Jazz gleed door de menigte en sloeg alle uitnodigingen om te dansen af; toen ging ze op een stoel zitten bij een tafel die een soort familiecentrum was geworden. Ze was er erg goed in ergens plaats te nemen zonder opzien te baren, en zich bijna onzichtbaar te maken totdat ze wilde dat men merkte dat ze er was. Ze begon aan een onopvallende studie van deze nieuwe joker in het kaartspel.
Na wat haar vader haar verteld had, was ze wel verplicht hem te beschouwen als iets meer dan een abnormale irritatie die morgen weer weg zou zijn. Hij zou natuurlijk niet lang blijven. Dit was een soort experiment van haar vader, móest dat wel zijn; een gril die te maken had met die erfgenaam van de sleepvaart die zo goed zijn geld kon beleggen, deze figuur uit New York. Misschien had hij er in zijn onderbewustzijn behoefte aan deze merkwaardige man - die, als zij het goed schatte, twee- of drieëndertig moest zijn - als de zoon te gaan beschouwen die hij nooit had gehad. Natuurlijk! Dat was het! Casey Nelson was een mannelijke Kilkullen. Alleen maar via een heel klein deel van zijn bloed, maar er was een soort band. Verdraaid, dat was het natuurlijk!
Hij zag er niet als een Kilkullen uit, behalve zijn haar dan, dacht ze, en keek even van opzij naar hem, maar wel zó, dat het niemand zou opvallen. Zijn dikke, donkerrode haar krulde een beetje en dat was een familietrek; Mike Kilkullen had er ooit uitgezien als een volwassen leeuwenjong, met een voorhoofd waar rimpels in verschenen als hij sprak en zich inspande. Die Nelson had een massa sproeten op het soort blanke huid dat vermoedelijk gemakkelijk zou verbranden; verder zware, borstelige, roodgouden wenkbrauwen boven brutale lichtbruine ogen en een neus die aan de basis een beetje te breed was uitgevallen. Haar getrainde opmerkingsgave bespeurde dat zijn trekken zowel koppigheid als gulheid uitdrukten. Hij zou vermoedelijk niet interessant op een foto overkomen, daar was zijn gezicht te grof voor, te ronduit, zonder voldoende hoeken, maar als je zo naar hem keek had het toch een zekere individualiteit die de camera te voorschijn kon halen. Niet het soort bijna decadente, ouderwetse Britse uiterlijk dat nog steeds zo geliefd was bij mannelijke modellen, maar meer een conservatief, ouderwets - ja, wat eigenlijk? - was fatsoen het goede woord? Wist hij niet dat doodgewoon fatsoen niets meer voorstelde?
'O, Jazz,' zei Valerie en wendde zich tot haar terwijl ze met een bezitterig air haar hand op de arm van Casey Nelson legde. 'Heb je onze pasgevonden neef, Casey Nelson, al ontmoet?'
'Wij zijn oude vrienden,' zei Jazz. 'Het schijnt zelfs dat Casey in mijn kamer slaapt.'
Hij keek op en merkte nu pas dat ze daar zat. 'O, dat spijt me... alweer... ik dacht dat het een logeerkamer was.'
'Een begrijpelijke vergissing. Dat zijn er vanavond al twee, Casey... tot nu toe.' Jazz wierp hem een uitdagende glimlach toe, een schaamteloos en erg ondeugend lachje dat ze voor speciale gelegenheden reserveerde, alleen maar om het bij te houden. Het was zonde om enige energie aan haar beide zussen te verspillen.
'Ik zei net tegen Casey dat ik zijn vader, Gregory, ken,' zei Valerie die weigerde verbaasd te zijn omdat Jazz Nelson al kende. 'Hij is voorzitter voor het Madison Avenue Settlement House. Weet je wel, Jazz, dat saaie liefdadigheidsgedoe dat ik elk jaar moet doen.'
Net als voor veel andere binnenhuisarchitecten was de uitnodiging een modelkamer voor de Madison Avenue-groep te scheppen ook voor Valerie het veelbegeerde hoogtepunt van het jaar. De Madison Avenue-groep was een oude Newyorkse liefdadigheidsinstelling die de betere kringen in stand hielden om arme kinderen na hun schooltijd verder te laten leren. Elk jaar kocht het comité een van de mooiste lege huizen aan die op de markt waren en nodigde een aantal gretige binnenhuisarchitecten uit elk een kamer in te richten en ze scheurden elkaar bijna in stukken om deze eer.
'Ik had er geen idee van dat Gregory Nelson een zoon had die in ranching geïnteresseerd was,' ging Valerie verder. 'Ik heb net een erg leuk idee gekregen. Dit jaar moet ik een kinderkamer inrichten en nu ik Casey heb ontmoet, zal ik er een jongenskamer van maken. Kun je hem niet voor je zien, in bed gestopt terwijl zijn hoofd vol zit met fantasieën over het westen? Ik weet toevallig waar ik twee buitengewone, antieke hobbelpaarden op de kop kan tikken, museumstukken gewoonweg - verder natuurlijk Navajo-kleden, en in de hoek stapels Navajo-dekens. Ik kan de bekleding van de stoelen en de sprei in leer uitvoeren, zelfs de muren als ik de juiste kleur kan vinden. Overal cactussen in grote, vierkante, terracotta potten. Rood zoals staldeuren voor het lijstwerk, vind je ook niet, Casey? En op elkaar gestapelde rollen touw als basis voor de lampen? Een zadel tegen een nachtkastje aangebracht - waarom niet?'
'Is er ook een boekenkast voor stripverhalen en tijdschriften over het westen, Valerie?' vroeg Casey. 'Dat is eigenlijk het enige dat een jongen echt nodig heeft.'