'Als je nooit aan trouwen was begonnen, Dave, dan zat je nu niet met al die ellendige scheidingen,' had Gabe tegen hem gezegd. 'Houd er toch mee op.'
'We zijn niet allemaal zoals jij, Gabe. Wij worden verliefd.'
'Vier keer?' vroeg Gabe ongelovig.
'Vraag me niet om een verklaring. Kom nou maar en laatje door die studenten aanbidden. Ze hebben het hele jaar zó hard gewerkt, dat ze bijna zijn vergeten waarom ze hier kwamen. Ze kunnen best wat inspiratie gebruiken.'
De zaal was propvol en hij gaf een geïmproviseerde lezing met dia's en verklaarde wanneer, waar en hoe elk van die wereldberoemde beelden was genomen. Daarna werden er een uur lang vragen gesteld, behalve door het ene meisje dat op de eerste rij zat en eruit zag alsof ze zo uit de bossen was binnengefladderd; ze had haar ogen niet van hem afgewend. Hij zag dat ze dolgraag dingen wilde vragen, maar ze zei niets. Alleen haar ogen glansden van onderdrukte nieuwsgierigheid.
Nadat hij de lezing had besloten, aanvaardde hij de storm van applaus en wilde zijn spullen bij elkaar pakken om te vertrekken. Maar toen hij even opkeek, zag hij dat het meisje in de nu bijna lege zaal nog steeds naar hem zat te staren, een vraag in haar ogen. Hij wist wel wat ze wilde; daar had hij ervaring in.
'Meneer Gabriel, mag ik u alstublieft iets vragen?'
'Ik sta op het punt weg te gaan, schatje, maar ga je gang.'
'Heb ik het juist als ik zeg dat de kunst van de fotojournalistiek voor negentig procent bestaat uit liegen, bedriegen en mensen overhalen je op de juiste plaats toe te laten, voor negen en negen tiende procent uit zuiver toeval op de juiste plek te zijn, en voor één tiende procent uit het daadwerkelijk nemen van de foto?'
'Zo ongeveer.' Een nieuwe benadering, maar ze had wel gelijk.
'Dat dacht ik ook. Ik wilde nooit fotojournalist worden, maar ik wist nooit waarom. Dank u dat u zo eerlijk was.' Jazz wilde gaan en was al halverwege de zaal toen hij haar terugriep.
'Waarom heb je met die vragen tot nu toe gewacht?'
'Ik wilde het niet vragen waar iedereen bij was. Het klonk misschien wat grof.'
'Was je bang om tegenover mij grof te klinken ?' Hij was plotseling verontwaardigd.
'Ja, natuurlijk.' Ze liep snel naar de uitgang, maar hij volgde haar en pakte haar bij de arm.
'Hoe komt het dan, als ik maar één tiende van één procent kans heb iets goed te nemen, dat ik altijd met die prachtfoto kom?'
'Ik denk dat u enorm geluk hebt, altijd.'
'Dus je denkt niet dat het mijn vakmanschap is?'
'Vakmanschap? O ja, het is allemaal vakmanschap. Dat is het hem juist. Ik wil nog wat anders erbij in mijn werk.'
'Jezus, jij bent een kunsttype. Je neemt zeker foto's van vreemd gevormde bomen bij zonsondergang, de weerspiegeling van bergen in water, prairiegras dat in de wind staat te wuiven, en zo?'
'Dat niet. Ik moet nu gaan.'
'Ga dan.'
'Maar u hebt mijn trui vast.'
'Ga mee een borrel drinken. Dan kun je me je werk tonen.'
Zo was het begonnen. Hij wist later nooit of zij hem of hij haar had gegrepen, maar dat kwam ervan dat hij die goeie Dave een dienst had bewezen. Zijn grootmoeder zei altijd dat je voor alles je straf krijgt.
Charme kan bestaan uit het timbre van een stem, een speciaal lachje, een onverwachte blik in een paar doodgewone ogen, of gevoel voor humor. Maar in wezen is charme niet verklaarbaar.
Tony Gabriel was met een enorme charme gezegend, al in zijn wieg. Wat hij bereikte was meer dankzij die charme dan zijn slimheid, doorzettingsvermogen, dapperheid of bekwaamheid - al bezat hij van dat alles ook wel een dosis. Maar hij gebruikte zijn charme nooit met opzet zoals anderen wel doen.
Tony Gabriel kon zijn charme niet oproepen omdat hij die eenvoudig nooit kon uitschakelen.
Veel fotojournalisten noemden hem 'de Hongaar' omdat Hongaren in de westerse wereld bekendstaan om hun charme.
Tony kende die benaming en omdat zijn charme natuurlijk was, verbaasde hij zich er wel eens over. Op welk deel van zijn persoonlijkheid was deze naam gericht? Toch was hij er niet door beledigd. Hongarije stond vrij dicht bij het mengelmoesje dat zijn familieachtergrond was en misschien zouden er - als hij een stamboom zou willen maken - wel Hongaren bij zitten. Hij ging nuchter met zijn charme om en vond het alleen belangrijk dat hij die had en er voordeel van ondervond.
'Ik ben graag op de plaats waar ik nu ben,' zei hij tegen Jazz.
'Is dat zo ongebruikelijk?'
'Het is... nieuw. Wel... prettig. Meestal zit ik niet zo maar te zitten.'
'Misschien komt het door de belichting,' zei Jazz. 'Je zou je kunnen voorstellen dat er kaarsen op tafel stonden. Dat zou heel authentiek zijn. En halfronde roodleren nissen en papieren servetjes. Zoiets zie je bijna nooit in een bar.'
'Ja, en plastic tafeltjes en Toulouse-Lautrec-posters aan de wanden. We zouden overal kunnen zijn. Mexico City - Kansas City - zelfs Jersey City.'
'Dat heb ik al gezien toen we binnenkwamen,' zei Jazz. 'Misschien betekent het dat ze de borrel niet te veel hebben aangelengd, tenzij ze dat hebben gedaan om mogelijke achterdocht weg te nemen.'