'Red, waar ben je toch geweest?' vroeg Jazz. 'Je was opeens verdwenen, helemaal weg in die jetset-dierentuin.'
'Cap Ferrat, St. Moritz en nog een stel andere plaatsen waar vervelende lui in dure huizen wonen.' Reds spraak verraadde dat ze uit Texas kwam en die manier van spreken was door de helft van de andere modellen geïmiteerd. Iedereen was altijd dol op haar geweest; ze was bij allen in de gunst als model, een briljante redactrice, en altijd het middelpunt van vermaak bij alle opnamen, een zonnige natuur, niet gauw uit haar humeur en geen ego.
'Waar ben je naar toe op weg?'
'Nergens heen. Ik wil nooit meer een koffer inpakken. Ik heb een heerlijk huis op Long Island gekocht.'
' Jij ? Ga jij in Newport Beach wonen ? Jij wordt de buurvrouw van iemand? Dat geloof ik niet! Hoe komt dat zo? Waar is je man?'
'Hij is een hoofdstuk uit een uitgelezen boek dat ik in het vliegtuig heb achtergelaten.' Red grinnikte, zo'n typische Texaanse grijns die niemand kon nadoen.
'Gescheiden?'
'En of.'
'Nou, welkom terug!' Jazz was verrukt. Zij en Red hadden iets gemeen waarover vrouwen die over alles kunnen doen alsof, zich nóóit anders voordoen dan ze zijn: gemeende sympathie. Ze had een vage afkeer van Reds afschuwelijk rijke echtgenoot omdat hij Red uit de tijdschriftenwereld had weggehaald waar ze een ster was geweest; hij had haar meegetrokken in een leven van reizen en trekken en plezier najagen. Maar ja, aan de andere kant, Red die in zoveel opzichten erg onafhankelijk was, had altijd één zwak gehad: oudere, bazige en overheersende mannen, dus ze was zelf ook niet zonder schuld geweest.
'Pap, jij zit vanavond vol verrassingen. Waar ben je Red tegengekomen ? Of is zij soms ook een lang verloren gewaand familielid ?'
'Wij hebben elkaar op een feest ontmoet,' antwoordde Mike.
'Wanneer?' vroeg Jazz verbaasd. Haar vader ging vrijwel nooit naar feesten.
'Een paar weken geleden.'
'Je had het me in ieder geval kunnen vertellen,' zei ze, toch op de een of andere manier gegriefd.' Ik had er geen flauw idee van dat Red hier woonde.'
'Ik wist niet dat zij "jouw lieve Red" was. Moet ik je eigenlijk weekrapporten uitbrengen van mijn sociale leven? Luister eens, Jazzbo, ga jij nu maar ergens anders plezier maken. Red is bij mij op bezoek, ze kon niet eerder komen en nu gaan we dansen totdat we erbij neervallen.' Mike Kilkullen greep Red stevig bij de arm en liep met haar naar de dansvloer. Red wuifde nog even met haar hand boven haar schouder naar Jazz terwijl ze zich liet wegleiden en liep toen sierlijk naast Mike voort.
Jazz bleef met open mond staan. Zijn 'sociale leven'? Haar vader had geen sociaal leven, voor zover zij wist. Hij ging nooit naar feesten. Hij inviteerde toch niet een van de mooiste vrouwen ter wereld op zijn jaarlijkse Fiesta voor familie en oude vrienden? Hij had nog nooit een vriendin meegenomen naar de Fiesta! Een paar weken geleden? Hoe vaak hadden ze elkaar intussen ontmoet? Wat was er aan de hand? Kón er iets aan de hand zijn? Waarom niet? Haar vader zag er goed uit. En hoe oud was Red? In elk geval minstens veertig. En bovendien gescheiden. Dus beschikbaar. En ze was altijd al dol geweest op mannen die tegen haar zeiden wat ze moest doen. Haar vader deelde altijd overal de lakens uit. Red viel alleen op mannen die stukken ouder waren dan zij. En dat was hij zeker. Er was iets aan de hand!
Tjongejonge. Hoofd en hart van Jazz tolden als ze nadacht over wat ze zojuist had gehoord. Ze deed haar best om eerlijk te zijn, ruime opvattingen te hebben. Bestond er eigenlijk een reden waarom haar vader Red niet had mogen uitnodigen vanavond zijn gast te zijn? Dit was toch zijn feest, zijn ranch? Hij had toch ook het volste recht op een eigen leven? Er recht op te genieten van - en te flirten met - een mooie vrouw? Red had hem ongetwijfeld verteld dat zij en Jazz allang vriendinnen waren. En dat maakte het nog geen misdaad dat hij haar de afgelopen twee weken niet had verteld dat hij Red kende. In die tijd had zij, zijn geliefde dochter, ettelijke malen met hem getelefoneerd. Had hij soms géén recht op een eigen leven?
Ja, natuurlijk, maar waar kwam die blik vandaan die hij haar had toegeworpen toen zij op hen toekwam? Ze dacht toen dat er iets van verlegenheid en verwarring in had gelegen en misschien was dat ook wel zo geweest, maar het was in hoofdzaak tróts geweest, besefte ze nu.
En waarom niet? Welke man zou er niet trots op zijn Red Appleton te escorteren? Ze moest niet zonder enige reden tot de meest dwaze slotsom komen, en bovendien was het haar zaak niet. Zelfs als er iets aan de hand was, ging het haar nog niets aan, hield Jazz zich streng voor. Ze beheerste zich, zette alle gekke gedachten van zich af, dwong zich tot een glimlach en liep resoluut terug naar de dansvloer waar ze de tafeltjes bestudeerde voordat ze besloot bij welke groep ze zou gaan zitten.
Niet ver van de plek vandaan waar Jazz stond, zat Casey Nelson rustig aan een tafeltje zijn dessert te eten, samen met Valerie en Fernanda. Beiden bogen zich geboeid naar hem toe. Natuurlijk, dacht Jazz, zelfs als de psychopatische moordenaar Charles Manson vervroegd werd vrijgelaten en nog wist hoe het moest, zou Fernanda hem nog met haar ogen opeten, maar Valerie was altijd gereserveerd met vreemde mensen totdat ze zo'n beetje in de gaten kreeg in hoeverre ze hen kon gebruiken.