Toen Mike naar binnen keek, was het koffiehuis leeg, maar achter de toog zag hij een meisje in een zomerjurk een kop en schotel om wassen. Sven had zeker een serveerster in dienst genomen, dacht hij, ging naar binnen en nam ergens plaats.
'Juffrouw? Is het te laat om nog iets te bestellen?'
'Waarmee kan ik u een plezier doen, meneer?' vroeg Sylvie. Ze was haar kamer uitgekomen om een kop koffie te drinken en wilde net sluiten, want Sven was uit. Maar ze had wel eens voor serveerster gespeeld en plotseling vond ze het wel grappig dat vanavond ook te doen. Het idee gaf haar blik een speciale twinkeling.
'Graag koffie, en een stuk van Svens kruidencake, als u er nog iets van overhebt.'
Lieve God, wat stelde dit voor? Wat was dat voor een serveerster die hem zo grappig spottend aankeek en die haar vraag met zo'n leuk accent in haar stem stelde, en nog wel met woorden die je op allerlei manieren kon uitleggen. Hij zou haar willen vertellen waarmee ze hem een plezier kon doen. Om te beginnen zou hij haar willen kussen totdat ze duizelig werd en...
'Wilt u room, of liever zwart?' vroeg Sylvie.
'Zwart is prima. Werkje allang hier?'
'Pas een week. Sven is een neef van mijn vader.'
'Blijf je hier lang?'
'Ik ben alleen maar voor de zomermaanden op bezoek,' zei Sylvie spijtig.
'Heb je een naam?' vroeg Mike Kilkullen.
'Sylvie...'
Wat een prachtman, dacht Sylvie. Na zes drukke maar eenzame maanden in Hollywood was ze begonnen zich af te vragen waar ze het enige soort man zou vinden dat haar aantrok: het soort volwassen maar toch zo ongecompliceerde en heel mannelijke mannen die ze altijd in Zweden had gekend. Ze had niets op met de acteurs, producenten, regisseurs en schrijvers in Hollywood. Die waren allemaal zo oppervlakkig, zo gekunsteld, veel te veel bezig met dat domme alhoewel nodige gedoe van de film.
Deze onbekende deed haar denken aan de reuzen uit de mythologie waarover ze op school had geleerd. Hij was zo lang, zo breed en zo imponerend. Hij zag eruit als een leider van mannen en een minnaar van vrouwen. Hij leek een man die nooit een voet binnenshuis zette als dat niet strikt nodig was. Ze bestudeerde de sterke gelaatstrekken in zijn vierkante gezicht, zijn stekend blauwe ogen, zijn mooie, aristocratische arendsneus en al dat dikke, rode haar. Ze vroeg zich af wat de achtergrond van deze man zou zijn. Ze wilde hem hebben, dacht ze. Ze wilde hem. Nu.
'Ik heet Mike Kilkullen,' zei hij, stond op en gaf haar een hand. 'Zou je bij me willen komen zitten en een kop koffie met me drinken ?'
'Mag een serveerster dat doen?'
'In San Juan Capistrano mag alles,' zei Mike glimlachend. 'Welkom in Huize de Vrijheid.'
'Woon je hier in de buurt, Mike Kilkullen?' vroeg ze ernstig en ging zitten. Hij was natuurlijk een Ier. Hoe kwam het dat ze dat niet meteen had geraden? Iemand uit het noorden, net als zijzelf. Een man met heet bloed en ongetwijfeld wild, intens koppig, heel trouw, soms geneigd tot melancholie en altijd tot krankzinnige dingen bereid.
'Ik heb een ranch, ongeveer acht kilometer ten zuiden van hier.'
'Wat verbouw je?'
'Verbouwen? Ik ben veeboer,' zei hij heel trots dat hij zich zo aan die mooie vrouw kon voorstellen, want ze was te rustig, te zelfverzekerd om als een meisje te worden beschouwd. 'Zou je mijn ranch eens willen zien ? Binnenkort? Dat kan ik best met Sven regelen. Rijd je paard?'
Hij was even gretig als een jongen die een meisje voor het eindbal van de school vraagt. Had die vrouw er enig idee van hoe mooi ze was? Hij verbaasde zich dat ze hier, in zo'n simpel koffiehuisje, werkte, zo'n merkwaardig baantje had, maar hij dacht dat het onbeleefd zou zijn persoonlijke vragen te stellen.
'Ik ben dol op paardrijden. Heb jij een paard voor me?'
'Natuurlijk.'
'Morgen heb ik een vrije dag,' zei Sylvie.
'Maar dat is een zaterdag. Heeft Sven je dan niet nodig?'
'Misschien, maar dan ben ik er niet. Dan ben ik met jou uit rijden, hè? In Huize de Vrijheid.' Toen Sylvie glimlachte, leek het of haar hele gezicht licht uitstraalde.
'Je hebt de gewoonte van dit land algauw overgenomen.'
'Ze hebben me verteld dat ik snel leer.'
'Ik kom je halen wanneer je maar wilt. Ik kan een lunch laten inpakken en dan kunnen we naar de oceaan rijden en ergens bij de rotsen picknicken.'
'Hè ja! Dat is nu precies wat ik morgen graag wil doen - en ik doe altijd wat ik wil.'
'Toen mijn vader hier vroeger kwam, waadde hij het water in en dan kon hij de kreeften gewoon met zijn blote handen eruit scheppen,' vertelde Mike aan Sylvie toen ze in galop naar een inham reden die te midden van de gele rotsen lag waarop massa's blauwe en rode bougainvillea's bloeiden. Ze stegen af en Mike gooide een deken, een pak sandwiches en een thermosfles bij een stapel wrakhout neer. Het was een beschut plekje waar ze konden eten zonder last te hebben van de bries die stevig langs de kust woei.
Links van hen strekte de Grote Oceaan zich uit als een oneindige streep witgemutste golven die het schuim hoog deden opspatten tegen de rotsen van Valencia Point.