Vlak voor de haven van Valencia lagen vaak schepen voor anker die ijs aanvoerden van de gletsjers van Alaska dat in de zomer hun drankjes moest koelen, een vleugel uit Duitsland voor Mike's betovergrootmoeder, Iers kristal en Engels porselein voor de eettafel. Dat weelderige en bijzonder gastvrije tijdperk was verdwenen toen het leven van de Spaanse ranchero ten einde liep en was even dood als het plantageleven in het zuiden na de Burgeroorlog. Maar veel van die royale geest leefde voort tot in het eind van de dagen van de Engelse koningin Victoria en later koning Edward. Hugh Kilkullen was een hartstochtelijk amateur-fotograaf geweest en had het bestaan van toen op duizenden foto's vastgelegd die nu in hun eigen brandvrije opslagruime werden bewaard.
Die dagen dat de haciënda overliep van kinderen met hun kinderjuffrouwen, verwanten en vrienden die soms maanden kwamen logeren, die dagen vol vrolijkheid, met vurige paardenrennen, dagenlange picknicks, grote dansfeesten en met veel zwier gevierde huwelijken, avonden vol muziek en elke week een Fiesta - en al die vrolijkheid en dat leven, waren nu afgelopen en alleen hij was er nog om eens per jaar dit grote feest te geven zodat hij een excuus had om al zijn dochters en kleinkinderen om zich heen te verzamelen. Had er niet iets meer uit het verleden bewaard moeten blijven voor de generatie van zijn kinderen dan foto's en zijn herinneringen aan de verhalen van zijn grootvader, vroeg Mike Kilkullen zich af.
Maar er was iets over, overpeinsde hij zwijgend en uitdagend, iets dat oneindig veel belangrijker was dan de individuele geschiedenis van een enkele familie. Het land zelf was er nog! Het land zelf was nog net zo; het land waarvan zijn grootvader altijd had gezegd dat het nooit mocht worden verkocht, omdat het land altijd voor de Kilkullens zou kunnen zorgen. Ja, het land was voor de toekomst bewaard gebleven.
Vanuit zijn uitzichtpunt in de schaduw kon hij Valerie aan een tafel zien zitten, omringd door een groep van zijn buren en oudste vrienden. De meesten van hen waren in de laatste dertig jaar meervoudige miljonairs geworden, omdat ze van hun land winkelcentra of industrieterreinen hadden gemaakt, of er uitgebreid huizen op hadden laten zetten. Er kwam geen eind aan het enthousiasme van de mensen om in Orange County te wonen. Wanneer er nieuwe huizen te koop waren, verzamelden zich grote menigten bij speciale loterijen waardoor ze een goede kans tot kopen kregen. Ze vonden hem ongetwijfeld een achterlijke idioot omdat hij niet meedeed aan die zekere weg om het lidmaatschap van de Vierhonderd van Forbes te bereiken, maar de Kilkullen-ranch was nog van de familie, tot de laatste hectare toe. Zolang hij er iets over te zeggen had, zou het een ranch in vol bedrijf blijven.
Terwijl hij naar Fernanda keek die een spijkerbroek van hertenleer aan had en een denim topje dat met turkooiskleurige kralen was geborduurd en met een gretige jongen danste die half zo oud was als zij, vroeg Mike Kilkullen zich met de gebruikelijke pijn af hoe de toekomst eruit zou hebben gezien als hij een zoon had gehad, iemand die de traditie van hardwerkende veeboer had kunnen voortzetten.
Hoe zou het zijn gegaan als hij en Lydia nooit waren gaan scheiden? Of als ze elkaar bijvoorbeeld nooit in 1947 hadden ontmoet? Hij was een grote, brutale en levenslustige knul van tweeëntwintig geweest die op zeventienjarige leeftijd het leger was ingegaan en er driejaar later was uitgekomen met een borst vol medailles en het idee dat hij volwassen was. In die tijd waren zelfs zevenmijlslaarzen te klein voor hem geweest, bedacht hij grimmig.
Voordat zijn moeder tijdens de oorlog was gestorven, had ze vaak tegen zij n vader gezegd dat Mike moest doorleren wanneer de oorlog voorbij was. En al was hij nog zo graag zo snel mogelijk naar de ranch teruggekeerd, toch had zijn vader erop gestaan dat de wens van zijn moeder werd vervuld. Hij was twee jaar op Stanford geweest en tijdens het eind van de zomervakantie, vlak voor het begin van zijn derdejaar, was hij uitgenodigd voor een feest in Pasadena waar hij Lydia Henry Stack voor het eerst had gezien.
Ze was toen net achttien en bloeide even volmaakt als een bloem die vooreen bloemententoonstelling was geteeld. Haar ogen hadden een kalme uitdrukking vol zelfvertrouwen terwijl ze wachtte op het begin van het jaar dat voor haar als debutante in Philadelphia zeker een triomf zou worden. Haar beste vriendin uit Foxcroft, de kostschool in Virginia, had haar overgehaald voor een bezoek van twee weken naar het westen te komen. Het had Mike slechts een half uur gekost haar te bewegen met hem van het feest weg te gaan.
Hij kon zich nog goed herinneren hoe verrukkelijk Lydia er had uitgezien in haar wijde rok van lichtblauwe tafzijde met een bijpassend jasje. Zo ontzettend keurig met haar witte handschoentjes aan en haar satijnen pumps, zo ongelooflijk verleidelijk op een precieze en ingehouden manier. Haar glanzende donkerbruine haar viel in perfecte golven tot op haar schouders en haar glimlachende mond was opgemaakt met een heel lichtroze lippenstift waardoor alle andere meisjes er veel te zwaar opgemaakt hadden uitgezien.