'"Alleen maar een actrice"? Alleen maar een actrice waar?'
'In Stockholm... en... Hollywood.'
'Een filmactrice? Ik heb je nog nooit gezien. Wat heb je in het Engels gespeeld?'
'Nog maar twee films. De eerste was Perfect Strangers. De andere, The Inconstant Wife, is nog niet uitgebracht.'
'Ik heb in geen maanden meer een film gezien, maar af en toe lees ik kranten. Perfect Strangers was een groot succes. Welke rol heb jij daarin gespeeld?'
'De hoofdrol.'
'Dat meisje dat ze de nieuwe Ingrid Bergman noemden, het meisje dat..!
'Ja, ja, ja! Ik zou het je toch wel hebben verteld, dus je kunt ophouden me zo uit te vragen. Ik ben een filmster, niet zo maar een actrice. Vind je dat erg?'
'Ik heb het gevoel dat ik het erg zou moeten vinden, maar ik weet eigenlijk niet waarom,' zei Mike langzaam; hij probeerde deze merkwaardig onwelkome mededeling te verwerken. Hij was verbaasd, verward en gedesoriënteerd, alsof er iets was veranderd en vager was geworden, alsof er een wolk voor de zon was geschoven. 'Vind jij het erg?'
'Het is mijn werk,' antwoordde Sylvie luchtig, onverschillig, 'maar voor anderen is het niet gemakkelijk me gewoon te zien zoals ik ben wanneer ze aan me denken als aan een "filmster" - daarom deed ik gisteravond alsof ik serveerster was - hoewel ik dat tegenover een ander dan jij niet zou hebben gedaan.'
'Is Sven echt een neef van je vader?'
'Nou en of. En de koffie was echte koffie.'
'Wat moet ik nog meer van je weten waarvan ik nu nog geen idee heb?' vroeg hij, een beetje geïrriteerd omdat ze hem zo plaagde.
'Je weet al meer van me dan welke andere man in Amerika ook. En ik weet niets van jou af, Mike Kilkullen, behalve dat je een fantastische minnaar bent. En dat je onder je door de zon gebrande huid kunt blozen. Merkwaardig.'
'Ik ben getrouwd, Sylvie, maar mijn vrouw en ik leven niet bij elkaar. Ze gaat in het najaar echtscheiding aanvragen. Sven weet dat ook. Verder niemand. Ik heb twee dochtertjes, een van acht en een van elf. Ik ben vierendertig. Behalve tijdens mijn diensttijd heb ik altijd hier gewoond. Ik ben een eenvoudig mens, Sylvie; ik weet niets af van het soort leven dat jij leidt.'
'Waarom zou je? Jij bent op deze geweldige, deze fantastische plek neergeplant als een grote boom. Je bent in je element en bent over iedereen de baas - o, ik heb wel gezien hoe snel je werd gehoorzaamd toen je beval de paarden te zadelen. Dit is de plek waar je thuis bent, Mike, het centrum van je leven. Het moet heerlijk zijn land te hebben dat niemand je kan afpakken, een strand langs de oceaan, een berg en al die kilometers land die daartussen liggen. Je voelde zo solide aan, zo echt, toen ik daar op je lag, alsof je de aarde zelf was.'
Ze klonk spijtig, dacht hij, bijna verloren. 'Mis je Zweden?' vroeg hij. 'Heb je heimwee, mooie, dwaze, kleine filmster van me?'
'Tot vandaag had ik heimwee. Dat gaat over als je me weer in je armen neemt, als je me weer gaat beminnen. Het is de enige remedie die ik ken.'
'Zullen we elkaar beminnen als een remedie of als een sport?'
'Allebei,' mompelde Sylvie met haar mond tegen zijn lippen. Wat ze wilde, moest ze hebben.
Tijdens de volgende twee maanden haastte Mike Kilkullen zich door zijn werk op de ranch, gaf voor het eerst sinds zijn vaders dood veel werk uit handen zodat hij en Sylvie zo veel mogelijk tijd samen konden doorbrengen. Hij sprak meteen met zijn vriend Sven Hansen en vertelde hem dat hij aan het scheiden was, een nieuwtje dat Sven nauwelijks verraste en dat hij voor zich hield.
Maar Mike wist dat hij er niet mee kon blijven doorgaan Sylvie bij het koffiehuis af te halen zonder dat het hele stadje zou gaan gonzen van de geruchten. Op de haciënda kwamen een nieuw keukenmeisje, Susie Dominguez, en twee dienstmeisjes, die blij waren dat ze opdracht kregen 's avonds vroeg naar huis te gaan en het eten in de oven te zetten. Sylvie kocht een autootje en tegen de schemering, wanneer het licht op zijn mooist was, reed ze naar hem op de ranch. Hun ontmoetingen waren onstuimig omdat beiden hun honger wilden stillen, maar algauw veranderde hun passie in liefde.
's Avonds, voordat ze gingen slapen, liepen ze vaak rond in het uitgebreide privéparadijs van de vredige, omheinde en onverwachte tuinen. Die vormden een stil patroon van met groen omzoomde vertrekken. Hier en daar bleven ze staan om een witte roos aan te raken die ze in het maanlicht extra duidelijk zagen, om een paar blaadjes lavendel te plukken en ze tussen hun vingertoppen fijn te wrijven, om hun handen in de fontein te dompelen die in het midden van de grote patio stond, om de vele geuren op te snuiven die in de nachtlucht hingen. Ze ontdekten alle heimelijke tuinzitjes waar ze stil hun grote geluk konden zitten beschouwen, avonden zó stil, dat elk geluid uit de stallen duidelijk hoorbaar was. Beiden werden geleid door een onuitgesproken en wederzijds bestaand gevoel van bijgeloof en opzettelijke blindheid waardoor ze weigerden over de toekomst te praten voordat het bijna tijd was dat Sylvie naar Los Angeles terug moest om aan haar nieuwe film te beginnen.