Bijna twee jaar na de geboorte van Jazz was ze Mike voor het eerst - om dat belachelijke Amerikaanse woord te gebruiken - 'ontrouw' geweest. Ze had in Parijs op locatie gewerkt en daar een verhouding met haar co-ster gehad, een relatie die ten einde was gekomen op de dag dat de film klaar was. Het was absoluut noodzakelijk geweest.
Niet dat ze hartstocht nodig had om het te kunnen uitbeelden, bepeinsde ze en dacht aan die zomer. Ze wilde die acteur hebben, daar kwam het op neer, ze had hem al vanaf hun eerste dag samen willen hebben. En hij wilde haar zó graag hebben, dat hij zich zelfs zijn tekst niet kon herinneren wanneer ze samen een scène moesten opnemen.
Ze had het zich kunnen ontzeggen en op een afstand kunnen blijven, maar dat zou haar bestaan nodeloos grenzen hebben opgelegd; daardoor zou ze haar vrijheid hebben beperkt en die had ze nodig om haar leven te leiden zoals zij dat wenste. Het was een volkomen fysieke relatie geweest, bijna zonder woorden, maar hij was een fantastisch begaafde minnaar gebleken en zij had ontdekt, dat ze meer dan openstond voor deze soort seks, seks zonder huwelijk of ouderschap of verantwoordelijkheden en plichten, seks zonder emotie, duurzaamheid of schuldgevoelens.
Ja, bedacht Sylvie, ze had die zomer in Parijs een belangrijke les geleerd. Ze had ontdekt dat ze in staat was haar leven andere grenzen te geven en het op die manier te verrijken. Ze had minnaars nódig, vond ze, en ze wist dat ze altijd het besluit nam dat het juiste voor haar was, ofschoon anderen haar een ontzettende trut zouden vinden.
Na de eerste verhouding waren er meer gevolgd. Sylvie voelde zich even jong, rijp en warmbloedig als voor haar huwelijk toen ze nog frank en vrij in Stockholm had gewoond. Nadat ze eenmaal de geneugten had gesmaakt van seks met een man die ze na het afscheidsfeest van de film nooit meer hoefde te zien, had ze bijna bij elke volgende film een minnaar genomen, een acteur of anders een regisseur.
Ze wikkelde deze affaires af volgens de onuitgesproken maar door iedereen begrepen regels van de filmromances: geen van de partijen wilde deze verhoudingen enige invloed op zijn of haar leven thuis laten uitoefenen. Hun gezinnen, die de sfeer van de studio niet konden proeven, van niets wat met de opnamen te maken had, die gezinnen die thuis op hen wachtten, werden er nooit in betrokken. De enige manier waarop geroddel naar buiten kwam, was via de helpers bij elke film die scherpe ogen en oren hadden - garderobeassistenten, script girls, grimeurs. Zij waren de betaalde bronnen van de samenstellers van de roddelrubrieken. Niemand wist wie zij waren, en het enige dat iemand kon doen, was geen notitie van hen nemen.
Maar o, wat was het spannend te weten - zelfs al genoot ze van haar taak als vrouw en moeder - dat haar tweede wereldje bestond, dat haar leven onbegrensd was, dat binnen een paar weken nadat ze haar agent had gebeld ze weer op pad zou zijn om een nieuwe film te maken, een andere man te ontmoeten, met hem in het geheim dingen te delen die niemand anders pijn konden doen.
Dat was best een paar leugentjes waard.
Valerie en Fernanda, de halfzussen van Jazz, waren er haar hele leven geweest, ook in haar vroegste jeugd. Elke zomer kwamen ze bijna een maand logeren, en met Kerstmis en Pasen minstens een week. Liddy Kilkullen, in haar zelfopgelegde Europese verbanning, had ervoor gezorgd goed op de hoogte te blijven van de vooruitgang die overal in Orange County hoogtij vierde.
Goed beschut tegen de Spaanse zon zat ze met een krant uit Los Angeles in haar handen te broeden over het afschuwelijke feit dat in 1960, het jaar waarin ze was gescheiden, de belangrijkste plannen waren gemaakt voor de universiteit van Californië bij Irvine, een paar kilometer ten noorden van de Kilkullen-ranch. Het plan voorzag in urbanisatie van 14 000 hectare maagdelijk land, van de kust af landinwaarts naar de toekomstige universiteit. Haar vroegere buren, de Irvines, zouden al snel rijker dan ooit zijn, wist Lydia, en God wist dat ze allang heel rijk waren, bijna net zo lang als sommige later in Philadelphia aangekomen bewoners.
Het leek haar duidelijk dat het slechts een kwestie van tijd was voordat de een of andere ondernemende projectontwikkelaar een overeenkomst met haar ex-man zou sluiten voor een deel van zijn land. Vooral het mooiste gedeelte van vijftig kilometer strand, dat niet geschikt was voor ranching, kwam in aanmerking; er konden alleen limabonen worden verbouwd. Voor zover zij Mike kende, zou hij het nooit zonder meer verkopen; hij zou er belangen in aanhouden, vermoedelijk zelfs een meerderheidsbelang in dat deel van de ranch dat bij zo'n overeenkomst zou worden betrokken. Misschien zou hij er zelfs persoonlijk toe overgaan het land te ontwikkelen.
Vorige generaties Kilkullen hadden grote stukken van hun laagliggende landerijen verpacht aan kleine boeren om zich van een goed en vast jaarinkomen te verzekeren tijdens alle wisselvalligheden van het bestaan als veeboer. Vele hectaren van de Kilkullenranch waren bedekt met bloemenvelden en citrus- en notebomen. Mike Kilkullen had op eigen land huizen gebouwd voor boeren die deze grond pachtten, en mettertijd zou hij zeker ook huizen voor vreemden gaan bouwen. Dat zou hem een enorm fortuin opleveren nu de nieuwe grote weg vanuit Los Angeles was opengesteld.