Terwijl hij er verder aan werkte keek ze eens rond. Er waren hier wel een tiental vrouwen die ze kende, zag Nadine terwijl ze knikjes en glimlachjes met deze en gene uitwisselde. Ze had er geen idee van gehad dat zovelen van haar vriendinnen bij Alexandre kwamen, dat zovelen van zijn cliënten de vrouwen waren met wie zij vaak ging lunchen of dineren. Volgens haar zagen ze er allemaal overdreven opgepoetst uit. Waarom had de gravin van Orano die valse vlechten aan haar eigen mooie zwarte haar toegevoegd? En om de een of andere duistere reden had de prinses Laure de Beauveau-Craon takjes heel kleine paarse orchideeën in haar chignon laten zetten. Heel vreemd. En dan barones Guy die haar blonde lokken in een soort verguld net had verstopt. Madame Patino, prinses Alexander van Joegoslavië, de jonge barones Olympia de Rothschild - allen hadden prachtig versierd haar. Wisten ze dan niet hoe gemaakt dat stond, hoe onpraktisch het was? Als dit was hetgeen de stylisten van Alexandre vrouwen aandeden die gewoonlijk een goede smaak hadden, dan moest ze maar goed oppassen.
'Zou ik mogen voorstellen dat we eens iets proberen dat een beetje minder formeel is, Madame,' zei de kapper.
'Raak het niet aan,' snauwde Nadine. 'Het is prima.'
'Zoals u wilt. Ik dacht dat met het oog op het bal vanavond ...'
'Ik ben in de rouw,' zei Nadine snel.
'Mijn condoléances, Madame.' Hij was duidelijk opgelucht dat hij niet tactloos was geweest.
'Ik zou nu niet naar een bal kunnen gaan.'
'Natuurlijk niet, Madame. Dat zou te pijnlijk zijn, nietwaar?' mompelde hij. 'Het is heel naar voor u dat u dit bal moet missen, de eerste keer dat prinses Marie-Blanche haar kasteel na de dood van haar man weer openstelt. Daarom is het hier vanmiddag zo druk. Ze zeggen dat het het grootste bal is sinds het laatste van baron de Rédé.'
'Ja, dat was een mooie avond,' zei Nadine automatisch. Prinses Marie-Blanche? Haar verhouding met Philippe was doorgegaan zelfs terwijl de prins op sterven lag, zelfs na zijn dood, zelfs nu. Waarom zou ze anders zo'n goede vriendin als Nadine niet op haar bal hebben uitgenodigd? De enige verklaring was dat Philippe, onofficieel, de gastheer zou zijn. Vreemd dat ze nooit enige roddels over Marie-Blance en Philippe had gehoord, want Marie-Blanche voerde de Parijse grote wereld aan. Als Marie-Blanche zei: dansen, dan werd er gedanst; als zij zei: rijd tachtig kilometer de stad uit voor een bal, dan reden ze tachtig kilometer en beschouwden zich gelukkige stervelingen omdat ze aanwezig waren. Wat wilde Marie-Blanche nu in 's hemelsnaam met Philippe?
Terwijl Nadine in haar eigen scherp omrande ogen in de spiegel keek telde ze in gedachten het aantal vrije mannen van middelbare leeftijd in Parijs die charmant waren, knap, goed gekleed en heteroseksueel, die goed dansten, graag kaart en polo speelden en door elke gastvrouw werden aanbeden. Behalve Philippe kende ze er maar drie ... nee, vier, als ze Omar Sharif meetelde. En hoeveel vrouwen waren er die rijk waren - velen van hen veel rijker dan zij - vrij, en erop uit een metgezel te veroveren, en dan nog liefst zó'n man? Dozijnen! Véle dozijnen. Haar hart kromp in elkaar en ze kreeg een heel nare smaak in de mond; een pijnscheut zoals ze nog nooit gevoeld had, sneed door haar maag, een pijn die als een rat aan haar innerlijk scheen te knagen, een brandende rat die met vurige poten daarbinnen rondholde.
Nee, ze had geen geroddel over Philippe en Marie-Blanche gehoord. Ze had helemaal geen roddels gehoord omdat ze geen uitnodigingen meer had gekregen... geen uitnodigingen die de moeite waard waren. Alleen maar een paar heel onbelangrijke invitaties en ze had niet eens de moeite genomen die af te wijzen. Als de mensen moesten kiezen tussen prinses Marie-Blanche en Nadine Dalmas, kozen ze natuurlijk prinses Marie-Blanche. Dat zou zij zelf ook gedaan hebben. De strijd was te ongelijk. Ze gaf Monsieur Christophe zo'n grote fooi dat hij verbaasd opkeek, maar ze had slechts één gedachte. Toevallig droeg ze vandaag een zwart mantelpakje. Van nu af aan moest ze uitsluitend zwart dragen. Ze zou een onbekende kapper bij haar in de buurt opzoeken waar ze haar vriendinnen niet kon ontmoeten. Kennissen. Zij had geen vriendinnen. Ze zou om de dood van haar vader zwart dragen en ze moest besluiten wat ze met de rest van haar leven wilde aanvangen, een leven waarin ze ongetwijfeld vaak beschreven zou worden als de ex-assistente van Jean François Albin, de ex-vrouw van Philippe Dalmas, want wie was Nadine Dalmas? En wie bekommerde zich om haar?
Ze keek buiten uit naar een taxi die haar naar huis kon brengen. Er passeerde een lege taxi toen ze net als gehypnotiseerd naar een kop van France Soir bij een kiosk stond te kijken. 'Zal Fauve Lunel de naam van haar vader, Mistral, aannemen ? Zou Fauve dat doen? En wie kon dat iets schelen, die opgedirkte bastaard, die onderkruipster, die sluwe slet? Waarom werd zij behandeld alsof ze de enige dochter van Julien Mistral was? Nadine had wel luid tegen alle voorbijgangers willen roepen: 'Ik, ik ben de dochter van Mistral!'