'Ophouden? Weet je dat wel zeker?' Hij kuste haar vluchtig op haar lippen en week een eindje terug zodat hij haar gezicht kon zien. 'O, je weet het niet zeker, niet helemaal zeker,' zuchtte hij en kuste haar mond. Die was zacht, onschuldig maar toch ook zinnelijk. Langzaam kuste hij de lippen die op haar bleke gezicht als een weelderige bloem opbloeiden.
Onder zijn kussen verdwenen Maggy's verwarring en plotseling opgekomen schrik. Ze lachte, niet alleen uit pret maar met een nieuwe toon in haar stem; iets dat altijd naar haar binnenste was verbannen brak nu los. Haar lippen werden nu de lippen van iemand die bevrijd is, haar handen streelden zijn krachtige nek en grepen omhoog om zijn krullenbol weer naar zich toe te trekken. Ze wrong zich los uit zijn armen, ging staan en drukte zich in haar volle lengte schaamteloos tegen hem aan. Zo bleven ze lang, heel lang staan; ze vergroeiden als twee hoge bomen en zwaaiden zachtjes heen en weer terwijl hun lippen vaneen gingen. Toen stonden ze daar bewegingloos, totaal in elkaar opgaand terwijl ze de kennis boven alle kennis zochten. Hartstochtelijk grommend deed Mistral de zware zijde van de kimono van elkaar, bijna gek van verlangen om het lichaam aan te raken dat hij alleen met zijn ogen kende; hij wilde haar huid voelen, haar borsten in zijn handen houden en de kleine tepels met zijn vingertoppen betasten. Ze sprak alsof ze in trance was. 'Niet hier ... binnen.' Struikelend maakte hij al tijdens het naar binnengaan de knopen van zijn overhemd los en volgde haar naar de slaapkamer, naar dat brede bed onder het raam waar het licht van de maan op de lakens viel. Binnen enkele seconden stond hij naakt voor haar, met zijn penis rechtop, prachtig.
'Ik wil je bekijken,' zei ze bevelend met een stem die zo dringend en nieuwsgierig klonk dat hij doodstil bleef staan toen ze op hem toekwam. Al haar dartele gebaren waren verdwenen; zachtjes liet ze haar vingers over zijn schouders glijden, over zijn borst tot aan zijn middel; ze betastte al de onbekende vormen en weefsels, zijn krachtige armspieren, de merkwaardig harde punten van zijn tepels die in het krulhaar van zijn borst verborgen waren. Pas daarna, toen zijn lichaam niet meer helemaal vreemd voor haar was, maakte ze de ceintuur van de kimono los en liet die op de grond vallen. Ze ging op het bed liggen en wachtte op hem.
Eindelijk, dacht Maggy, eindelijk. Ze onderwierp zich niet aan zijn handen, ze moedigde hem aan. Ze boog en strekte zich als een kat en speelde met hem, duwde haar borsten in zijn handen en bood ze aan zijn mond aan, liet ze door hem bijna verslinden totdat ze zich plotseling met een snelle, lenige beweging terugtrok en zich aan zijn borst wierp terwijl haar lippen zijn tepels zochten. Op zijn voorbeeld zoog ze eraan totdat hij het bijna uitschreeuwde en haar wegduwde, niet in staat deze opwinding langer te verduren. 'Zo, mogen we dat dan niet allebei doen?' mompelde ze en kreeg vrijwel meteen haar antwoord toen hij met bevende handen haar benen van elkaar deed, zich knielend op het bed over haar heen boog terwijl zijn warme open mond met tastende tong tussen haar dijen op zoek ging. Er hing een doodse stilte om hen heen. Maggy voelde dat ze strak gespannen lag, onbeweeglijk, bijna ademloos terwijl ze wachtte; alle speelsheid was verdwenen.
Nog steeds knielend, zittend op zijn hielen terwijl hij haar middel met beide handen vasthield drong Mistral bij haar naar binnen. Ze was zo vochtig dat hij een heel eind kwam voordat hij plotseling voor een hinderpaal kwam. Hij duwde, begreep er niets van en kon niet verder.
'Wat... ?' mompelde hij terwijl zijn opwinding ten top steeg toen hij op de donkere driehoek neerkeek waar ze verbonden waren. Hij duwde opnieuw, zonder succes. De betovering was nu verbroken en Maggy verzamelde al haar moed om zich naar voren te drukken; ze probeerde met haar hele wil zich voor hem te openen. Alle spieren in haar lange, sterke benen waren gespannen, haar tenen gestrekt, haar handen omklemden de matras en haar rug was gebogen toen ze haar bekken omhoog drukte, zijn voortduwende, warme penis was het enige in de hele wereld waar ze zich op concentreerde. Er ging een pijnscheut door haar heen, maar ze nam er geen notitie van, verhief zich weer en hij kwam haar halverwege met een nieuwe stoot tegemoet. Opeens was hij in haar, helemaal zover hij kon, en haar lichaam omsloot hem nu. Zo bleven ze stil liggen, hijgend als twee gladiatoren die tegen elkaar opgewassen zijn gebleken en die pauzeren om elkaar te groeten voordat ze de strijd voortzetten.
'Dat wist ik niet,' fluisterde hij en hij was zo verbaasd dat hij alleen deze doodgewone woorden kon vinden.
'Ik heb het je niet verteld. Zou het verschil gemaakt hebben?'
'Nee, o, nee.' Ze lagen nu op hun zij en keken elkaar in de ogen. Een van Mistrals armen steunde haar schouders en met zijn vrije hand tastte hij zachtjes in haar schaamhaar totdat hij vond wat hij zocht en begon haar voorzichtig maar zonder onderbreking te liefkozen, zelfs toen ze hem smeekte op te houden. Hij ging door totdat ze zich verhief en luid juichend jammerde van verrukking. Pas toen dacht hij aan zijn eigen bevrediging, maar nog steeds voorzichtig, met ongewone voorzichtigheid en dat verhoogde de steeds toenemende koortsachtige golven die door hem heen sloegen, heftiger en heftiger totdat hij in haar losbarstte, zo potent als een krachtige stier.