haar. Ze was te veel van streek om haar gevoelens te verbergen. 'En nu hij voorlopig klaar is met jou te schilderen, nu je tijd hebt weer werk te gaan doen waar je voor betaald wordt, geef je hem zeker het geld dat je verdient door voor anderen te poseren?'
'Dat is niet eerlijk,' protesteerde Maggy. 'Julien werkt enorm hard en hij heeft geen cent. Natuurlijk help ik hem en betaal ik dingen. Dat is niet meer dan natuurlijk, maar alleen totdat hij zijn werk kan verkopen, Paula.'
'Vertel me eens wat die Julien Mistral voor je doet behalve dat hij je schildert en naait?'
'O!' Maggy kon nauwelijks geloven dat Paula de natuur van de banden die haar en Mistral verbonden zo kon misverstaan.
'Ja, "O!",' herhaalde Paula ernstig. 'En wie kookt er en houdt de studio schoon en wie brengt de vuile was weg, of - de hemel verhoede het - wast die zelf? En wie zorgt dat er genoeg wijn in huis is en gaat er 's morgens op uit om croissants te halen, wie zet er koffie en maakt dat veelvuldig gebruikte bed op? Monsieur Mistral soms, in ruil voor het geld dat jij mee naar huis neemt?'
'Paula, wat doe je belachelijk. Natuurlijk heeft hij geen tijd voor dat soort dingen. Ik heb er zelf nauwelijks tijd voor. Ik koop gewoon iets bij de charcuterie en dan houden we een picknick.'
'Geen woord meer!' !' zei Paula. Het was nog erger dan ze gedacht had. De vrouwen die ze gekend had - en dat waren er velen - en die hadden samengeleefd met schilders waren er bijna allen zonder uitzondering slecht vanaf gekomen. Schilders, zelfs slechte schilders, hadden een ego alsof ze reusachtige baby's waren. Monsterachtige peuters en elk vormde het middelpunt van zijn eigen wereld; andere mensen bestonden alleen om aan hun behoeften te voldoen.