Liddy stond op en begon de kamer rond te lopen. Het werd tijd om naar de luchthaven te gaan, maar ze wist absoluut zeker dat ze nooit naar Philadelphia zou kunnen terugkeren. Dat was de enige plek ter wereld waar ze zich nooit meer wilde vertonen. Ze belde de luchtvaartmaatschappij op, annuleerde haar passage en zei tegen de telefoniste van het hotel dat ze nu weer gesprekken zou aannemen.
Waar zou ze heen gaan? Philadelphia had het altijd druk met zichzelf, dat wist ze, maar ze waren er niet zo achterlijk dat er niet met vrienden in andere steden werd geroddeld. Elke plaats aan de oostkust was de eerstvolgende jaren verboden terrein. Natuurlijk, Europa, maar waar in Europa? Geld was geen probleem. Haar helft van de winst van de ranch was een grote som en de vorige winter had ze een erfenis gekregen die haar inkomen met tienduizend dollar per jaar vergrootte. Met vijfendertigduizend dollar per jaar kon ze in Europa goed leven.
Toen de telefoon ging, was ze gereed.
'Mevrouw Kilkullen, dit is Hank Jamison van de Herald Examiner. Mag ik u om commentaar vragen op het huwelijk van uw ex-echtgenoot met Sylvie Norberg?'
'Natuurlijk, meneer Jamison.'
'Wat is uw reactie op dat bericht?'
'Ik hoop dat ze erg gelukkig zullen worden. Dat meen ik van harte.'
'Wist u gisteren dat dit zou gebeuren?'
'Natuurlijk. Mijn vroegere man en ik zijn goede vrienden gebleven.'
'Wat denkt u van Sylvie Norberg?'
'Ik heb haar nooit ontmoet, maar ik bewonder haar werk heel erg. Ze heeft talent en is erg mooi.'
'U vindt dus het verschil in leeftijd onbelangrijk?'
'Ik ben een moderne vrouw, meneer Jamison. Waarom zou ik het belangrijk vinden als zij het niet doet?'
'Wat denken uw kinderen ervan?'
'Dat kan ik moeilijk zeggen. Ze zouden haar eerst moeten leren kennen. U weet hoe kinderen zijn.'
'Met andere woorden: u koestert geen wrok?'
'Meneer Jamison, ik was degene die wilde scheiden. Ik had mijn man allang verlaten voordat hij Sylvie Norberg leerde kennen. Mijn redenen waren volkomen persoonlijk en privé. Ik wil dat hij gelukkig is, en ik weet zeker dat hij mij hetzelfde toewenst.'
'Dank u, mevrouw Kilkullen. Het is prettig eens met een echte dame te spreken.'
'Dank u, meneer Jamison.'
Hoe goed ze de verslaggevers ook voorlichtte, niemand die zij in Philadelphia kende zou geloven wat ze in de kranten lazen, maar dit verhaal zou op alle continenten in de kranten staan en eens, als ze het maar vaak genoeg herhaalde, zou het de waarheid worden.
Algauw nadat Sylvie en Mike Kilkullen waren getrouwd, ontdekte Sylvie verbaasd dat ze een baby zou krijgen. 'Maar ik heb nog nooit een kind gewild, ik heb er nog nooit over nagedacht,' zei ze tegen hem. Ze was even verrast door deze onverwachte gebeurtenis alsof ze plotseling was bevangen door een vurig verlangen te gaan pokeren of Duitse doggen te fokken.
'Ik wil er wat onder verwedden dat je onbewust een baby wilde hebben,' zei Mike tegen haar. Vol enthousiasme zag hij hoe de veranderingen die hij stilletjes had gewenst, begonnen plaats te vinden.
In januari 1961 werd hun dochter geboren en ze werd Juanita Isabella genoemd, naar de betovergrootmoeder van Mike Kilkullen; Sylvie had erop gestaan. Ze was dol op de familiegeschiedenis en wilde dat die mét het land aan haar dochter zou toebehoren op een manier die bij haarzelf onmogelijk was. Sylvie ging na de geboorte van het kindje niet terug naar Hollywood, want ze wilde ervaren wat het moederschap betekende.
Tien maanden later had ze die ervaring en de ermee verbonden plichten in zich opgenomen. Het was enig, maar geen nieuwtje meer... niet meer... helemaal... voldoende. De kriebel om weer te gaan werken begon Sylvie te plagen als ze met de levendige, mooie blonde baby speelde die zij en Mike nu Jazz noemden. Ongeduldig duwde Sylvie de bekende verlangens wekenlang van zich af totdat ze te sterk werden en zij inzag dat ze ze moest vervullen als ze weer de oude wilde zijn.
Elke vrouw móet een baby hebben, zei Sylvie tegen de wereldpers toen ze haar nieuwe film in Londen afhad. Het was een fantastische belevenis. Uniek. Geen vrouw kon helemaal tot haar recht komen als ze geen kind op de wereld had gezet.
Wilde ze maar één kind hebben? Tja, wie kon nu zo'n moeilijke vraag stellen, antwoordde ze met haar lage en wonderlijke lach. Ze behield zich het recht voor een hele hoop kinderen te krijgen; zeker, wel tien als ze dat wilde. Alles was mogelijk - huwelijk, moederschap en werk - omdat ze met een unieke man was getrouwd, een man die de behoefte van een vrouw begreep om zich als scheppend kunstenares waar te maken. Ja, haar man was meer dan sterk genoeg om een nieuw levenspatroon te vormen, een nieuwe manier om getrouwd te zijn; een manier die de mogelijkheid bood dat zij af en toe het huis uitging om een film te maken terwijl hij op het land bleef waarvan hij zo hield. Wanneer ze een film in Hollywood maakte, woonde ze in een flatje bij de studio en bracht de weekends op de ranch door. Wat haar baby betrof, iedereen hield van Jazz en ze was gelukkig in een stabiele omgeving; iedereen wist dat die nodig was voor de goede ontwikkeling van een kind.