Niet alleen was ze zo stom geweest om niet om geld en positie te trouwen, hield Liddy zich voor en voelde een schuld die moeilijker te verdragen was dan verwijten van buitenaf zouden zijn geweest, maar uitgerekend op het ogenblik dat de ranch op het punt stond kapitalen waard te worden, had ze besloten te gaan scheiden! Als ze had doorgezet en bij hem was gebleven, dan had zij Mike Kilkullen gedwongen een deel van zijn land te verkopen, bedacht ze, en ze werd doodziek als ze dacht aan alle kansen die ze had verspeeld.
Ze was niet slim geweest, ze had geen geluk gehad, zij, die door haar geboorte en schoonheid op beide recht had. Maar nu, nu het nog niet te laat was, moest ze de toekomst in het oog houden. Liddy bezwoer zichzelf dat haar dochters niet van hem vervreemd zouden zijn wanneer Mike Kilkullen zijn grote slag sloeg.
Toen Jazz klein was, namen haar zussen geen notitie van haar, want ze werden als tieners volkomen in beslag genomen door hun eigen leventje en waren vaak de hele dag uit rijden. Ze hoopte altijd, als ze er waren, dat ze mee zou mogen, al vanaf dat ze kon lopen. Maar tot haar vierdejaar negeerden ze haar; toen vond Rosie dat Jazz oud genoeg was om af en toe onder hun hoede te blijven. En in die tijd waren ze begonnen haar te plagen, want hun moeders onophoudelijke klaagzangen hadden hen laten geloven dat Jazz geen recht op haar leven had. Zij was het kind van het kwaad, van de machtige vrouw die hun vader van hen had afgenomen; de vrouw die er verantwoordelijk voor was dat hun vader moest worden vereerd en aanbeden als een koning, want als ze hem verwaarloosden zou hij niet meer van hen houden en helemaal opgaan in zijn nieuwe vrouw en nieuwe kind.
Fernanda en Valerie waren beiden hatelijk en jaloers. Ze deden alsof ze Jazz' haar op een andere manier wilden doen en maakten er zóveel vlechtjes in, dat de elastiekjes aan de einden honderden haren uittrokken. Ze pakten haar haar lievelingspoppen af en gaven ze terug nadat zij ze op de een of andere subtiele maar verschrikkelijke manier hadden veranderd. Ze schroefden het peertje uit het nachtlichtje dat Jazz 's nachts in haar kamer mocht hebben, maar 's morgens brachten ze het gauw weer terug zodat Rosie het niet zou merken. Ze speelden verstoppertje, maar verdwenen dan vaak een uur of langer.
Als hun vader erbij was, lieten de twee meisjes Jazz met rust; Rosie konden ze wel aan, maar ze durfden nooit hun streken uit te halen als Sylvie op de ranch aanwezig was. Jazz wilde zo graag door de twee grote meisjes als gelijke worden beschouwd, dat ze deed alsof hun wrede spelletjes inderdaad maar spelletjes waren. Ze klikte nooit tegen haar ouders of kinderjuffrouw, want klikken was gemeen. Op de een of andere manier had ze ergens deze versie van de spelregels opgedaan. Ze dacht dat als zij haar mond hield Fernanda en Valerie, die door haar als godinnen werden beschouwd, zouden inzien hoe lief zij wel was en dan zouden ze haar toelaten tot die eigen wereld van hen vol lachjes van verstandhouding en veelzeggende blikken.
Toen ze ouder werden en inzagen dat Jazz zich niet door hen tot klikken liet verlokken, probeerden ze een andere tactiek. Wanneer ze met haar alleen waren, deden ze alsof ze onzichtbaar was, niet bestond. Ze gaven elkaar de boter aan, of de sla, langs haar heen, zodat ze zich moest terugtrekken of een duw krijgen, en intussen praatten ze over haar in de derde persoon.
'Wist je dat dat stomme kleine kind, die weesmeid Annie, een verschrikkelijk slecht rapport had?' vroeg Fernanda dan.
'Dat komt omdat ze al haar tijd besteedt aan het trainen van die vieze hond van haar, die Sandy,' antwoordde Valerie dan. 'Dat stomme kind brengt het niet ver. Dat hoorde ik Susie gisteren nog zeggen.'
'Niet waar!' riep Jazz dan, maar het was alsof ze niets gezegd had.
'Ze zeggen dat die weesmeid een moeder heeft die ergens met iets belangrijks bezig is, maar dat geloof ik niet, jij ?'
'Als zij echt een moeder had, dan zou ze toch niet zo stom zijn, is het wel?' was het antwoord dan.
'Ze is weg, ze is in Engeland! Ik heb een brief van haar gekregen!' riep Jazz uit.
'Hoorde jij daar ook een hond blaffen?' vroeg Fernanda aan Valerie. 'Dat is zeker die vieze Sandy weer.'
'Als het stomme kind, die weesmeid, echt een moeder heeft, dan is het vast geen goede moeder.'
'Het moet een heel erg slechte moeder zijn als ze steeds maar weggaat. Maar ik geloof helemaal niet dat ze bestaat.'
Als ze in de tuin langs haar liepen, sisten ze 'weesmeid' zonder naar Jazz te kijken. 'Weesmeid' vormden hun monden over de eettafel heen als hun vader even niet keek. In zijn aanwezigheid noemden ze haar vaak 'Annie' en zeiden dan dat het hun troetelnaampje voor Jazz was.
Jazz bleef hen blindelings vereren en was vaak verstomd van ellende. Hielden ze dan helemaal niet van haar, vroeg ze zich aldoor weer af. Wat had zij gedaan dat de meisjes zo lelijk tegen haar deden? Toch zei ze er nooit een woord over tegen anderen. Ze schaamde zich zoals vervolgden zich vaak schamen, al weten ze nauwelijks waarom. Ze wilde de zaak niet erger maken. Als zij niet herhaalde wat de meisjes zeiden, bestonden die woorden niet. Als zij niet liet zien dat ze het naar vond, dan was het niet echt.