Maar morgen, nu Fauve naar Europa ging, had ze tenminste een reden om weer op maandag achter haar bureau te zitten. Zo'n heerlijke maandag waarop zich best een of ander soort onverwachte toestand kon voordoen als gevolg van de weekendbezigheden van tweehonderd vrolijke meisjes, om nog maar te zwijgen over die tachtig gezonde jongens, dacht Maggy opgewekt. Moeilijkheden. Ze was in de stemming voor moeilijkheden. Misschien gebeurde er wel iets heel naars, zoiets waarvan buitenstaanders dachten dat het tot het dagelijks werk in het modellenbedrijf behoorde, maar toch maar zelden voorkwamen, dacht ze hoopvol. En als er maandag al niets gebeurde, dan zou er toch vast wel iets mis gaan in de twee weken die Fauve zou wegblijven. Ze zou Loulou mee uit lunchen nemen. Maar als gewoonlijk was het eerste dat ze moest doen de post mee terugnemen zonder dat iemand het merkte, dacht Maggy. Ze dacht aan haar koffertje dat ze boven in haar eigen kamertje had weggestopt en dat tot barstens toe vol zat met een greep uit de honderden brieven die elke week binnenkwamen van hoopvolle meisjes die model wilden worden.
Bij Lunel, net als bij de andere bureaus, werden deze brieven meestal geopend door een boekingsemployée in opleiding, of zelfs door een receptioniste. Beiden waren volkomen in staat er een foto uit te halen die aan iemand met meer ervaring moest worden doorgegeven. Maggy was erin geslaagd de hand te leggen op een aantal van deze onbelangrijke brieven waarin, in de geschiedenis van het bureau, slechts enkele modellen ooit waren gevonden. Nu nam ze die brieven elke donderdagavond mee naar de boerderij. Tijdens het weekend, als Darcy ergens anders mee bezig was, snelde ze naar haar schat en met een zakelijke brievenopener ging ze alle brieven te lijf. Er bestond altijd een kans ... een mogelijkheid ... een blikseminslag, dacht ze terwijl ze de enveloppen stuk voor stuk opende, zo gretig alsof het de meest verleidelijke pakjes met verrassingen waren. Ze had haar laatste model nog niet ontdekt. Je wist maar nooit!
Fauve leidde haar vijf lange meisjes die zo enorm verschilden van de zich om hen heen voortspoedende Romeinen alsof ze een troep rondzwervende gazellen waren, naar een leeg tafeltje dat ze als door een wonder op het terras van de Pasticceria Rosati had ontdekt.
'Ga zitten!' beval ze snel, want ze wist uit ervaring dat het vinden van een tafeltje bij Rosati net zoiets was als het winnen van de laatste stoel bij stoelendans. Behalve Fauve was geen van het groepje ooit eerder in Rome geweest. Ze hadden allemaal een dag vrij om bij te komen van de reis voordat de modellen met hun werk moesten beginnen, en Fauve had Rosati uitgezocht voor hun drankje voor de lunch. Het lag zo plezierig aan het Piazza del Popoio, dat prachtige barokke geheel van de twee koepelkerken, de Bernini-fontein, de obelisk van Ramsete en de poort van de Via Flaminia.
De Piazza was driehonderd jaar geleden ontworpen om indruk op de reiziger te maken die voor het eerst de Heilige Stad betrad, en daar was men zo goed in geslaagd dat het bijna heiligschennis leek om in zo'n keizerlijke omgeving te gaan zitten en een campari te bestellen. Maar dat was Rome helemaal, de onvergetelijke tegenstellingen in het dagelijks leven waar de was te drogen werd opgehangen in paleizen die door Michelangelo waren ontworpen. Een eenvoudig restaurant was gevestigd in het huis waar Lucrezia Borgia was geboren, en kinderen speelden krijgertje in de tuinen van de Villa Medici.
Niets kan de burger van Rome verbazen, niets maakt veel indruk op hen. Ze zijn een ras dat op een afstand blijft, gereserveerd en in zichzelf gekeerd, berucht zwijgzaam tegenover toeristen. Sinds de dagen van de keizers hebben ze hun stad met pelgrims moeten delen. Voor de bewoners van Rome zijn alle andere namen maar provincialen en ze doen alsof ze de nooit eindigende stroom bezoekers die hen omringen, zien noch horen. Er is slechts één uitzondering, slechts één vreemdeling waarvoor een bewoner van Rome zich eens zal omkeren.
'Herejé,' zei Arkansas, 'wat zien al die mensen hier er vriendelijk uit, hè?'
Zonder erg verbaasd te zijn gleden Fauves blikken over de geboeide gezichten overal om hen heen; ze deden zelfs niet hun best hun interesse te verbergen. Nog nooit in de geschiedenis van de modellenwereld had er zo'n belangstelling voor Amerikaanse meisjes bestaan, die lange, magere, fantastische meisjes met al dat haar waar de wind altijd doorheen leek te spelen. Ze maakten een zinnelijke en toch onschuldige indruk; waren bijzonder mooi en toch nog zo jong. Het leek of de oude wereld niets kon voortbrengen dat met deze schepseltjes met hun lachende gezichten en hun opvallend voorkomen kon wedijveren; zij bestormden nu Europa.
De Amerikaanse fotomodellen presenteerden de nieuwe collectie van de mode-ontwerpers die, nog maar een paar jaar geleden, er niet aan gedacht zouden hebben hun kleding op anderen dan de vaste modellen van hun eigen huis te showen. Daar waren ze toen op gemaakt, op Europese meisjes die wisten hoe ze tienmaal zo professioneel over een loper moesten wandelen dan enig Amerikaans model dat gewoonlijk alleen voor de camera werkte. Maar nu was de wereld van de haute couture net een heel klein en luxueus poedeltje dat een grote vrachttrein van massaal geproduceerde producten achter zich aan trok en die werden onder de naam van de desbetreffende ontwerpers verkocht. In Londen en in Rome werden nog steeds japonnen met de hand gemaakt, maar de paar rijke cliënten die ze kochten, hoe jong ze ook waren, werden altijd 'dinosaurussen' genoemd, omdat ze leden waren van een ras dat bijna van de aarde verdwenen was.