'Wekopdrachten!' siste Fauve tegen hem.
'U moet niet vergeten de telefooncentrale opdracht te geven u morgenochtend te wekken ... nee, vertrouw liever niet op reiswekkertjes, die doen het nooit als je erop rekent. Goed, ik zal het tegen haar zeggen. Goedenavond, juffrouw Columbo... wat? Ivy? Welterusten, Ivy. Dank je dat je het zo verstandig opvat. Dat zal een opluchting voor Fauve zijn.' Hij legde de hoorn neer.
'Catacomben!' zei Fauve. 'Dat heeft ze vast niet geloofd.'
'Ik vond dat ik heel overtuigend klonk.'
'O, ja ... ik wist niet dat je zo goed kon liegen ... maar wie zou nu zo gek zijn om op een prachtige lentemiddag in Rome Catacomben te gaan bezichtigen?'
'Dezelfde soort mensen die naar het Vaticaan gaan.'
'O.'
'Ik geloof dat dit Mexicaans gelijk spel heet,' zei Eric teder en trok de arm terug die haar op het bed had vastgenageld.
'En wat is dat?'
'Het betekent dat niemand voordeel heeft, patstelling, zoals schakers zeggen.'
'Bedoel je dat ik mijn moreel gezag kwijt ben?'
'Je zet het alleen even van je af. Morgen doe je weer dat indrukwekkende strenge jasje aan en je lage schoenen en dan jaag je je kudde weer bij elkaar...'
'Wat zouden ze in werkelijkheid uitvoeren, denk je? Geloofde jij haar?'
'Och ja. Ze klonk vermoeid.'
'Ivy? Dat kan niet; die danst nu waarschijnlijk de kamer rond,' zei Fauve grimmig.
'Ik weet zeker dat ze iets op de kamer hebben laten komen,' zei Eric en kuste haar in haar nek om het gesprek te beëindigen. Hij had heel duidelijk een champagnekurk in Ivy's kamer horen ploffen; die fles moest ze daar toch besteld hebben!
De volgende morgen zat Fauve in de hal van het Grand Hotel en las de Daily American. Ze zat daar met een engelachtige uitdrukking op haar gezicht, maar leek toch ook wat verveeld te wachten totdat de modellen precies op tijd de lift uitkwamen. Ze leken heel fris te zijn, stelde Fauve opgelucht vast. Ze ging met hen mee naar Valentino waar ze tot de avond moesten blijven om de kleren voor de collectie van donderdag aan te passen.
Het was weer een heerlijke dag, bedacht ze, hoewel het in Rome in maart nat en guur kon zijn. De terrassen van de cafés zaten al aardig vol, de geur van espresso hing pittig in de lucht, de bomen staken hun met bloesem beladen takken over alle muren heen en het leek of er op elke hoek van de straat een bloemenstalletje beladen met bloeiende bloemen stond.
Fauve kocht honderden kleine, sterk ruikende, donkerrode anjers en ze nam er zoveel ze kon mee in haar armen en schoudertas. Haar hart vloeide over van een niet te bedwingen, bedwelmende tederheid. Ze voelde zich als een roze met helium gevulde ballon die in de blauwgroene hemel was losgelaten en het touwtje danste nog vrolijk in de wind. Waarom had ze eigenlijk al die bloemen gekocht, vroeg ze zich even af terwijl ze weer op de aarde terugkeerde. Toen herinnerde ze zich dat ze op weg was om de drie modellen van Lunel te bezoeken die al zes weken in Rome werkten. Ze trof hen in een vrolijke stemming aan en gaf elk van hen een enorme bos anjers en een haastige kus voordat ze eindelijk vrij was om weg te snellen en Eric te ontmoeten.
De hele dag behoorde haar totdat het tijd was om Ivy en de anderen bij Valentino af te halen; ze kon hem met Eric doorbrengen ... een tijd die buiten de gewone tijd viel, een tijd die geen werkelijke band met het echte leven had, een tijd waarvan elke minuut moest worden uitgebuit en geleefd, zonder enige gedachte aan morgen. Het was pas woensdagmorgen en ze moesten pas donderdagavond naar Milaan doorvliegen ... dat was een eeuwigheid als ze die tijd beschouwde als een ketting van aan elkaar geregen heerlijke ogenblikken die elk op zichzelf compleet waren.
Terwijl ze in een klein restaurant bij het Forum lunchten kon Eric zijn blikken niet van Fauve afhouden. Ze zag eruit alsof ze vijftien was; ze had geen make-up op behalve wat mascara, en haar haar was zo lang geborsteld dat het glansde en een prachtige rode wolk vormde. Ze had een zachte pullover met hoge boord aan in een kleur die aan pistache-ijs deed denken, met een gebroken-witte broek die ze in lage, honingkleurige laarsjes had gestopt. Met die helderblauwe katoenen poncho die ze had omgeslagen en haar schoudertas, zag ze eruit alsof ze voor het eerst naar school ging, dacht hij. Zijn hart was zo vol van liefde dat hij zijn verstand bijna kwijt was. Na de lunch wandelden ze naar het Forum en betaalden hun kaartjes aan het hokje dat er zo gewoon uitzag, alsof je alleen maar een kaartje nodig had om een grote reis terug de geschiedenis in te maken.
'Ik ben hier de vorige keer ook geweest,' zei Fauve. 'Op de dag na het Vaticaan en toen heb ik me voorgenomen dat ik, elke keer dat ik weer in Rome zou komen, hierheen zou gaan. Je vindt het toch niet erg, hè? Er is hier voor een architect niet veel te zien, vrees ik.'
'Gebroken zuilen, enkele bogen, en een paar beelden zonder hoofd?' zei Eric terwijl hij rondkeek. 'Een wildernis met allerlei brokstukken, alles over elkaar heen gevallen, de overblijfselen van eeuwen die op elkaar terecht zijn gekomen en alles is met klimop, wingerd en ander groen bedekt. Er is hier voldoende voor een archeoloog, hoor,' lachte hij. 'Wat trekt jou hier zo aan?'