Ze kon de zomer niet in Zweden gaan doorbrengen, want in september had ze een nieuwe rol waarvoor ze in de maanden juli en augustus een aantal keren kostuums en pruiken moest passen. Maar ze wist dat ze er grote behoefte aan had om weer eens Zweeds te horen, om weer eens Zweeds te spreken. Ze miste het zangerige accent van haar moedertaal veel meer dan ze voor mogelijk had gehouden. Sylvie nam een uitnodiging aan die ze al veel eerder had gekregen, afkomstig van een neef van haarvader, Sven Hansen, die een klein Zweeds koffiehuis dreef in San Juan Capistrano.
In San Juan zou ze dicht genoeg bij Los Angeles zijn, maar het kleine oude stadje, gebouwd rondom de ruïnes van de grote missiepost, was zo schilderachtig, zo ouderwets en zo ver van al het stadsgewoel dat een zomer daar even verfrissend zou werken als een reis naar het buitenland. Haar eerste film was nog niet in de enige bioscoop in San Juan vertoond, verzekerde Sven haar, en haar tweede zou pas in het najaar worden uitgebracht. 'Misschien zullen er een paar mensen zijn die je herkennen, vooral na die foto op het omslag van Life,'' zei Sven, 'maar als je dat niet wilt, vallen ze je niet lastig. En je kunt erop rekenen dat ik niet zal pochen op mijn beroemde nichtje.'
In het voorjaar van 1959 hadden Mike en Liddy Kilkullen eindelijk toegegeven dat ze het einde van hun huwelijk hadden bereikt. De opvoeding van hun dochters had de dunne lijm gevormd die hen nog zo lang bij elkaar had gehouden. Ze hadden nooit het feit kunnen verdoezelen dat ze beiden gewoonweg met de verkeerde waren getrouwd.
Haar dertigste verjaardag had Liddy ertoe gebracht iets aan de bestaande toestand te doen, en ze besloot weg te gaan nu het nog kon. Valerie was elf en Fernanda acht, en zij koesterde keiharde en torenhoge ambities ten aanzien van hen. Ze wilde dat zij alles zouden krijgen wat zij had opgegeven, dingen die ze nooit zouden hebben gehad als ze op de ranch waren gebleven. Tien eindeloze jaren had zij het isolement verdragen, het feit dat er geen enkele grote stad in de buurt was. Maar als ze hen nu niet meenam naar het oosten en hen op goede scholen deed, dan zouden ze nooit de uitstraling en de manieren krijgen die nodig waren om de juiste deuren in de wereld te openen.
Liddy nam haar dochters mee en keerde terug naar haar ouders in Chestnut Hill, bij Philadelphia, om daar de zomer door te brengen voordat ze aan haar echtscheiding begon. Ze wilde de advocaten van haar familie raadplegen voordat ze stappen ondernam.
Mike Kilkullen deed geen poging haar tegen te houden. Daar was het veel te laat voor, dacht hij met een mengeling van berusting en een intens gevoel van te hebben gefaald. Als de kinderen er niet waren geweest, zouden hij en Liddy niet meer dan een herinnering voor elkaar zijn geweest. Nu stelden ze een regeling op, opdat de meisjes zo veel mogelijk tijd bij hem zouden doorbrengen, maar hij had allang geweten dat ze op een dag zou teruggaan naar een leven dat ze nooit in de steek had moeten laten.
Het was toen al twee jaar geleden dat ze zich voor het laatst door hem had laten aanraken. Hij gaf daar Liddy niet de schuld van, evenmin als hij zelf schuld op zich nam voor het feit dat hij niet had willen ingaan op haar herhaalde voorstellen de ranch te verkopen en te proberen aan een leven in Philadelphia te beginnen. Dat ze met zo'n belachelijk voorstel kwam aanzetten, toonde al aan wat voor vreselijke vergissing zij hadden begaan door te trouwen.
Die lente was het weer, in tegenstelling tot zijn leven in die tijd, heel mooi geweest. Na de zware winterregens waren de weidegronden van de ranch zo groen als Ierland geworden, het vee had zich vol gegeten en na het verzamelen in maart hadden de gezonde en mooie kalveren recordprijzen opgebracht. Op de veemarkt in San Francisco kocht Mike Kilkullen twee prachtige stieren en zette de rest van zijn jaarwinst op de San Clemente Bank die al zijn financiën beheerde.
Als veeboer kon je niet rijk worden, bepeinsde Mike, althans niet in Californië, maar als je niet te duur leefde, als je je land en vee goed verzorgde en voldoende bouwland verpachtte om je van een vast jaarinkomen te verzekeren - nu, dan zou je ook zeker nooit van honger omkomen.
In Texas zou zijn ranch van vijfentwintigduizend hectare als klein worden beschouwd, maar hier in Zuid-Californië was Mike Kilkullen op zijn vierendertigste een van de grootste landeigenaren. De ranch nam een zesde deel van Orange County in beslag en zelfs al stemde hij voor de Democraten, toch werd hij als een belangrijke burger beschouwd - als je even niet aan het feit dacht dat zijn persoonlijke leven even somber en uitgedroogd was als het land boven de boomgrens op Old Saddleback.
Zelfbeklag was niets voor hem, hield Mike zich voor, en hij reed naar San Juan om te zien of het koffiehuis van Sven Hansen nog open was. Hij had wel trek in een stuk cake en een kop koffie. Hij had geen zin in de vrolijke, aangeschoten massa die 's avonds in de Swallows bar aanwezig was, maar na het diner was de haciënda zo leeg zonder de kinderen dat hij eruit moest, anders kwam hij om van medelijden met zichzelf. De moeilijkheid met vee was, bedacht hij, dat die dieren 's nachts plachten te slapen. Als ze dat nu niet hadden gedaan, dan had hij nooit met werken hoeven ophouden waardoor hij begon te denken.