En toch waren modeshows nog nooit zo theatraal en zo spectaculair geweest. Tegen enorme prijzen werden er modellen van alle grote bureaus in New York gehuurd en naar Europa gevlogen om de collecties te tonen, want de grote publiciteit die daarvan uitging vond onmiddellijk zijn weerslag in de verkoop van goederen in licentie in de winkelstraten van Indiana tot Oslo, van Tokio tot Hamburg.
Deze koorts, deze steeds stijgende overmatige belangstelling voor Amerikaanse modellen had zich over alle Europese modebladen verspreid en het was voor Maggy en Wilhelmina en ook Eileen Ford gewoon geworden om hun meestbelovende modellen drie maanden achter elkaar naar Parijs of Rome te sturen. Eenmaal daar werd het onbekende meisje meteen geboekt door de beste fotografen die er allemaal op uit waren om die fantastische frisse Amerikaanse gezichtjes te vereeuwigen. Ze leerde hoe ze kleren moest dragen die veel ingewikkelder en duurder waren dan de in Amerika gemaakte; beroemde kappers en make-up artiesten experimenteerden met haar uiterlijk totdat ze precies wist hoe ver ze kon gaan. Dan was ze in staat haar boek te vullen met dozijnen foto's uit de Italiaanse Bazaar en de Franse Vogue en alle andere bekende Europese modebladen.
Als deze betrekkelijk ongeschoolde schoonheidskoningin die vaak net van de middelbare school kwam, naar huis terugkeerde van de voltooiing van haar opvoeding op modegebied in Parijs of Rome, nu exotisch, glanzend en van zichzelf overtuigd, had ze een betere achtergrond in de modewereld dan wanneer ze twee of drie jaren in New York had doorgebracht om te trachten daar naam te maken.
Als ze terugkwam.
Maggy en Fauve kenden maar al te goed de gevaren die eraan verbonden waren om hun modellen naar Europa te sturen. Al woonden ze bij mensen in huis en werden hun boekingen door plaatselijke bureaus verricht die nauw in contact met Lunel stonden, toch was er een eindeloze lijst van dingen die mis konden gaan met deze zo ver van huis zijnde jonge meisjes. Elke paar maanden ging er iemand van Lunel naar Europa om te controleren of alles goed ging met de meisjes en dit keer had Fauve opdracht alle in Europa verblijvende Lunel-meisjes op te zoeken. Tevens moest ze ervoor zorgen dat Arkansas en de vier andere modellen die gehuurd waren voor de shows van Valentino in Rome, voor Armani en Versache in Milaan, en Saint Laurent en Dior in Parijs, zich aan hun druk bezette schema's hielden.
'Wat heb ik je over die mannen hier in Rome gezegd?' zei ze tegen Arkansas die verlegen tegen de mannen aan het tafeltje naast hen lachte.
'Ze voor geen cent te vertrouwen,' zei Arkansas en lachte nog breder.
'En wie denk je dat die mannen zijn waar je zo tegen zit te lachen?'
'Tjé, de hemel mag het weten; misschien zijn het ook wel vreemdelingen, net als wij. Ze hebben geen naamkaartje op, Fauve. Weet jij waarom je zo argwanend bent? Omdat je een stadsmens bent. Je bent gewoon onvriendelijk. Ik vind ze heus heel aardig.'
'Dat vinden ze jou ook. Lieve God, moet dat twee hele weken zo doorgaan? Nee, geef me maar geen antwoord. Het wordt alleen maar erger; dat weet ik wel. Dit is nog maar het begin.'
'Maar, Fauve,' protesteerde Angel, een meisje van de laatste oogst uit Zuid-Carolina, de staat die op een geheimzinnige wijze meer modellen produceerde dan enige andere. 'Mijn moeder heeft me gezegd dat het gewoon een belediging is als een meisje in Rome niet minstens in haar billen wordt geknepen. Ze zei dat het een gewoonte van dit land was en dat ik me als een gek gedraag als ik daar aanstoot aan neem.'
'Het laatste idee van Italiaanse zakkenrollers is dat de een je zakken of tas rolt terwijl de ander je met knijpen afleidt... dat is die bewondering in Rome! Zeg maar tegen je moeder dat de tijden veranderd zijn,' zei Fauve onheilspellend.
'Wordt er eigenlijk verondersteld dat we deze hele twee weken werken? Hoe staat het met dineren? We hebben ook voeding nodig,' protesteerde Ivy Columbo met haar Bostonse accent. De intelligente Ivy was tegelijkertijd door het chique Radcliffe en Lunel geaccepteerd en haar studie had ze geen kans meer gegeven.
'Luister,' zei Fauve, 'in Milaan zijn de mannen anders, zakelijker, iets minder gevaarlijk. Als we in Milaan zijn mag je uit eten gaan als je nog de kracht hebt om na een dag werken het hotel uit te gaan, en dat betwijfel ik. Maar blijf hier in Rome liever bij mij. Ik heb jullie toch beloofd je naar de allerbeste restaurants mee te nemen, nietwaar?'
Fauve keek het kringetje opstandige gezichten rond. Er kwam een kelner aan die hun een fles wijn aanbood.
'De heren aan het tafeltje hiernaast wensen de dames een glas wijn aan te bieden,' zei hij. Fauve wuifde hem weg. 'Zeg maar tegen de heren dat het godsdienstige geloof van de dames voorschrijft dat ze hun eigen wijn betalen.'
'Tjé, wat flauw,' zei Arkansas.
'Gierigaard,' mompelde Angel. 'Spelbreekster. Wat flauw van je!'
'Het kan toch geen kwaad om een beetje beleefder te zijn,' deed ook Ivy haar duit in het zakje. Ze schudde haar zwarte krulhaar op een manier die erop berekend was alle blikken van de op het terras aanwezigen op zich te vestigen. Zelfs Bambi Eén en Bambi Twee, die tot nu toe niets hadden gezegd, keken met hun prachtige ogen somber naar Fauve.