'De laatste eenentwintig jaar is niemand er ooit in geslaagd hem te vangen,' bracht Valerie haar moeder in herinnering, maar een geïrriteerd gesis had haar zonder woorden verteld, dat ze verbazend kortzichtig was.
En haar moeder had vermoedelijk gelijk, gaf Valerie toe toen ze de stadsgrenzen van Carlsbad waren gepasseerd. Hoeveel mannen van vijfenzestig in New York, gescheiden of weduwnaar, namen er niet een jonge bruid? Het was heel gebruikelijk. Zo normaal, zo natuurlijk, dat niemand er een opmerking over maakte. Als een man van vijfenzestig nog met een vrouw van zijn eigen leeftijd getrouwd zou zijn, dan zou dat hét gesprek van Manhattan zijn geweest, een soort wereldwonder. Waarom had zij zelf deze mogelijkheid nooit overwogen ? En Fernanda met al haar kennis van echtscheidingen, waarom had zij er nooit eens aan gedacht?
Valerie beet op haar lip en hield zich voor dat haar houding ten opzichte van haar vader te nonchalant was geworden.
Zo was het niet altijd geweest. Na de echtscheiding van haar ouders had haar moeder erop gestaan, dat zij en Fernanda elk jaar een aantal weken op de ranch doorbrachten. Het was een soort verbanning voor de tieners geweest om naar Zuid-Californië te worden gestuurd terwijl ze waren uitgenodigd om tijdens de schoolvakanties bij hun familie in Philadelphia te komen logeren, 's Zomers, wanneer ze graag bij hun vrienden en vriendinnen aan de oostkust waren gebleven om te gaan zeilen en op Long Island of in Maine te gaan feesten - daar waren de meeste van hun kennissen - werden zij gedwongen om wekenlang in die snikhete, ouderwetse, sombere adobe te blijven, dat rare huis waar hun vader zo belachelijk trots op was. Ze hadden moeten optrekken met Jazz, die vernederende nieuwe baby, en - wat nog veel erger was - met Sylvie, de tweede vrouw van hun vader.
Valerie kon zich niet herinneren dat er ooit een tijd was geweest waarin haar ouders volgens haar gelukkig waren geweest. Het gevoel in Californië een uitbijter te zijn, had hun moeder op honderden subtiele manieren aan haar dochters doorgegeven. Ten tijde van de scheiding was Valerie twaalf geweest en ze was dertien toen Jazz werd geboren, en ze had het allemaal met haar moeders totaal verbitterde ogen aangezien. Desondanks had Liddy Kilkullen erop gestaan dat haar dochters 'hun plaats in de familie' handhaafden. De familie Kilkullen! Alsof ze een steek om die familie gaf!
Zij, Valerie Malvern, met een moeder die een Stack uit Philadelphia was en met grootmoeders die respectievelijk een Green uit Philadelphia en een James uit Philadelphia waren geweest. Zij telde vijf heren van stand uit Philadelphia onder haar voorouders: een Dickinson, een Morris, een Ingersoll, een Pemberton en een Drinker. Vijf trouwe conservatieven die de stand en de overtuiging hadden gehad te weigeren onder druk de Onafhankelijkheidsverklaring te tekenen! Waarom zou zij zich in godsnaam als een Kilkullen beschouwen? Wat was er nou helemaal in die helft van haar achtergrond dat zo bewonderenswaardig was? Hoe kon je één arme Ierse immigrant uit 1852, een winkelier voordat hij land had gekocht, nu vergelijken met de oprichters van de keurigste stad van de Verenigde Staten. Mannen met zulke nauwe banden met de meest vooraanstaande families in Engeland, dat zij weigerden tegen dat land in opstand te komen?
En wat waren de volgende generaties Kilkullen anders geweest dan veeboeren die ook de nodige slechte tijden hadden doorgemaakt? Ze wist weinig af van de Valencia's, die ver verwijderde oorsprong van de Spaanse landtoewijzingen. Het scheen dat de familie in het niets was verdwenen nadat een van hun dochters met de eerste Amerikaanse Kilkullen was getrouwd. Ze waren verloren gegaan in de wilde stroom van de Californische geschiedenis, een ingewikkelde geschiedenis die haar altijd veel te buitenissig was voorgekomen om zich erin te verdiepen. En wat hun smaak voor meubels betrof...!
'Moeder! We zijn er bijna,' riep Holly uit. Holly was haar oudste dochter, die op haar zeventiende nog geen enkel teken vertoonde ooit een schoonheid of een intelligente vrouw te worden. Valerie werd ruw uit haar gepeins wakker geschud en streek snel met haar handen over haar haar, een onwillekeurig gebaar om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Ze controleerde haar donkerrode lippenstift en bereidde zich erop voor straks oog in oog met haarvader te staan die, zoals ze altijd had gehoord, verantwoordelijk was voor haar moeders noodlot. Desondanks had ze er altijd op haar eigen wat koele manier naar verlangd van hem te houden. Ze had dit zelfs nooit tegenover zichzelf willen toegeven, want het was Valerie ook bijgebracht te geloven dat hij nooit van haar had gehouden.
Fernanda Kilkullen Donaldson Flynn St. Martin Smith Nicolini. Ze was zo vaak getrouwd geweest, dat ze bij de lezers van de roddelrubrieken van Bar Harbor tot La Jolla alleen maar bekendstond als Fern Kilkullen. Ze werd vergezeld door haar twee zoons, Jeremiah Donaldson en Matthew Donaldson, kinderen uit haar eerste huwelijk. Door het voortijdig overlijden van haar echtgenoot was ze al op haar vijfentwintigste jaar weduwe met een aanzienlijk fortuin geworden. De jongens waren nu negentien en zeventien, ruimschoots oud genoeg om de Chrysler Imperial te besturen. Zij zat op de achterbank en bereidde zich geestelijk voor op het komende weekend.