'Maar - je - deed - het - wel,' zei ze, zo verbaasd dat ze nauwelijks kon praten.
'Ik zal wat sodawater halen, en zout. Beweeg je niet, blijf hier staan: ik ben zo terug,' smeekte hij haar.
'Sodawater? Zout? Dat helpt geen zier, zelfs niet bij een klein vlekje op een tafelkleed. Je hebt mijn sjaal en japon geruïneerd! Voorgoed verknoeid!'
'Ho ho, wacht eens even! Nou niet meteen zo overdrijven! Ik zal een andere japon voor je kopen en ik zal naar een nieuwe sjaal op zoek gaan. Ik beloof je dat ik alles zal vervangen, zo goed mogelijk. Als het kan nog beter dan het nu is!'
'O ja? Denk je dat dat zo gemakkelijk is? Luister eens, stomkop, een van de best geklede vrouwen ter wereld zou eerst moeten dóódgaan voordat er weer zo'n japon te koop is en dan moet ik nog maar aannemen dat ze hem niet aan haar dochter vermaakt, en wat de sjaal betreft - die was nog van mijn overgrootmoeder. Die is enig in zijn soort en niet te vervangen, een erfstuk! Dat wil zeggen, dat was hij voordat jij je ermee bemoeide.'
'Verrek!'
'Dat is het eerste een beetje intelligente woord dat je tot nu toe hebt gezegd. Hoe kun je zo stom zijn om staande een bord chili te eten? Het is alsof je om moeilijkheden vraagt. Zie je daar al die tafeltjes en stoelen niet? Ben je nog nooit op een feest geweest?' Al sprekend werd Jazz steeds nijdiger. De chili was intussen op de grond gegleden en ze voelde iets nats onder de zoom van haar rok.
'Heus, het spijt me werkelijk enorm; ik voel me reuze rot, maar ik stond daar ver overal vandaan een beetje rond te kijken toen jij opeens uit het niets verscheen en achteruit tegen mijn elleboog opliep en die een duw gaf. Ik had het bord goed vast, maar jij stootte het gewoon uit mijn hand. Oké, het is natuurlijk mijn schuld, dat wil ik wel zeggen, maar als je werkelijk eerlijk wilt blijven, deed je zelf ook nogal stom.'
'Goed zo! Geef het slachtoffer maar de schuld! Straks ga je misschien nog beweren dat ik probeerde je aandacht te trekken en geen andere manier kon bedenken.'
'Nee, ik wil alleen maar zeggen dat als je dit voorval eerlijk bekijkt, we het erover eens zouden kunnen worden dat die vlek nu ook weer niet de olievlek bij Alaska is,' zei hij. Hij was nu zelf ook woedend.
'Geweldig. Laten we er maar eens intellectueel over gaan doen. Het is ook nog niet zo erg als Tsjernobyl. Jouw beurt weer.'
'Het is ook niet het eind van de wereld, verdomme,' zei de vreemde rustig. 'Laten we proberen wat van dat spul van die sjaal af te krijgen voor het zich erin werkt. Ik licht hem zo voorzichtig mogelijk van je schouders af.'
Hij kwam met zijn armen stijf voor zich uitgestrekt op haar toe en nam de sjaal van haar schouders af. De natte punt hing omlaag en de vieze smurrie droop eraf toen hij zich omkeerde en langzaam en voorzichtig naar twee schragen liep en hem daarover uitspreidde. Jazz snelde naar de dichtstbijzijnde tafel en pakte twee messen en een handvol servetten; daarna liep ze op hem toe. Beiden bogen zich over de grote, zwarte, zijden driehoek.
'Probeer de zichtbare stukken eraf te slaan,' instrueerde hij haar, 'maar ga niet over die zijde schrapen. Die ziet er heel teer uit.'
'Wat ben je van je vak? Werkje in een stomerij ?' mompelde Jazz, maar ze deed wat hij zei.
'Jazz, Casey, wat doen jullie?' De stem van Mike Kilkullen klonk plotseling vlak achter hen. Beiden richtten zich op en gingen naast elkaar voor de sjaal staan.
'Vertel me nou niet dat jullie nu al iets voor me hebben te verbergen,' zei hij en grinnikte om hun schuldige gezichten.
'Een ongelukje, Mike. Ik heb helaas chili over de antieke sjaal van deze jongedame laten vallen,' zei de vreemde.
'Verdomme.' Mike trok een verschrikt gezicht. 'Elke keer als ik chili serveer gebeurt er iets dergelijks. Ik doe het nooit weer.' Hij boog zich voorover om de sjaal te inspecteren. 'Goeie God! Maar er zal verdomme toch wel iets aan te doen zijn? Ik geloof niet dat jullie er verder nog iets aan moeten doen. Laat het liever aan een expert over.'
'Zie je wel,' zei de vreemde en wendde zich tot Jazz. 'Ik wist wel dat er iets op kon worden gevonden.'
'En nu voel je je weer prima zeker? Ik weet wel dat je zei dat het je speet! Waarom stel je niet meteen voor dat ik mijn japon felrood verf, nu we het er toch over hebben. Dan is alles weer helemaal in orde.' Haar stem klonk nog gevaarlijk, maar de tegenwoordigheid van haar vader zorgde ervoor dat ze haar toon wat matigde.
'Juanita Isabella, is dat een manier om tegen je verloren gewaande neef te praten?'
'Neef? Nee toch,' zei Jazz enigszins geschrokken.
'Zij zou dus mijn nicht zijn? Dat bestaat niet,' zei de vreemde tegelijkertijd.
'Hebben jullie je niet aan elkaar voorgesteld? Jazz, dit is Casey Nelson. Zijn overgrootmoeder was een Kilkullen. Casey, dit is mijn jongste dochter, Jazz. Ze is dus je derde nicht.'
'Wie was die overgrootmoeder?' vroeg Jazz en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik heb nooit van haar gehoord.'