Opeens klonk er een stem uit de menigte: 'Weg met de realisten!'
'Weg met de surrealisten!' riepen meteen tientallen andere stemmen.
De menigte die ondanks de verstikkende drukte op de dansvloer net nog vriendelijk was geweest, begon onmiddellijk geanimeerd te vechten; daar hadden ze nu de hele avond op gewacht. Kate Browning merkte meteen het gevaar en glipte handig uit Mistrals armen; ze wrong zich uit de mensenmassa los naar de kant en liet het aan Mistral over haar te volgen.
Duwend en trekkend, elkaar met de ellebogen weg werkend terwijl ze allerlei kreten slaakten sloten de dansers de vier schilders van Maggy in waarbij ze Alain en André bijna van de sokken liepen. Maar zonder het precaire evenwicht dat de vier artiesten steeds in stand hadden gehouden begon het grote houten platform gevaarlijk over te hellen en geschrokken merkte Maggy dat ze op het punt stond te vallen en dan best onder de voet kon worden gelopen. Ze keek opeens op haar hoede om zich heen en probeerde niet bang te worden. Overal zag ze massa's lichamen, mannen die elkaar stompten en sloegen, vrouwen die gillend probeerden weg te duiken. De hele zaal was in rep en roer.
Maggy dook in elkaar, spande al haar spieren en sprong zijdelings van de schaal af waarbij ze mikte op het enige punt in de zaal dat haar stabiel leek: de zwarte hoed van Mistral.
Hij ving haar met een 'Oef!' van verbazing op, maar stond daar als een rots in de branding, te sterk om in het gedrang onder de voet te worden gelopen. Maggy lag in zijn armen als een kind op een schommel; ze leek niet bang, haar ogen stonden onbevreesd en ze was nog steeds onder de bekoring van haar optreden ondanks haar instinctieve sprong naar veilige bescherming.
Ze sloeg haar armen om de nek van Mistral en liet haar hoofd tegen zijn schouder vallen. Bijna mechanisch drukte hij haar steviger tegen zich aan en zij voegde zich naar zijn lichaam; ze boog haar knieën zodat haar benen en voeten de achterkant van haar dijen en haar blote, met zilver bespatte achterste beschermden.
Eindelijk kon Mistral zich bewegen. Op nog geen dertig meter afstand was een deur die naar de straat leidde en hij drong zich door het gekrioel heen waarbij hij Maggy vasthield alsof ze iemand was die hij net uit zee had gered.
Toen ze de straat bereikt hadden sprak Maggy voor het eerst.
'Waar gaan we heen?'
'Niet ver.'
'Ik hoop dat het er niet te deftig is.'
'O, nee.'
Mistral stak de straat over, ging een hoek om en liep een groot gebouw in met een versierde namaak-Marokkaanse gevel. Binnen stond een toonbank waarachter een vrouw de klanten aan het bedienen was.
'Goedenavond, meneer. Een of twee?' Ze deed absoluut niet verrast bij het zien van een man die een in alle kleuren van de regenboog beschilderde naakte vrouw droeg.
'Een, alstublieft. Moeten we wachten?'
'Nee, u boft. Ik heb er een klaar. Komt u maar mee.'
De vrouw ging hen voor door een gang waar aan beide kanten vele deuren op uit kwamen. Ze deed een ervan open, liet hen binnen en sloot de deur weer achter hen.
In het midden van de kale kamer stond een enorm groot bad tot de rand met warm water gevuld. Op een stoel bij het bad lag een handdoek, een stuk zeep en een washandje. Mistral bleef Maggy vasthouden, maar boog zich net ver genoeg voorover om snel met één vinger de temperatuur te controleren. Die was blijkbaar goed volgens hem en zonder haar voeten de grond te laten aanraken dompelde hij haar in het water waarbij zijn armen tot boven zijn ellebogen nat werden.
'Moordenaar!' sputterde Maggy tegen.
'Ik vind je kostuum echt wel mooi, maar het geeft overal op mijn overhemd af,' zei hij en zeepte het washandje flink in.
'Geef mij dat.'
'Waarachtig niet. Dat is mannenwerk.' Hij trok zijn vochtige jasje uit, rolde zijn natte mouwen op en knielde op de vloer naast het bad neer. Maggy probeerde in het water te gaan staan maar kon in het diepe bad niet voldoende steun vinden om zich omhoog te hijsen. Ze kwam halverwege maar gleed toen weer terug. Mistral nam geen notitie van haar pogingen en wreef het washandje over het lichaamsdeel dat net toevallig voor zijn neus kwam. Binnen enkele seconden was het water ondoorzichtig grijs.
Maggy begon hulpeloos te lachen. Ze liet zich achterover in het bad zakken en keek zonder te klagen toe terwijl hij haar schouders en benen afboende. Pas toen hij in de buurt van haar borsten kwam schoot ze toe, gaf hem met haar twee in elkaar gevouwen handen een flinke tik tegen de achterkant van zijn nek en was vrij. Zijn hoed viel in het water en hij liet het washandje net lang genoeg los zodat zij het kon pakken. Ze gooide een hoedvol zeepwater in zijn ogen en terwijl hij half verblind woedend in de handdoek vloekte om ze zo goed mogelijk af te drogen, boende zij de laatste waterverf van haar lichaam af. Ze lachte tot ze bijna buiten adem was toen ze hem daar zo op de vloer geknield zag terwijl het water op zijn overhemd droop en zijn ogen rood omrand en pijnlijk te voorschijn kwamen.