'Luister nou, meisjes,' zei Fauve ernstig, 'dit is de eerste morgen van de eerste dag van deze reis en nu bezorgen jullie me al last. Dat is gewoon niet eerlijk en dat wil ik ook niet. Als ik iedereen maar toesta een drankje voor ons te kopen, dan wordt dat uitgelegd als een uitnodiging om bij ons te komen zitten en dan hebben we de grootste moeite hen weer kwijt te raken, wie het ook zijn. Er bestaat gewoonweg niet zoiets als alléén maar een vriendelijk gebaar van een man in Rome ... je kunt niet alleen geen drankje aannemen, maar je kunt ook niet teruglachen, je kunt zelfs niet laten zien dat je gezien hebt dat zij jou zagen. Hun hele leven is erop gericht vrouwen te versieren; de Romeinse mannen zijn de schandelijkste, onbetrouwbaarste Casanova's ter wereld. Je moet onder geen omstandigheden met hen in aanraking komen. Begrijpen jullie dat? Heb ik mezelf duidelijk genoeg uitgedrukt? Geen woord, geen blik, geen lachje ...' zei ze en keek ze allemaal ernstig aan terwijl ze sprak. Dit was de eerste keer dat Maggy haar volwassen genoeg had gevonden om haar alleen de moeilijke opdracht te geven om de modellen in toom te houden. Zij moest voor de groep zorgen en ze wilde niet dat ze haar gezag in twijfel zouden trekken. Fauve ging zo op in haar betoog dat ze de man niet zag die naar een tafeltje aan de andere kant van het terras toeging, een man die stilstond, naar haar keek, nog eens keek, zich omdraaide en zo snel hij kon op haar toesnelde.
'... nog geen gebaar met je pink,' besloot ze en keek haar meisjes bezwerend aan. Toen ze die laatste woorden sprak stond de man achter haar zonder dat ze hem gemerkt had. Hij bleef daar even staan, keek ongelovig op haar neer en toen, terwijl alle vijf modellen hem verwonderd aankeken, bukte hij zich en kuste haar boven op haar hoofd. Fauve sperde woedend haar mond open. Ze greep naar haar haar en stond nijdig op, klaar voor een woordenstrijd.
'Hoe... durft... u?' begon ze maar haar woorden werden gesmoord toen Eric Avigdor haar in zijn armen trok.
De meisjes barstten in applaus uit, maar Fauve hoorde hen niet meer.
Dertig
'Ik heb de tijd eens opgenomen en het is al ruim vijf minuten sinds ze de laatste keer argwanend naar ons heeft gekeken,' zei Ivy zachtjes. Ze zat met de vier andere modellen, Arkansas, Angel en Bambi Eén en Bambi Twee, aan een tafeltje in Dal Bolognese, een rumoerig restaurant naast Rosati. Zij lunchten aan een ander tafeltje dan Eric en Fauve die wel alles kon zien wat haar modellen deden, maar ze kon hen niet verstaan.
'Ik heb er zo genoeg van om te doen alsof ik jou steeds aankijk, Arkansas,' jammerde Angel. 'Het is maar goed dat ik zonder mijn bril op niets zie dat verder dan halverwege de tafel is. Maar iemand die wel goed kan zien moet me eens gauw vertellen of die vriend van Fauve werkelijk zo fantastisch onweerstaanbaar is als ik denk?'
'Mijn oude leraar op de middelbare school zou zeggen dat je hem met je zwakke woorden vernedert,' gromde Arkansas. 'En waarom wil je mij aankijken? Kijk maar naar Bambi Eén of Bambi Twee. Ik word er doodzenuwachtig van.'
'Jij bent voor mij het gemakkelijkst. Je hebt de langste gestalte die ik kan ontdekken,' legde Angel uit. 'Ik vind Fauve gemeen! Zij mag wel met een man gaan lunchen, omdat hij een oude vriend is. Dat zegt ze tenminste. En om te bewijzen dat hij niet zo'n slecht Romeins type is heeft hij een Frans accent. Nou, wat dan nog? Ik vind dat ze een laag spelletje met ons speelt.'
'Als je niet praktisch blind was, zou je gezien hebben dat hij een oude vriend moet zijn,' wierp Bambi Twee tegen. 'Je had eens moeten zien hoe hij naar haar keek. Als je het mij vraagt is hij meer dan zomaar een oppervlakkige oude vriend.' Ze zuchtte verlangend.
'Spaar me, alsjeblieft!' zei Angel geprikkeld.
'Begin nou niet te kibbelen, kinderen,' waarschuwde Ivy de vier andere meisjes. 'Let maar eens op. Straks is ze ons vergeten. Niet rondkijken, niet giechelen, we redden het nog wel. Wie heeft die gids van Rome?'
'Ik,' zei Bambi Eén en stak haar lange nek uit op een manier die al sinds haar twaalfde jaar altijd overal was opgevallen.
'Doe hem open en lees er ons hardop uit voor,' zei Ivy.
'Maar ik ben aan het eten,' protesteerde Bambi Eén. 'En noem me toch niet aldoor Bambi Eén. Ik heb net besloten mijn naam te veranderen. Mijn arme moeder heeft haar best gedaan om origineel te zijn, maar er zijn nog vijf Bambi's die als modellen rondlopen, en vier Dawns, zeven Kelly's en wel een dozijn die Kim heten, zeventien Liza's, negen Heidi's ... van nu af aan moeten jullie me ... Harold noemen.'
'Harold, schat, doe die gids open. Later kan je wel eten. We zullen om beurten lezen,' beloofde Ivy. 'Angel zal zelfs haar bril opzetten als zij aan de beurt is, hè, Angel?'
De modellen werkten hun pasta met een ernstig gezicht naar binnen en luisterden aandachtig terwijl Harold hen voorlas uit een exemplaar van Fielding's Europe.