Liddy had zich grote moeite getroost de op handen zijnde scheiding zo aanvaardbaar mogelijk voor te stellen in haar vrienden- en familiekring. Bij de thee in de Acorn Club in Locust Street, de vrouwelijke tegenhanger van de aristocratische Philadelphia Club, had ze de vrouwen stuk voor stuk, afzonderlijk, in vertrouwen genomen, van haar oudtantes tot aan haar klasgenoten op Foxcroft.
'Ik was nog zo jong en onervaren toen ik Mike leerde kennen, dat ik de ergste fout heb gemaakt die je kunt maken - ik ben met een man getrouwd met wie ik niets gemeen had,' bekende ze en wist dat ze zouden rillen bij de gedachte aan zo'n kloof, en dat in een stad waar gemeenschappelijke belangen de hoeksteen van de meeste huwelijken waren. 'Ik dacht dat hij zou veranderen, dat in elk geval zou proberen; hij had het me beloofd. Maar nu zie ik duidelijk in, dat hij dat niet in zich heeft. Wat mezelf betreft, ik had het nog wel uitgehouden, maar het is niet eerlijk tegenover mijn dochtertjes hen op te voeden zonder enige culturele mogelijkheden, zonder de juiste soort scholen en omgeving.'
Ze had een beeld van haar echtgenoot geschetst die volgens haar ondanks al zijn goede persoonlijke eigenschappen, alleen maar voor zijn vee leefde, geen ander gevoelsleven had, geen artistieke belangstelling koesterde, geen interesse had voor de overal in Philadelphia aanwezige hobby's als kunst, literatuur, antiek, tuinieren en de fijne keuken - dat laatste was bijna altijd het domein van de man.
Al haar vriendinnen en verwanten hadden oprecht begrip en sympathie voor haar gevoeld, des te meer omdat ze zichzelf heimelijk gelukwensten dat ze aan zo'n lot waren ontsnapt. Liddy was liever bereid geweest medelijden te ontvangen dan uit de wereld te worden gestoten waarin ze thuishoorde, en weer in thuis kón horen ondanks haar echtscheiding. En dan bofte ze, want er waren heel veel vrijgezellen in Philadelphia.
Wat zouden die vrouwen nu roddelen! Roddelen op die fataal aardige manier Philadelphia eigen; je kon het nauwelijks meer roddelen noemen. Een paar gefluisterde woorden die vlak voor een bijeenkomst van het bestuur van het Philadelphia Museum of Art werden gewisseld; een discreet gesprek dat in een van de antiekzaken op South 17th Street werd gevoerd als twee vrouwen samen een stuk Chinees exportporselein bekeken. Een intiem gesprek bij Bailey, Banks & Biddle waar gegraveerde uitnodigingskaarten werden besteld; een gemompelde discussie tijdens de pauze van het vrijdagmiddagconcert in de Academy of Music, of tijdens een intieme lunch in een huis in Chestnut Hill. Alle vrouwen die in Philadelphia werkelijk een rol speelden, zouden de krant van vandaag lezen en minachtend aan haar uitleg denken.
Als Mike Kilkullen werkelijk zo'n boerenpummel was als Liddy beweerde, hoe ter wereld had hij het dan klaargespeeld het hart te veroveren van die boeiende, koele Zweedse ster, dat kind van Stockholmse intellectuelen zoals ze allemaal hadden gelezen, die grote actrice, die grote schoonheid? Hoe en wanneer? Iedereen zou denken dat ze had gelogen. Ze moesten wel aannemen dat Mike zó diep onder de indruk van Sylvie Norberg was geweest, dat hij hun huwelijk had verbroken om met haar te trouwen, te tróuwen een paar uur nadat het huwelijk met haar tot een wettig einde was gekomen.
Liddy liep naar de toilettafel en bestudeerde zichzelf in de spiegel. Ze was pas eenendertig en veel knapper dan ze vroeger was geweest. Ze had nog steeds alle begerenswaardige en onmogelijk-te-imiteren kenmerken van iemand die is geboren in kringen waar kapitaal al heel lang aanwezig is, in de hoogste kringen van de oostkust. Er mankeerde niets aan haar, dacht Liddy, maar toch was ze nu tweedehands. Ze was overboord gezet, zo openbaar en vernederend als maar kon gebeuren.
Elke man in Philadelphia die het vanochtend nog niet wist, zou voor het diner vanavond horen dat Lydia Henry Stack, de vrouw die nog maar twaalf jaar geleden de mooiste en belangrijkste debutante zou zijn geweest, het meisje dat met elke vrijgezel in de stad had kunnen trouwen, was opzij gezet voor Sylvie Norberg. Ja, Sylvie Norberg, de filmster, zouden de vrouwen opgewonden tegen hun man zeggen - bestaat er dan nóg een Sylvie Norberg ? Liddy heeft me voor de mal gehouden, zouden ze eraan toevoegen. Die arme Liddy, waarom maakte ze zich zo druk met dat zielige verhaal over haar man terwijl ze de hele tijd toch had kunnen weten dat alles zou uitkomen?
Had ze het maar geweten. Niets ter wereld had haar kunnen bewegen van Mike te scheiden, als ze ook maar één ogenblik had vermoed dat hij met iemand als Sylvie Norberg zou hertrouwen. Ze had hem in de steek gelaten en de kinderen meegenomen, maar ze had hem aan zich geketend gehouden, voor eeuwig vastgeketend zonder enige uitweg. Dat was veel beter geweest; dan had hij haar nooit in een positie kunnen manoeuvreren als waarin ze zich nu bevond. Geen wonder dat hij zich zonder enig protest in de voorwaarden van de scheiding had geschikt. Haar eigen advocaat had haar gezegd dat zij, Liddy, volgens hem te veel vroeg. Maar ze had erop gestaan dat hij zou proberen het maximum te krijgen wat de alimentatie en het onderhoud van de kinderen betrof. Had ze het maar geweten.