'Ik denk het niet. Nee, absoluut niet. Natuurlijk wel een boekenkast, maar zeker niet voor stripverhalen. Die bewaart hij maar in de badkamer. Ze zouden het hele effect bederven.'
'En dat kan niet,' zei Casey. Hij had zijn glas rode wijn half leeggedronken en vulde het nu bij; de uitdrukking op zijn gezicht was niet te lezen.
'Dat vind jij ook, hè? Ik wist het wel.' Valerie keek om zich heen en glimlachte; ze wist dat de kleur bladgroen van haar broek en blouse haar flatteerde en de stof was enigszins gekreukeld, maar op een manier zoals alleen met puur linnen het geval was. Was Gregory Nelson inderdaad haar verre neef? Wat een bof. Dat overgrootvader zo'n band had losgelaten en vader er nooit meer aan had gedacht - hoe was het mogelijk? Zoiets bekrompens, zo'n sociale bijziendheid kon je alleen maar van Californische veeboeren verwachten. De Nelsons waren de eigenaren van zo ongeveer alle sleepboten in de haven van New York, om nog maar niet over Hoboken, Boston en god-mag-weten-waar-nog-meer te praten. Sleepboten waren dan wel geen olietankers, maar olietankers waren ook niet meer wat ze vroeger waren.
'Neef Casey,' kirde Fernanda, 'nu we elkaar hebben ontdekt, moet ik je zeggen dat niets, maar dan ook niets van wat je in de dagboeken van Andy Warhol over mij zou kunnen lezen, waar is.
Hoe hij dat verhaal over mij en Joe Dallesandro en Mick heeft kunnen verzinnen, begrijp ik niet, maar...'
'Ik heb er niets over gelezen,' zei Casey Nelson kortaf.
'Ik heb erover nagedacht de erfgenamen een proces aan te doen toen het boek uitkwam, maar ik heb een voorbeeld aan Halston genomen toen hij nog leefde. Hij zei dat het de moeite niet waard was - daardoor wordt de oorspronkelijke leugen alleen maar verder verspreid. Denk je dat als Andy nog zou leven, al zijn vrienden hem zouden laten schieten, zoals bij Truman gebeurde? Die arme Truman. Hij zei altijd dat ik nu precies was zoals hij zich Holly Golightly altijd had voorgesteld. Die rol was eigenlijk ook voor Marilyn Monroe geschreven, niet voor Audrey Hepburn. Vind je Tru ook zo fantastisch?'
' "Fantastisch" is nou niet direct het woord dat ik voor Capote zou kiezen.' Hij nam nog een slok wijn.
'Wie is dan eigenlijk je lievelingsschrijver?' vroeg Fernanda en boog zich voorover zodat de weelderige halvemaan van haar bijna naakte borsten tegen de rug van zijn hand terechtkwam.
'Louis L'Amour.'
'Wie?'
'L'Amour. Louis L'Amour.'
'Hm... dat klinkt erg boeiend. Waar vind je zijn werk?'
'Overal.'
'O,' zei Fernanda teleurgesteld. 'Ik dacht dat het iets speciaals was.'
'Dat is het ook,' zei hij, dronk zijn glas leeg en vulde het weer.
Laat ik die arme kerel maar redden, dacht Jazz. Niemand was zo slecht dat hij het verdiende door Valerie en Fernanda beiden tegelijk te worden bewerkt; ze wilden alle twee indruk op hem maken. Wat hij ook had gedaan, dit was te erg.
'Casey,' zei ze bevelend, stond op en wierp haar haar naar achteren zodat er even een fijn wolkje goudpoeder op haar schouders neerdaalde. 'Dansen?'
'Jezus, ja!' zei hij enthousiast en stond onmiddellijk op, maar hield zijn wijnglas nog in zijn hand. Jazz kwam met kleine danspasjes op hem toe, haar korte goudkleurige japon een uitdagende uitnodiging voor gemakkelijk voorstelbare verrukkingen; heel even keek iedereen aan de tafel naar haar. Casey Nelson deed een grote, snelle en gretige pas voorwaarts, struikelde over Fernanda's voet en het glas rode wijn vloog uit zijn hand. De japon van Jazz kwam van boven tot onder onder de wijn te zitten.
'En dat is de derde keer,' kondigde Jazz aan en barstte in lachen uit zonder enige verbazing te tonen. 'Bij de zesde keer ben je erbij.'
5
Fernanda drukte haar nagels in haar handpalmen uit nijd dat ze zo, zonder enige omhaal, van haar nieuwe neef werd beroofd. Hij was wat moeilijk aan het praten te krijgen, maar zo'n mannelijke man als Casey Nelson was de moeite waard. Het ging er alleen maar om te weten te komen waar hij belang in stelde; dan had ze zijn volle aandacht en viel hij wel op haar. Het was duidelijk dat hij het nodig vond op zijn tellen te passen met zijn nieuwe verre verwanten; anders zou hij wel een reactie hebben vertoond toen ze met haar borsten langs zijn hand was gestreken.
Casey had mogelijkheden, veel mogelijkheden, overwoog Fernanda terwijl ze keek hoe hij met Jazz danste. Hij bewoog zich goed; agressief en toch sierlijk. Maar hij danste met die krengerige Jazz en die leek vastbesloten hem voor zichzelf te houden; Jazz, die tien kostbare jaren jonger was dan zij! Jazz, die de onvergeeflijke zonde had begaan wereldberoemd te worden, zó beroemd dat de mannen haar altijd boeiend zouden vinden, hoe oud ze ook werd. Fernanda had Jazz als kind gehaat, maar nu verafschuwde ze haar; ze dacht erover na en haar kinderlijke mond trok samen tot een roze streep, terwijl haar roze huid wit werd toen ze door een golf van jaloezie werd overvallen.
Fernanda was rusteloos en probeerde haar somber wordende stemming van zich af te zetten; ze keek de dansvloer rond. De zogenaamde sjiek van Orange County was niet het soort mensen met wie ze gewoonlijk omging. Het leek of alle mannen generatiegenoten van haar vader waren, of ze waren veel te jong. Ze zuchtte en berustte erin dat het een gehoorzame-dochter-avond zou worden, maar ze kon zich eigenlijk niet voorstellen hoe zij gehoorzaam kon zijn als haar vader maar bleef dansen. Hij leek helemaal in beslag genomen door een roodharige vrouw die haar vaag bekend voorkwam.