Eindelijk liet Maggy het washandje op de houten vloer vallen en ging rechtop in het ondoorzichtige water zitten dat nu tot aan haar schouders kwam. Ze had haar armen over de rand van het bad gevouwen en haar kin rustte op haar handen. Haar vochtige haar kleefde tegen haar schouders, haar ogen waren nat van het lachen, maar om haar lippen lag een kwajongenslach; met een handige beweging zette ze Mistrals hoed achter op haar hoofd.
'Mooi werk,' prees ze hem. 'Maar wat was je nu met de rest van de avond van plan?'
Mistral ging eens op z'n hielen zitten. 'Tja, wat?'
'Ik word koud en ik krijg honger,' dreigde Maggy. 'En als ik koud ben en honger heb, word ik agressief. Durf je dat te wagen?' Haar stem klonk uitdagend en ook haar ogen en hele houding waren tartend, tot aan haar rode wenkbrauwen toe. Ze mocht dan naakt zijn en onder water zitten maar alleen al door de manier waarop ze hem zijn hoed afhandig had gemaakt, had ze hem getrotseerd.
'Niet weggaan,' zei Mistral, sprong op, liep de kamer uit, nam zijn jasje en de natte handdoek mee terwijl hij de deur achter zich dicht deed.
'O, die schoft!' riep Maggy luid uit. Ze keek vol afschuw naar de rand van het bad waar zich een grijze ring had gevormd. Ze probeerde nog wat water af te tappen, maar de kraan was afgesloten. Ze haalde haar schouders op, ging rechtop staan en gooide met beide handen water over zich heen. Ze was blij toen ze zag dat ze zelf niet grijs was geworden. Voorzichtig stapte ze uit het bad en schudde zich alsof ze een hond was; daarna wrong ze haar haren uit. Gelukkig was het een warme avond en de kamer was heel warm omdat die vol stoom van het bad stond.
Opeens ging de deur open en Mistral kwam binnen. Maggy ging rechtop staan, hield de grote hoed voor haar onderbuik en een arm over haar boezem.
'Je bent vergeten te kloppen.'
'Pardon.' Hij gaf haar een paar schone handdoeken. 'Droogje af, ga je gang, ik zal niet kijken. En hier is mijn jasje; doe dat maar aan als je klaar bent. Ik heb een taxi besteld en die staat te wachten.'
'Ik hoop dat we in een leuk tentje gaan eten.'
'Uiteindelijk.'
'Jij weet nog eens hoe je een meisje moet onthalen.' Maggy trok moeizaam zijn jasje aan. De mouwen hingen tot onder haar knieën en verborgen haar handen. Onhandig sloeg ze haar armen over elkaar om het jasje van voren dicht te houden. Op haar blote benen en voeten na was ze helemaal bedekt. 'Nou, ik ben klaar en zie er niet gek uit, maar jouw kostuum lijkt naar niets. Je hemd is kletsnat,' gromde ze.
'Ik geloof dat we er allebei... schoon uitzien,' zei Mistral en liep voor haar uit naar de buitendeur van het badhuis. 'En zolang je schoon bent is de rest niet belangrijk.'
Op haar blote voeten volgde Maggy hem naar de straat. Ze snelden het trottoir over, de wachtende taxi in.
'Boulevard Arago 65,' zei Mistral tegen de verbaasde chauffeur.
Nog steeds blootsvoets, maar met de rode kimono aan die tot haar verbazing nog aan dezelfde spijker hing als het vorige jaar - wat een verre herinnering! - liep Maggy de studio in die 's avonds als de werklampen niet brandden maar schaars verlicht was, en zocht naar een zitplaatsje.
De studio was even vol als de slaapkamer kaal was. Mistral had de gewoonte de brocantes, de uitdragerswinkeltjes, in de buurt te bezoeken waar voorwerpen verkocht werden die niet als antiek konden worden beschouwd, maar die toch ook niet nieuw waren. Daar scharrelde hij zo af en toe dingen bij elkaar die zijn oog troffen, een grote pot van Quimper aardewerk met een gat erin, het boegbeeld van een schip dat half door de houtwormen was opgegeten, één overgebleven stuk van een eenmaal prachtig stel beschilderde tinnen soldaatjes, een Victoriaanse stoel met paars satijn afgezet met zwaar door motten aangevreten galon.
Maar al vulden deze ontdekkingen een kamer, ze meubileerden hem niet. Maggy zocht zich een weg naar de Victoriaanse stoel en ging er met een zucht van opluchting op zitten. Ze was vol van haar avontuur en erg nieuwsgierig. Ze had nooit verwacht dat ze hier nog eens zou terugkomen en ze vroeg zich af wat er nu verder zou gebeuren.
'Soep?' riep ze naar het kleine keukentje waar ze Mistral hoorde rondscharrelen.
'Wat denk je dat het hier is, een restaurant? Als ik soep wil, ga ik ergens eten. Je krijgt brood met kaas, worst en wijn en daar moet je het maar mee doen.'
'Je bent geen groot gastheer.'
'Ik ontvang niet zo vaak,' zei Mistral en keek geïrriteerd naar de worst waar hij plakjes van afsneed. Hij leek wat bedaagd. Haastig zette hij enkele niet bij elkaar passende borden op een blad, een glas wijn en twee glazen, één met een stukje eraf, en dat alles droeg hij naar de studio. Hij bleef plotseling staan toen hij Maggy op die paarse stoel zag zitten, met haar oranje haar over de rode Japanse zijde uitgespreid. Het leek wel alsof er in die hoek van de studio een vuur was aangestoken.
'Daar kan je niet zitten.'
'Waarom niet?'