Jazz wist niets van de echtscheiding af. Haar beide ouders voedden haar op en leerden haar alles ronduit te zeggen; de eerste ervaringen van Jazz met dubbelzinnigheid en wreedheid kreeg ze door Fernanda en Valerie die beiden werden opgevoed door hun moeder Liddy.
Tegen de tijd dat Jazz acht was, plaagden haar halfzussen haar niet meer. Ze vonden haar te dom om zich druk om haar te maken, zeiden ze, en ze hadden zelf genoeg te doen. In de jaren die volgden, waren zij pasgetrouwde jonge vrouwen en bezochten de ranch maar zelden, ondanks de eis van hun moeder dat ze dat wel moesten doen.
Toen Jazz acht was, vond Sylvie Norberg dat ze maar eens een tijd vrij moest nemen van haar filmwerk. Er waren nog nooit zóveel aanvragen geweest en haar agent werd bijna gek van de gemiste kansen. Maar ze verbood hem haar een manuscript toe te sturen, ongeacht wie het had geschreven. Sylvie wilde een rustperiode en als haar agent dat niet begreep, was dat jammer voor hem.
Het leven van Jazz werd een tijdlang een paradijs. Rosie ging weg en werd even betreurd; ze ging voor een ander klein meisje zorgen, want Jazz was nu te groot voor een kindermeisje, en bovendien had ze nu haar moeder thuis.
Tijdens de zomer van dat jaar, tijdens de vrije uren van Jazz, brachten zij en Sylvie meer tijd samen door dan ooit tevoren. Gedurende de dagen dat haar vader op de ranch rondreed, hield Jazz haar moeder gezelschap en samen maakten ze voor elke dag nieuwe plannen. Vaak namen ze hun paarden en gingen picknicken aan het strand; dan namen ze de eigen weg die zó was aangelegd, dat hij onder de San Diego Freeway doorliep. De Freeway liep nu langs de hele lengte van de ranch, bijna drie kilometer landinwaarts. Ze gingen samen zeilen en Jazz ging handiger met de boot om dan haar moeder. Vaak reden ze 's middags naar San Juan Capistrano om een ijsje te eten.
Daarna gingen ze menigmaal op bezoek op het terrein van de missiepost dat rondom de enorme stenen kerk lag. Het had negen jaar geduurd voordat het bouwwerk klaar was en volgens de familieverhalen waren er stenen gebruikt die afkomstig waren van Valencia Point. De ambities van de bouwers waren verreikend geweest, té verreikend, aldus een verhaal met een moraal - het enige dat ze ooit afstak - want zes jaar nadat de kerk voltooid was, was de klokkentoren door een aardbeving vernield en omlaaggestort terwijl er een mis werd opgedragen, waardoor er veertig mensen omkwamen.
Moeder en dochter waren beiden dol op de verbazingwekkend Europese sfeer van het missieterrein, de monumentale gewelfde ruïnes die zo in Italië of Spanje hadden kunnen staan. In het kleine, vriendelijke en charmant nederige kerkje werd nog steeds de mis opgedragen. Zwermen witte duiven, volkomen tam, liepen met deftige kleine pasjes over de oude stenen vloer. Duizenden tjilpende zwaluwen nestelden in de missiepost en kwamen elk jaar op 19 maart precies terug en inspireerden vele verschillende en elkaar tegensprekende theorieën die hun trekgedrag moesten verklaren.
Jazz en Sylvie namen vaak hun ijsjes mee en gingen dan op de houten bank zitten die ze ergens ver naar achteren links van de missiepost hadden ontdekt. Vanaf dit lievelingsplekje hadden ze uitzicht op een reusachtige, oude Californische peperboom, een wensbron, een met rode bougainvillea bedekte muur, de ruïnes van de bogen van een kloostergang en een rozentuin die vast en zeker betere dagen had gekend. Maar wanneer ze daar zaten, voelden ze een merkwaardige, diep doordringende, bijna resonerende vreedzaamheid die nergens anders zo leek te bestaan.
'Eens gaan we samen naar Europa,' beloofde Sylvie en wond een lok van het haar van Jazz om haar vinger. Ze maakte er een krul van en liet die van haar vinger afglijden en de krul werd onmiddellijk weer een golf. Waar kwamen die goudkleurige ogen vandaan, vroeg Sylvie zich af terwijl ze naar haar dochter keek. Ze wist dat het haar ogen waren wat plaats en vorm betrof, maar het schitterende topaas was nergens in de familie van Sylvie terug te vinden. Ook niet in die van Mike, voor zover ze wist. Ze zou lang worden, dacht Sylvie, langer dan zijzelf was, en mooi. Ja, ze had gelijk gehad om niet meer kinderen te willen hebben. Eén kind was genoeg als dat kind Jazz was. Wat had ze haar leven toch goed geregeld!
Er verstreken maanden waarin Jazz precies wist wat er de volgende dag zou gebeuren en wanneer ze zich na het diner in een fauteuil zou mogen opkrullen om naar haar ouders te kijken die samen onder de zware, lage balken van het plafond in de muziekkamer dansten. Deze balken waren al samengevoegd nog voordat er spijkers op de ranch hadden bestaan. Ze werden door repen huid bij elkaar gehouden die zó sterk waren, dat de tijd er geen invloed op had. Alleen veranderingen in het weer veroorzaakten een krakend geluid, alsof de Haciënda Valencia een schip op zee was. O, wat zou ze dat graag willen. Een veilig, klein schip dat maar voortzeilde, alleen zij drieën aan boord; dan voeren ze voort onder maan- of zonlicht, elke dag verder, elke nacht verder, niets zou ooit veranderen, zelfs niet de muziek van de Beatles. Eeuwig verder. Strawberry Fields, voor eeuwig en altijd.