Gisteravond toen ze in slaap viel had ze gedacht dat het een openbaring kon zijn om naast Ben Litchfield wakker te worden. Het leek of er romantiek in de lucht hing, niet dichtbij genoeg om die te kunnen vangen, maar op een afstand, klaar om zich met haar zaken te bemoeien. Hij had over een huwelijk willen praten, maar daar was ze niet op ingegaan ... daar was het niet de juiste tijd voor. Ze had het gevoel gehad of ze naar een orkest luisterde dat aan het stemmen was, een onsamenhangend geheel van geluiden dat fraaie muziek beloofde.
Maar nu zou ze genoegen nemen met wat voedsel, bedacht Fauve, want haar voeten begonnen ijskoud te worden; en die romantiek moest maar naar de plaats verdwijnen waar die altijd was als hij niet direct vereist werd. Heerlijke worstjes, die kleine pittige, helemaal bruin en knappend, met pannenkoeken die dropen van de stroop. Misschien nam Ben die wel mee. Of wafels met gesmolten boter en aardbeienjam. Of zou hij brioches zijn gaan halen, met croissants en dunne plakken Virginia ham; wie weet kwam hij terug met een Pepperidge Farm koffiecake met dat zalige, kleverige, witte glazuur en rozijnen. Of stond hij ergens in de rij voor broodjes met maanzaad? Pompernikkel broodjes met boter en plakjes steur, sappige witte steur uit de Grote Meren. O, hemel, zoveel vroeg ze toch niet... ze verwachtte geen speciaal klaargemaakte eieren met een verrukkelijke saus; ze stond niet op een groot glas ijskoud, pasgeperst sinaasappelsap; ze wilde alleen maar ontbijt, geen combinatie van ontbijt en lunch, geen brunch van met kip gevulde flensjes bedekt met champignonsaus, of zelfs... zelfs maar oestersaus.
Fauve trok haar benen onder zich in de lotuspositie om ze zo warm mogelijk te houden en hoopte dat ze kon mediteren en dat die meditatie ertoe zou leiden dat ze niet meer aan eten hoefde te denken. Wat er ook gebeurde, ze was niet van plan in de keuken rond te neuzen en zijn verrassing te bederven.
Voordat ze met hem begon uit te gaan had ze al heel veel over Ben Litchfield gehoord, want hij had vele redactrices in dienst die hevig naar zijn aandacht verlangden, maar zonder succes. Ze had er goed op gelet of hij vrouwen misschien zonder enige égards behandelde, maar dat was haar niet in hem opgevallen toen hij werk van haar begon te maken. Hij had een snelle geest, heel fel en onderzoekend, en hij begreep haar als ze over haar werk praatte en laat moest blijven. Ze vond hem aardig. Hij had een onuitputtelijke energie en ze voelde zich op haar gemak met wat hem onophoudelijk bezig hield; ze was immers door Darcy aan de uitgeverswereld gewend geraakt. Ben Litchfield had al lang werk van haar gemaakt, zonder zich te laten afschrikken, voordat ze hem eindelijk had toegestaan om met haar naar bed te gaan; dat was nu enkele maanden geleden. Hij was een heel erge... behaaglijke... minnaar, dacht Fauve terwijl ze naar het juiste woord zocht. Ze voelde zich thuis bij hem, veilig, geborgen en ... behaaglijk.
Fauves maag rammelde en ze begon erover te denken de kranten te gaan lezen ... als ze maar iets te doen had zodat ze niet steeds aan die ringvormige oliebollen hoefde te denken, met jam en witte poedersuiker erop, of van koekdeeg, of met chocoladeglazuur erop ... Gek, ze hield zelfs niet van dat soort oliebollen; hoe kwam ze erbij? Wanneer had Ben eigenlijk de Times en het News gelezen, bedacht ze opeens. Vaag herinnerde ze zich dat ze midden in de nacht wakker was geworden en gezien had dat het licht in de badkamer brandde en ze had toen ook ritselende kranten gehoord. Had hij soms last van slapeloosheid gehad en geprobeerd zichzelf in slaap te lezen?
Ben Litchfields sleutel schuurde in het slot en hij kwam binnen met zijn armen zo vol dat Fauve opsprong om hem van zijn inkopen te ontlasten.
'Twee pakken Kellogg's snacks, melk, eieren ... dat is het wel, hè?' Ze had kunnen huilen, maar haar trots belette haar dat.
'Ik wist niet of je liever cornflakes of rice krispies had,' zei hij. 'Dus heb ik ze maar allebei gekocht. In de keuken is boter en nog wat wonderbrood.' Hij kuste haar op de neus over een meter hoge stapel kranten heen.
'Je bent uren weg geweest!'
'Ik dacht dat je nog sliep ... Ik moest helemaal naar Hotaling op Times Square en natuurlijk was de Philadelphia Inquirer vanmorgen te laat en ik moest wachten,' zei hij terwijl hij voorzichtig de zondagsuitgaven van The Boston Globe, The Pittsburgh Press, The Washington Post, The Cleveland Plain Dealer, The Los Angeles Times, Newsday, The Houston Chronicle, The Atlanta Journal- Constitution en The San Francisco Examiner-Chronicle neerlegde. 'Maar aan de andere kant bofte ik daardoor, kijk maar: een Miami Herald! Die krijg je meestal niet op zondag ... het vergoedt bijna het feit dat ik de Chicago Tribune niet kon krijgen; die komt nooit voor de maandag. Geef me nog een kus.'
'Is er geen spek?' vroeg Fauve voorzichtig. 'Voor bij de eieren?'
'Ik heb er even aan gedacht, maar ik heb maar één koekepan, dus je kunt toch geen eieren én spek bakken.'