Hun tweede zoon werd in 1973 geboren, toen Fernanda tweeentwintig was en inmiddels kon het hem al bijna niet meer schelen. Voor zover hij wist was ze hem absoluut trouw, ze was altijd bereid als hij haar wilde hebben, maar boven een zeker punt kon ze niet meer reageren en daar kon hij niets meer aan veranderen.
Andere mannen leefden onder dezelfde omstandigheden met vrouwen die minder aantrekkelijk waren dan Fernanda. Hij had nooit geweten dat, nadat hij zijn best had gedaan en vast in slaap was, zij haar bed uitging en naar de badkamer-kleedkamer liep waar ze zichzelf de langzame en heimelijke behandeling gaf waardoor ze het orgasme bereikte dat ze bij hem niet kreeg.
Fernanda dacht dat het anders zou zijn als ze maar niet wist, elke keer dat Jack haar wilde beminnen, dat wat hij ook deed, het zijn uiteindelijke doel was bij haar naar binnen te komen. Als ze zich maar niet zo bewust was van dat doel, bij elke liefkozing, elke aanraking; als hij zijn ongeduld maar niet zo probeerde te verbergen; als ze maar niet zo zeker had geweten, dat hij zich alleen maar afvroeg wanneer hij met fatsoen bij haar naar binnen kon gaan. Als hij de zaak maar niet zo overhaastte. Hij dacht echt dat hij haar ruim de tijd gaf, meer dan genoeg, maar dat deed hij nooit en ze kon dat ook niet van hem verwachten; zoiets deden mannen niet. Hóe Jack ook zijn best deed, ze kon nooit op hem rekenen en dat kon ze wel op de gezichtsloze, naamloze slaaf van haar fantasie.
Toen Jack Donaldson in 1976 tengevolge van een auto-ongeluk stierf en Fernanda miljoenen naliet, had hij al in geen jaren meer over haar seksuele tekortkomingen nagedacht. Hij nam andere meisjes en vrouwen die graag op zijn avances ingingen, en ten opzichte van Fernanda voelde hij alleen een vage afweer en de liefde van een man voor een schattig kind.
Fernanda had korte tijd om hem gerouwd, of liever gezegd over hun huwelijk van zeven jaar waarvan niet één dag haar werkelijk bevredigd had achtergelaten. Toen, vrij, rijk en pas vijfentwintig, ging ze voort met haar jacht op een man zoals zij die nodig had. Een jonge man met een enorm uithoudingsvermogen. Ergens moest er toch een man bestaan die haar het orgasme kon bezorgen dat tot nu toe alleen zij zichzelf kon geven.
Waarom was ze eigenlijk met een man getrouwd, vroeg Fernanda zich nu op weg naar de ranch af, toen Jeremiah de autoradio aanzette, afstemde op een New Age-zender en 'harp'-muziek van een synthesizer door de auto klonk.
In de afgelopen veertien jaar had ze vier jonge echtgenoten en ontelbare jonge minnaars gehad - niet bepaald het soort leven waarvoor haar moeder haar had opgevoed. Maar elke keer dat ze met een nieuwe man naar bed ging, was er toch weer dat optimisme, of misschien alleen maar de wanhopige verwachting, dat het dit keer nu eens goed zou gaan, dat het zou lukken, dat het zalig zou worden.
Jim Flynn, Hubert St. Martin, Hayden Smith en Nick Nicolini waren allemaal jonger dan zij geweest toen ze hen leerde kennen. Elk van hen was zó weg geweest van haar fantastische, sexy liefheid, dat ze tot wonderen in staat waren geweest. Elk van hen had haar in het begin zeker drie of vier keer per nacht bemind. En de laatste keer waren ze altijd pas langzaam goed opgewonden geraakt, bijna lui, bijna lusteloos, zonder die noodlottige haast die haar verkilde en soms had ze heel even iets gevoeld dat - bijna - een orgasme was. Misschien was het wel een werkelijk orgasme en was dit het wat andere vrouwen met mannen voelden, maar dat kon ze nooit te weten komen. Het leek althans niet op wat zij met zichzelf kon doen.
Gauw, veel te gauw, had eik van haar echtgenoten, evenals elk van haar minnaars - als alle mannen ter wereld, verdomme - er steeds minder behoefte aan met haar naar bed te gaan. Als het om een minnaar ging, liet Fernanda hem onmiddellijk schieten. Maar met een echtgenoot moest ze doen alsof ze een orgasme bereikte of ingaan op gesprekken die ze allang kende en die haar herinnerden aan de vreselijke verveling van haar eerste huwelijk. Vroeg of laat, als het haar niet meer lukte steeds maar een orgasme voor te wenden, werd een echtscheiding onvermijdelijk.
Nu was ze negenendertig, dacht Fernanda, en nog steeds op zoek naar een ervaring die ze móest en wilde hebben. Negenendertig en ze had nog steeds dat zware, kwellende en bijna verkrampte gevoel van volheid, alsof ze een kom warm water tussen haar benen meedroeg, als ze dacht aan een man die het in bed lang genoeg zou kunnen volhouden.
Negenendertig was een afschuwelijke leeftijd, de ergste die ze zich kon voorstellen. Op een dag, over niet eens zo lange tijd, zou ze wakker worden en ontdekken dat ze drieënveertig was, vijfenveertig, zelfs zevenenveertig. Op een dag zou ze niet meer kunnen doorgaan voor een lief meisje, hoe goed ze zich ook verzorgde. En na een zekere leeftijd kon alleen een heel erg rijke vrouw hopen nog jonge mannen aan te trekken.
Die leeftijd had ze nog niet bereikt, nog niet, o nee, nog helemaal niet! Dat tijdstip lag nog ver van haar af. Maar een deel van de miljoenen van Jack Donaldson was opgegaan in het ene jetsetoord na het andere. Ze was nog bijzonder welgesteld, dat wel; ze kon nog alles kopen wat ze wilde, maar ze was niet half zo rijk als ze zou móeten zijn als ze ouder werd. Alles was een kwestie van hoeveelheid, nietwaar? En het was ondraaglijk moeilijk haar veertigste verjaardag te vieren als ze dan niet een heel, héél rijke vrouw was.