Haar vader zou natuurlijk willen weten waarom Heidi Flynn, Fernanda's vijftienjarige dochter, niet was meegekomen om de Fiesta te vieren. Zoals gewoonlijk verwachtte hij Heidi en vermoedelijk verwachtte hij zelfs Nick Nicolini, al was hij absoluut niet op de huidige echtgenoot van zijn dochter gesteld. Nick was pas negenentwintig en had nog nooit in zijn leven een echte baan gehad. Mike Kilkullen zou alleen voldaan zijn als zijn hele familie bij de Fiesta aanwezig was, maar Fernanda en Nick hadden na het slagveld van hun tweejarig huwelijk het punt van de scheiding bereikt en ze wilde niet dat haar vader eerder dan nodig van deze laatste mislukking hoorde. Wat Heidi betrof, die was het afgelopen halfjaar gewoon te knap geworden om nog meegenomen te worden.
Alleen een huidarts zou misschien in staat zijn geweest Fernanda's ware leeftijd te raden, en dan nog alleen in fel licht. Zonder enige ijdelheid wist ze dat ze eruitzag alsof ze eind twintig was. Maar als men haar naast Heidi zag? Het verschil tussen de knapste negenendertigjarige vrouw ter wereld en een normaal aardig meisje van vijftien kon in één woord worden uitgedrukt: jeugd. En jeugd - onvervalste, adembenemende, blozende jeugd - was het enige dat zij nooit meer zou kunnen bereiken.
Fernanda was nooit een grote schoonheid geweest - ze was een perfect miniatuurtje, heel lief maar absoluut geen schoonheid - maar wat mannen betrof, en al haar zorgen waren altijd bij mannen begonnen en geëindigd, was lief veel belangrijker dan mooi. Schoonheid kon hun angst aanjagen, liefheid trok hen aan.
In het midden van de jaren zestig was Fernanda in de beste tijd van haar puberteit geweest en ze had koppig en instinctief haar uiterlijk van die periode gehandhaafd, zonder enige opzet - de manier waarop Valerie alles benaderde.
Ze was een meter vijfenzestig en had zilverblond haar dat lang en recht bijna tot haar middel omlaaghing. Ze moest elke twee weken de uitgroeiende bruine wortels laten bleken, maar blond blijven was elke moeite die het kostte waard, vond Fernanda. Korte lokken haar mochten over één oog vallen, of zelfs in de mond en konden dan onverschillig worden weggeblazen, een schattig onbestudeerd gebaartje van ongeduld. Haar ogen, even levendig en helderblauw als de tegels in een zwembad, werden altijd omzoomd door een dikke laag zwarte mascara. Haar kleine, fijne neus en smalle neusvleugels hadden een kinderlijke charme. Haar mond was teer, maar goedgevormd en stond pruilend boven haar welgevormde kin. Alles tezamen maakte een betoverende kinderlijke indruk. Haar huid was zo volmaakt roze en blank, dat ze het uiterlijk van een dure pop had die meer per ongeluk dan met opzet als hippie was gekleed.
Fernanda droeg altijd een strakke spijkerbroek of een heel korte minirok van leer met nauw aansluitende bovenstukjes die met opzet zó'n snit hadden, dat ze de fantastisch vrouwelijke vormen van haar buik en de omtrekken van haar navel lieten zien. Ze had tientallen paren puntige cowboylaarzen van allerlei soorten leer, een kast vol overvloedig geborduurde cowgirljasjes en ontelbare zilveren en blauwgroene sieraden. Haar bont kwam van de gezusters Fendi en was in de meest opzienbarende kleuren geverfd en afgezet met kralen, en er waren lappen van de een of andere stof in verwerkt.
Mollig, aanlokkelijk, met een smal middeltje, een lief vrouwtje met heerlijke borstjes en billen, dat was Fernanda die nog steeds elke centimeter van haar slanke en goed getrainde lichaam kon laten zien. Haar middenrif, de binnenkant van haar dijen en bovenarmen, die plekken waar de huid het eerst verandert als de eerste jeugd voorbij is, waren nog prima in vorm. Ze had hard gewerkt om haar lichaam zo te houden, had alles genomen wat de natuur haar had gegeven en het bewaard door dagelijks te oefenen en zich aan een streng dieet te onderwerpen - dat bewaakte ze even fel als een bezeten curator zeldzame manuscripten behoedt.
Fernanda was pienter genoeg om te weten dat ze zich zodanig kleedde, dat het bijna op slechte smaak wees. Ze vertoonde zich op dezelfde onstuimige manier als de jonge vrouwen in sexy advertenties voor lingerie, maar lingerie liet ze nooit zien om de eenvoudige reden dat ze het niet droeg. Als ze zichzelf in een passpiegel bekeek, zorgde ze ervoor dat haar uiterlijk elke man zou laten watertanden en natte dromen zou bezorgen, maar toch zou niemand ooit van haar kunnen zeggen dat ze een slet was. Obers, portiers en verkopers zagen onmiddellijk dat er een soort vrouw voor hen stond voor wie ze hun beste diensten reserveerden. Alleen een volkomen zelfverzekerde vrouw van negenendertig die er op de plaatsen waar het op aankwam uitzag als een tiener, kon zoiets presteren.
Het zou natuurlijk doodeenvoudig zijn geweest te wennen aan een manier van kleden die modern, passend en toch jeugdig was, maar jeugdig was niet jóng. En daar ging het bij Fernanda om. Jonge mannen, mannen die steeds klaarstonden, luchthartige mannen die te jong waren om er ooit een minuut bij stil te staan dat ze eens op de rand van de middelbare leeftijd zouden komen. Alles wat ze aantrok, elke haar op haar hoofd, elk nieuw laagje mascara, was bedoeld als een teken aan die mannen dat ze gereed was met hen naar bed te gaan.