'Ja. Ik wist niet dat je het had gemerkt.'
'Mij ontgaat niets. Luister, pap, ik ga naar bed. Ik moet morgenochtend vroeg terug naar L.A., verdorie.'
Jazz stond op en boog zich voorover om haar vader op zijn kruin te kussen. Toen ze zich omdraaide om de kamer te verlaten, zag ze de foto die zij van haar moeder had genomen en die altijd op zijn nachtkastje stond. Even leek het alsof ze naar een foto van zichzelf keek, en toen loste het beeld snel op in de bekende vergrote foto die een van de eerste was die ze ooit had genomen. Jazz had precies de stand van haar moeders ogen en de vorm van haar wenkbrauwen geërfd, verder niets, maar als je snel keek was dat altijd het eerste wat ze opmerkte. Vreemden zagen het vaak ook, maar het verschil in de vorm van hun mond en de manier waarop hun haar groeide, maakte vaak dat men de gelijkenis over het hoofd zag.
Zat haar vader ooit in de ogen op die foto te staren, vroeg ze zich af, of was het alleen maar gewoonte dat hij de foto daar hield, de enige foto in de kamer?
Sylvie Norberg was in januari 1959 in Californië aangekomen. De Zweedse studente dramaturgie die nog geen twintig was, was door Hollywood ontdekt nadat ze in een Ingmar Bergman-film had gespeeld. Ze was het enige kind van een intellectueel echtpaar in Stockholm; haar vader was kunstcriticus en haar moeder een bekend ontwerpster. Ze leefden als echte bohémiens en concentreerden hun bestaan op hun dochter. De Norbergs hadden consequent het al vroeg zichtbare talent van Sylvie gekoesterd en haar aangemoedigd in haar sterke, aangeboren gevoel van individualiteit.
Haar ouders hadden Sylvie ook een soort persoonlijke houding meegegeven die alleen kan ontstaan bij iemand die nooit heeft geweten wat het is om goedkeuring voor iets te moeten krijgen. Alles was haar altijd toegestaan zonder dat ze er iets van had gemerkt; ze had het zonder meer verwacht. Volgens haar was het een natuurwet.
Sylvie Norberg was vol zelfvertrouwen wat haar keuzes betrof, een zelfvertrouwen dat in een rijpe vrouw maar zelden voorkwam. Tijdens haar hele jeugd en tienertijd hadden haar ruimdenkende ouders er de nadruk op gelegd dat het haar plicht was te bestaan op de manier die zij als juist voor zichzelf voelde. Sylvie Norberg was zo rustig overtuigd dat haar beslissingen juist waren, en zo lief in het opleggen ervan, dat niemand haar recht daarop ooit in twijfel trok.
Door haar rol in haar eerste Amerikaanse film werd ze een ster, de soort ster die onmiddellijk onvermijdelijk is, zodra die op de juiste wijze op het witte doek is gepresenteerd, zoals met Audrey Hepburn in Roman Holiday het geval was. Sylvie accepteerde haar status als ster met grote en opvallende bescheidenheid, maar leek toch door deze gebeurtenis niet erger onder de indruk dan een jeugdige prinses zou zijn die vanaf haar geboorte heeft geweten dat ze voorbestemd was een kroon te dragen.
Haar hele houding, haar buitenlandse opvoeding, haar buitenlandse normen, haar betoverende ernst, waren alle zo volkomen verschillend van die van andere jonge Hollywood-sterren, dat de pers alles wat ze zei met veel respect behandelde. Ze veroverde de journalisten zonder er enige moeite voor te hoeven doen. Haar Engels was net iets te perfect, met een heel licht Scandinavisch accent dat haar woorden een charme gaf dat geen enkel ander accent in gesproken Engels kon bereiken.
Sylvie Norberg was geen lichtblonde Zweedse. Ze had zacht, donkerblond haar dat uit zichzelf golfde en het was eenvoudig net onder haar kin afgeknipt. Een wisselend licht, geheimzinnig als een combinatie van maanstenen en manestralen, scheen uit haar heldergrijze ogen; een licht dat door een woord kon worden opgeroepen of gedoofd, een biologerend schijnsel dat degenen die het zagen zich deed afvragen wat ze eigenlijk zou denken. Afgezien van haar zeer interessante uiterlijk was Sylvie's schoonheid niet theatraal, maar juist opvallend eenvoudig en ongecompliceerd; ze zag eruit als een bosnimf, zo fris als dat in het begin van de jaren zestig paste. Ze zag eruit als een gevoelige robbedoes die heel goed zelf kon denken, een eigenschap die de kern vormde van de manier waarop vrouwen eruit wilden zien als reactie op de geraffineerde, rijpe sterren uit het verleden.
Ze trok zich niets aan van de openbare mening of van de beperkingen die het leven gewone mensen oplegde. Sylvie's persoonlijke motto was heel eenvoudig: wat ze wilde, moest ze hebben.
Er werd gezegd dat ze tijdens haar hele jeugd steeds de goede splitsingen op het levenspad had genomen. Maar Zweden, dat wist ze, was niet zo ingewikkeld als Hollywood. In de filmwereld zou ze voor zichzelf moeten opkomen, anders zou ze tot een systeem gaan behoren waarvan de idealen niet met de hare overeenkwamen.
Toen haar tweede film in de zomer van 1959 klaar was, nam Sylvie Norberg vakantie, precies op het ogenblik dat een ambitieuze Amerikaanse actrice zich op haar carrière zou hebben geworpen zonder ergens anders meer aan te denken. Maar Sylvie had net twee grote films achter de rug, achter elkaar, met alle daaraan verbonden verplichtingen als interviews, fotosessies en dergelijke dingen die onvermijdelijk aan het verschijnen van een nieuwe ster zijn verbonden, en ze vond dat ze wat vrije tijd moest hebben om haar nieuwe ervaringen te verwerken.