Nog voordat ze kon lopen, wist Jazz wat het betekende in de steek te worden gelaten. Haar moeder ging altijd weg, al voordat haar eerste herinneringen bleven hangen. Ze verdween voor altijd, volgens haar kleine kinderhersens.
In de jaren van haar vroegste jeugd gebeurden veel dingen die met elkaar in tegenspraak waren. Soms verscheen haar moeder weer, overvloeiend van liefde voor haar, al haar aandacht op haar dochtertje gericht. Ze speelde de hele dag met Jazz, wekte haar 's morgens met speelse kusjes en zong 's avonds Zweedse slaapliedjes naast haar bed. Soms verdween haar moeder, en mét haar de liefde en de warme armen en lippen en liedjes. Ze bleef achter in een vreemde wereld die grauw was geworden; leeg en zó triest, dat ze er niet eens om kon huilen. Jazz aanvaardde dit als normaal, want ze kende geen ander leven.
Toen ze ouder werd en ze de uitleg begon te begrijpen die haar ouders steeds weer tegen haar herhaalden over de redenen waarom haar moeder weg moest, deed ze alsof ze al die diepgaande emoties niet voelde. Omdat kinderen meer dan iets anders altijd bang zijn in de steek te worden gelaten - dat is het allerergste wat ze zich kunnen voorstellen - werd het hoogst belangrijk dat van zich af te zetten.
Ja, natuurlijk vond ze het niet leuk dat mammie een film moest maken, maar dat was mammie's werk nu eenmaal. Zij had haar vader en Susie en Rose, haar verzorgster, die bij haar bleven; ze had haar eigen pony waar ze op kon rijden, en alle vaquero's speelden met haar als ze maar even tijd hadden. Zodra de film klaar was, kwam mammie weer naar huis. Er bestond echt geen enkele reden waarom een gevoelig klein meisje zich in de steek gelaten hoefde te voelen.
Mike Kilkullen hielp haar haar verdriet weg te stoppen, want hij was veel te volwassen om zijn emoties even goed te kunnen verbergen als het kind dat kon. Jazz probeerde hem de afwezigheid van haar moeder te vergoeden. Flink en altijd gezellig babbelend hield ze hem gezelschap en at vroeg met hem in de vrolijk verlichte keuken waar Susie en Rose druk bezig waren zodat ze niet alleen in de eetkamer hoefden te zijn; alleen zij met hun tweetjes aan de tafel waar nog maar een week geleden een lachende en lieve Sylvie had gezeten.
Na het eten vroeg haar vader soms aan Jazz samen de familiefoto's van de Kilkullens te bekijken; de grote verzameling foto's van zijn grootvader werd bewaard in de sinds lang ongebruikt gebleven archiefkamer aan het eind van de ene vleugel van de haciënda. Zij was de eerste van zijn eigen familie die erin was geïnteresseerd. Daar, achter brandvrije deuren waarvan alleen hij de sleutel had, stond een lange houten tafel die goed verlicht werd door lampen met groene kappen, en er waren brede planken tegen de muren aangebracht waarop stoffige mappen lagen. Hij vroeg haar dan een jaar te kiezen, als het maar niet voor 1875 was - toen had haar overgrootvader, de jonge Hugh Kilkullen, zijn eerste camera gekregen - en het kleine meisje riep dan uit: '1888' of '1931', alsof het een tovertruc was.
En het leek haar inderdaad wel tovenarij om plotseling terug te gaan naar de ranch die ze zo goed kende, en de bekende gebouwen te zien zoals ze er toen hadden uitgezien. Het was geheimzinnig te ontdekken dat ze toen bijna hetzelfde waren als tegenwoordig, maar in kleine details waren er grote veranderingen. Het was een wonderlijke andere wereld: sommige jonge bomen waren nu enorm; wat toen een beginnende klimplant was geweest, bedekte nu een hele muur; mannen die zij nu oud vond, waren nog maar jongens; de vaders van die mannen - en ze wist zeker dat ze soms dezelfde hoeden droegen die hun zoons nu op hun hoofd hadden - bereden paarden die ze nooit had gezien; een oude put die nu met winde was bedekt, was eens de grote waterbron geweest; een pas geplante rozentuin was nu veel en veel groter; vrouwen die allang dood waren, mollig en lief in hun witte, lange zomerjaponnen afgezet met kant, zaten onder hun parasol en dronken thee op de patio; kinderen op pony's die er precies zo uitzagen als die van haar, stonden daar voor dezelfde stal, maar ze hadden heel andere kleren aan dan de kinderen die zij kende, en hun haar zat gek en hun scheiding was raar.
Jazz was gek op foto's van trouwpartijen, doopfeesten, fiesta's en begrafenissen, foto's van de oogst en van vissen en jagen. Haar overgrootvader had het grootste deel van zijn leven alleen met natuurlijk licht gewerkt, maar hij had een groot gevoel voor compositie gehad, en zijn foto's bezaten een helderheid en duidelijkheid die enorm tot haar verbeelding spraken. Ze wilde alle namen van iedereen weten en of ze al dan niet familie van haar waren. Wat voor maaltijd zat er in de pot waar de vaquero's omheen stonden met een bord in hun hand ? Een 'Witte Stoomboot' ? - wie had er nou een auto met zo'n gekke naam gehad ? Had haar overgrootvader Chinees van de Chinese koks geleerd, of konden die Engels spreken? Waarom was het bijeendrijven van het vee de belangrijkste gebeurtenis van het jaar? Moesten kalveren echt worden gebrandmerkt? Deed dat pijn?