Omdat de Whites, dank zij Deems, een populair echtpaar waren dat iedereen kende, werden ook de Kilkullens vaak op feesten gevraagd. Liddy begon zelfs dineetjes op de ranch te geven, omdat zij en Deems alleen in een groep de gelegenheid konden vinden door te gaan met hun steeds persoonlijker wordende privégesprekken waaraan ze steeds meer behoefte hadden. Het ging er niet om dat hetgeen ze zeiden zo belangrijk was, maar het feit dat ze het alleen tegen elkaar zeiden telde.
Ze raakten elkaar niet op de gebruikelijke, zinnelijke manier aan zoals van twee jonge mensen kon worden verwacht, zelfs niet als ze samen dansten. Sterke remmingen en de onmogelijkheid om absoluut ronduit te spreken, weerhielden hen ervan een contact tot stand te brengen waar beiden naar snakten; een ander soort fysieke benadering dan een seksueel tot elkaar aangetrokken paar had kunnen oplossen door een rendez-vous in een motel.
Liddy en Deems wilden beiden de vrijheid hebben de ander zwijgend stevig vast te houden, heel, héél lang, elkaar te troosten voor alles wat was misgegaan, voor alles wat hen was ontnomen, voor alle compromissen die ze hadden moeten sluiten. Ze wilden elkaar vasthouden alsof ze beiden eikaars moeder en eikaars kind waren.
Als er enige vleselijke aantrekkingskracht was geweest, hadden ze de oplossing gemakkelijker gevonden, maar hun behoeften waren te gecompliceerd, te vreemd. Wanneer een jonge man en vrouw samen alleen willen zijn zonder seksuele gemeenschap te hebben en als ze beiden niet kunnen verklaren waarom seks niet hun doel is, dan zijn ze tot een frustratie van hun gevoelens gedoemd die het des te intenser maakt.
Afgezien van de conventionele omhelzing en kus op de wang wanneer de twee paren elkaar begroetten of afscheid namen na een avond ergens te hebben doorgebracht, raakten zij en Deems elkaar nooit aan. Liddy dacht daaraan terwijl ze in haar kamer in het Beverly Wilshire zat, op de dag dat haar echtscheiding een feit was geworden.
Tijdens het afgelopen jaar in Philadelphia was Liddy telefonisch met de Whites in contact gebleven. Ze waren de enige mensen in Zuid-Californië die iets van haar hoorden en ze slaagde erin altijd alleen op te bellen als Deems thuis was. Nu probeerde ze een manier te bedenken om Deems naar Los Angeles te laten komen, alleen, zodat ze vanavond met hem kon praten. Ze bedacht dat ze het vóór haar vertrek had kunnen regelen, maar het was nu te laat, te veel op het nippertje. Ze berustte erin vanavond alleen te zijn. Morgen zou ze de verplichte tocht naar het gerechtsgebouw in Santa Ana maken, haar echtscheidingspapieren ophalen en de volgende dag naar Philadelphia terugkeren.
Terwijl Liddy aan het inpakken was voor haar terugvlucht, belde een verslaggever van de Los Angeles Times haar in haar hotelkamer op.
'Mevrouw Kilkullen, wat denkt u van het huwelijk van uw vroegere man gistermiddag met Sylvie Norberg?' vroeg hij.
'Wat?'
'U wist het toch, hè?'
'Ja... ja, natuurlijk.' De mededeling overviel haar; ze wist nergens vanaf, maar ze had maar één gedachte: ze moest niet verbaasd lijken.
'Mag ik u een paar vragen stellen, mevrouw Kilkullen? Hoe hebben uw ex en Sylvie Norberg elkaar leren kennen? Hoe lang weet u al van deze romance af? Wat voor stiefmoeder zal ze, volgens u, zijn, gezien het feit dat ze vijftien jaar jonger is dan hij?'
'Ik heb niets te zeggen.'
'Toe nou, mevrouw Kilkullen! Uw man is met de beroemdste filmster van het ogenblik getrouwd, een paar uur nadat u beiden bent gescheiden, en u hebt niets te zeggen ? Ik begrijp uw wens niet met uw privé-leven te koop te lopen, maar Sylvie Norberg is geen privébezit.'
'Als dat zo is, waarom belt u haar dan niet?'
Liddy legde de hoorn neer en zei tegen de telefoniste dat ze niet meer wilde worden gestoord. Ze plofte op een stoel neer, zó heftig geschrokken, dat er geen plaats meer over was voor gevoelens. Haar verstand begon heel langzaam weer te functioneren toen ze enig verband begon te zoeken. Mike kon Sylvie Norberg nog niet hebben gekend voordat zij en de kinderen de vorige zomer de ranch hadden verlaten; anders had ze het vast geweten. Ze moesten elkaar in de loop van het jaar hebben ontmoet en waren erin geslaagd het stil te houden. Een filmster. Vijftien jaar jonger. Een alles vernietigende haat, een om zich heen grijpende verbittering, werd op dat ogenblik een deel van Liddy Kilkullen en bleef als een sombere, donkere mantel om haar schouders hangen.
Ze stond op en deed de hotelkamer op slot zonder te weten waarom. Daarna liep ze terug naar haar stoel, kroop als een bal in elkaar en probeerde haar gedachten te concentreren, precies na te gaan wat haar positie was in deze nieuwe situatie.
Terwijl Liddy wachtte totdat haar echtscheiding officieel zou worden, hadden zij en haar dochtertjes bij haar ouders in het door de quakers gestichte Philadelphia gewoond. Een stad die werd bestuurd door mannen die zó conservatief waren, dat ze zelfs diepgelovige mensen uit Boston frivool deden lijken. Als zij, zoals voor haar huwelijk het plan was geweest, haar debuut had gemaakt op The Assembly Ball in het Bellevue-Stratford, dan zou ze hebben gebogen voor een gemeenschap op een bal dat al in 1768 voor het eerst had plaatsgevonden, een bal waarvoor nooit gescheiden en hertrouwde mensen werden uitgenodigd. Philadelphia had nergens meer een afschuw van dan van een open schandaal; de mensen hier hadden geen medelijden met anderen die door een romantische liefde werden overvallen. Dat was een emotie die alles vernielde wat met familie en stand te maken had.