'Allemaal geruchten, en nog eens geruchten. Als het afgeeft gebeurt dat alleen op je achterste, dat is alles. Kom, ga mee, het bal is al een uur geleden begonnen. Maggy, kom eraf en loop met ons mee. Als we bij Bullier komen zullen we dit wonder samenstellen.'
'Ik wil wel graag m'n mantel en schoenen aantrekken.'
'Maak je toch niet druk; het is warm buiten,' protesteerde André.
'Maar het is wel drie straten ver weg.'
'Heb niet het hart vlekken te maken,' zei Pierre angstig.
'Weet je, ik denk dat ik een taxi neem, met een mantel aan. Dan zie ik jullie daar wel.'
'O, wat een provinciaaltje!' spotte André.
Maggy kwam dreigend op de kleine schilder af. 'Wil je graag dood, jij mug? Gesmoord tussen twee bananen? Neem terug wat je zei.'
'Als het niet waar was, zou je niet boos worden,' riep hij uit en zorgde dat hij buiten haar bereik kwam.
'Hé, we hebben geen tijd voor liefdesspelletjes,' schreeuwde Alain. 'Als we veel te laat komen, is iedereen al te ver heen om ons op te merken. Voorwaarts dus! Op naar de barricaden!'
Tegen de tijd dat Maggy arriveerde waren er al vijfhonderd mensen in de zaal van Bullier samengepropt. In de menigte bevonden zich ook Darius Milhaud en Matisse. De gravin de Noailles was er, en ook Paul Poiret en Schiaparelli, evenals Picasso in zijn picadorkostuum. Gromaire had de habijt van een Spaanse jezuïet aan waarbij hij een ballonachtige damesonderbroek droeg die met rozerode linten was afgezet en Brancusi had zich verkleed als een Oosterse prinses met kralen tot aan zijn knieën en een Perzisch tapijt om zijn schouders. Pascin, als altijd door zijn troep tamme zigeuners gevolgd, met jazzmusici en mooie meisjes, droeg zijn gebruikelijke zwart.
Verbaasd bravo-geroep ging op toen men Maggy voor het eerst boven aan de grote trap gewaar werd. Ze maakte haar intrede gedragen op de schaal en werd tijdens de gevaarlijke afdaling keurig in evenwicht gehouden. Een van de musici kreeg Maggy door de rook heen in het oog en met getoeter, geblaas en getrommel van elk instrument in het orkest begeleidden ze haar langzame ronde door de kolossale balzaal. Ze bleef aldoor doodstil op de zilveren schaal liggen. Overal waar ze voorbijkwam hielden de mensen op met dansen en verdrongen zich rondom het groepje realisten, luid juichend en in de handen klappend. Maggy was zo knap beschilderd dat iedereen slechts heel langzaamaan ontdekte dat ze helemaal naakt was op de ragdunne chiffon sjaal na, en toen begonnen ze nog veel harder hun instemming te betuigen.
'Wat is dat in 's hemelsnaam?' vroeg Kate Browning die met Mistral aan haar gunstig geplaatste tafeltje zat dat even hoger rondom de dansvloer stond.
'Een realistische manifestatie,' zei hij en haalde de schouders op. Hij had Maggy onmiddellijk herkend. Niemand in Montparnasse had zo veel vlamkleurig haar, een kleur die hij nooit had kunnen vergeten. Maar hij kon nauwelijks het slinkse, verlegen meisje dat hij ontmoet had en dat er geen benul van had hoe ze moest poseren, herkennen in dit schaamteloze wezen dat alles onthulde en daar naakt voor duizenden ogen lag uitgestald, lachend. Ja, lachend!
Hij had van tientallen mensen over haar horen praten naarmate ze bekender werd; hij had haar vaak in de verte op straat gezien, maar in de elf maanden die er sinds haar eerste dag als model voorbij waren gegaan, had hij nooit een woord met haar gewisseld. Om eerlijk te zijn had hij haar ontweken; hij was zelfs bijna bereid te erkennen dat hij zich schaamde over de manier waarop hij haar had weggejaagd, maar zulke gedachten hoorden eigenlijk niet bij Mistrals levensbeschouwing. Berouw om zo'n dom meisje? Nee, het leven was te kort en er was veel te veel werk te doen.
'Julien! Kun je dansen?' vroeg Kate Browning op de rustige aanmatigende manier waarvan ze zelf onkundig was, al was ze al drieëntwintig.
'Dansen? Natuurlijk kan ik dansen. Maar niet goed. Ik waarschuw je.'
'Ja, maar wil je ook dansen?'
'In deze drukte?'
'Kom nou, ik ben ervoor in de stemming,' zei ze en wilde van geen afwijzing horen.
' "Mountain Greenery". Dat is leuk vlot en je kunt hier toch niet aldoor blijven zitten.'
Met tegenzin stond hij op en bleek minstens tien centimeter langer dan alle andere aanwezigen. Hij volgde de slanke Amerikaanse naar de eivolle dansvloer waarop de lichamen zo dicht tegen elkaar werden aangedrukt dat zijn gebrek aan dansvaardigheid totaal onbelangrijk was. Een tijdje dansten ze zo'n beetje bijna aan de rand van de menigte en toen ging de muziek plotseling in een dolle ragtime beat over. Onmiddellijk werden Kate en Mistral van beide zijden door tientallen dansers ingesloten die opdrongen om Maggy beter te kunnen zien. Ze werd net door haar vier dragers rondgedragen.
Maggy op haar schaal raakte meer en meer in een roes die door het warme bad van de juichende bewonderende menigte om haar heen nog steeds steeg. Het was een enorm bevrijdend gevoel om naakt te zijn en toch door verf bedekt, een gevoel alsof ze tegelijkertijd zichtbaar en onzichtbaar was. Het was bijna alsof ze vrij boven de dansvloer zweefde. Van alle kanten werden er handen uitgestoken om haar aan te raken, maar ze was zich van geen enkele bedreiging bewust omdat de schilders de ovaal zilveren schaal steeds hoger torsten om haar buiten het bereik van grijpende handen te houden.