Het mooiste van alles vond Jazz de ranch-sagen van de Kilkullens, de jarenlange strijd tegen mond-en-klauwzeer en de Texaanse koortsteek; de wekelijkse baden en de behandeling om vlooien te verwijderen die de kinderen van de ranch moesten ondergaan; de jaarlijkse viswedstrijden in de waterbekkens die in de tweehonderdvijftig vierkante kilometer weidegronden lagen.
Er bestonden zelfs legenden die misschien waar zouden kunnen zijn, zoals die van het franciscaanse altaar dat zó oud was, dat niemand precies wist hoe lang het al bestond. Men dacht dat het altaar zich ergens boven op de Portola Peak bevond, en haar overgrootvader was ervan overtuigd geweest dat hij het als jongeman had gevonden. Haar grootvader was nooit zover gekomen om omhoog te klimmen en het op te zoeken, zodat haar vader haar niet kon zeggen of het verhaal al dan niet waar was.
Alleen in de gezellige archiefkamer, nadat Susie en de twee dienstmeisjes naar huis waren gegaan en nadat Rosie was overgehaald naar bed te gaan, zat Jazz op een krukje aan haar vaders voeten en ging een periode in de geschiedenis binnen die veel werkelijker voor haar werd dan het heden. Mike Kilkullen vond het goed dat zijn dochtertje veel later opbleef dan van Rosie mocht. Zo smeedden de man die nooit over zijn eenzaamheid wilde spreken en het kind dat niet wilde bekennen dat ze eenzaam was, een band die steeds hechter werd. Toen hij met tegenzin tot de slotsom kwam dat hij haar naar bed moest brengen, zong hij nog een liedje voor haar nadat hij haar had ingestopt. Dat was dan Clementine of O, Susannah, of haar lievelingslied On top of Old Smokey, liedjes die hij in zijn jeugd had gezongen. Als Jazz zich al de wijs van het Zweedse slaapliedje herinnerde wanneer ze in bed lag, dan neuriede ze dat pas voor zichzelf als hij de kamer uit was.
Op een gegeven moment in het begin van zijn huwelijk hoorde Mike Kilkullen voor het eerst verhalen, meestal afkomstig uit roddelrubrieken, dat Sylvie Norberg een verhouding met de mannelijke ster van haar laatste film zou hebben. Ook wanneer hijzelf nooit roddelblaadjes leest, krijgt de echtgenoot van een beroemde vrouw toch altijd te horen wat er over haar wordt gezegd of geschreven. Voor hun huwelijk had Sylvie hem daar al op voorbereid. 'Als ze niet zeggen dat ik met mannen slaap,' had ze tegen hem gezegd, 'zeggen ze dat ik het met vrouwen houd. Je moet in staat zijn geen notitie van roddels te nemen als je me wilt hebben.'
Gezien haar jeugd, haar schoonheid en het feit dat ze veel alleen woonde, waren er eigenlijk maar weinig roddels over zijn vrouw geweest, bedacht hij, en hoopte dat Susie en Rosie deze leugens niet zouden horen. Ze zouden ze natuurlijk evenmin geloven als hij, maar het hinderde hem toch te bedenken dat zulke onzindelijke dingen mensen raakten met wie hij het leven van alledag deelde.
Gedurende de volgende jaren bleven de verhalen verschijnen, als een langzaam bloedende wond die maar niet kon worden gestelpt, maar hij weigerde er enig commentaar tegenover Sylvie op te geven toen ze tussen twee films door weer op de ranch was. Haar eigenschap om te stralen als ze er was, was nog onveranderd. Mike had haar nog nooit betrapt op een ogenblik van afstandelijkheid, ontevredenheid of afwezigheid, nog nooit gemerkt dat ze aan iemand of iets anders dacht. Haar glimlach was nooit bespiegelend. Als ze op de ranch was, dan was ze er zeer nadrukkelijk. Ze bouwde hem weer op met haar liefde, en hij hield zich voor dat zelfs spreken over geroddel al te veel was.
In 1967 begreep Mike Kilkullen dat Jazz, die voor het eerst naar school ging, op een dag misschien deze roddels zou horen, via moeders van kinderen met wie ze in San Juan Capistrano naar school ging, of van een van de leraressen die er met anderen over sprak, via god-mag-weten-wat voor een kwaadaardige bron.
Hij deed voor zijn dochter waarvoor hij zichzelf te zeker voelde: hij praatte erover met zijn vrouw. Kon ze iets doen om die rioolratten de mond te snoeren, vroeg hij. Kenden de p.r.-mensen van haar films geen manieren om de leugens tegen te gaan die Jazz ongetwijfeld vroeg of laat zouden bereiken?
'Er is absoluut niets wat je tegen de pers kunt doen; je moet je er gewoon boven stellen,' zei Sylvie en zuchtte vermoeid. 'Ik heb je gewaarschuwd, weet je nog, schat? De enige manier om aan zulke verhalen een eind te maken, zou zijn met mijn carrière op te houden en verder thuis te blijven. Die ellendige persmuskieten en riooljournalisten zouden niets te vertellen hebben als ze zich aan de waarheid hielden. Wij houden van elkaar, we willen allebei ons eigen werk doen, en we kunnen niet verwachten dat we geen prijs betalen voor het leven dat wij leiden.'
Ze vond het vreselijk te moeten liegen, dacht Sylvie, hoe gemakkelijk het ook was. Ze zou nooit onnodig een leugen vertellen, maar om haar twee werelden te beschermen, moest ze af en toe tot enig bedrog overgaan.
Ze kon van geen enkele man verwachten - en al helemaal niet van Mike - dat hij zou begrijpen dat zij recht had op twee werelden, twee gescheiden en onderling volkomen verschillende werelden die niets met elkaar hadden te maken, twee werelden die absoluut gescheiden van elkaar moesten blijven om volmaakt te zijn.