Als ze aan echtscheiding dacht, rilde Valerie vol afgrijzen en vroeg zich af hoe haar jongere zus Fernanda het tijdens haar onstuimige carrière had klaargespeeld om éénmaal weduwe te worden, drie keer te scheiden en nu met een vijfde man getrouwd te zijn met wie het huwelijk, naar het zich liet aanzien, evenmin lang zou duren. Toch scheen het of Fernanda genoot van haar wilde huwelijksavonturen, daarin geschraagd door het geld dat haar eerste man haar had nagelaten. Bovendien wist ze dat ze een niet te definiëren eigenschap had die verder ging dan alleen charme, schoonheid of slimheid, en die garandeerde haar dat ze het nooit zou hoeven stellen zonder mannen die zich verdrongen om haar aandacht te trekken.
Het was een bof dat tijdschriften en kranten hen tweeën steeds beschreven als 'erfgenamen van de Spaanse landtoewijzingen', bedacht Valerie en haar mond vertrok zich tot een wrang lachje dat ze snel onderdrukte. De meeste mensen namen aan dat zij en Fernanda al grote, romantische kapitalen hadden geërfd. Dat was allemaal prachtig, maar in hun geval betekende 'erfgenamen' alleen maar dat ze iets konden verwachten. Noch zij, noch haar zus noch hun kinderen hadden ooit iets van hun vader gekregen, behalve de gebruikelijke verjaardags- en kerstcadeautjes.
Al het geld van Mike Kilkullen zat vast in onverkocht land. Als je de waarde van grond in Orange County in de gaten hield - en dat deed ze, dat deed ze zelfs vol ijver - dan was Kilkullen Ranch inderdaad miljarden waard voor investeerders die in een lange rij zouden staan om onontgonnen stukken grond aan de Platina Kust te kopen en te ontwikkelen.
Maar zolang haar vader leefde, zou hij nooit willen verkopen. Dat had hij al vast besloten op de dag dat hij voor het eerst oud genoeg was om daarover te denken, en Valerie wist dat die koppige, onredelijke en onbereikbare man nooit van mening zou veranderen. Zijn land was een stuk van hemzelf, en hij zou zich nog liever een arm afhakken dan afstand doen van een relatief klein stuk grond van bijvoorbeeld tweeduizend hectare.
Valerie keek even naar Billy die er even charmant als altijd uitzag; dat zag en begreep ze heel goed, maar uiteindelijk was hij als echtgenoot toch een teleurstelling en hij werkte ergens waar hij met zijn kwaliteiten niets kon bereiken. Daar was hij niet intelligent genoeg voor, maar hij was ook nog niet zo dom dat buitenstaanders dat inzagen. Billy Malvern, wiens genen het hadden klaargespeeld drie dochters te produceren! Niet eens een kleinzoon waar haar vader misschien voor door de knieën zou zijn gegaan!
Het laatste stuk grote weg voor de afslag naar de ranch leek eindeloos. Goddank zou dit weekend bijzonder kort zijn en ze hoefden maar tot de maandagochtend na de Fiesta te blijven. Billy en zij konden beiden hun werk aanvoeren als een reden voor hun terugkeer en bovendien moesten de kinderen weer terug naar school. Ze had gehoopt dit jaar de Fiesta te kunnen vermijden, want er zou die zaterdag juist een heel bijzonder diner in New York zijn. Maar haar moeder had haar vanuit Marbella opgebeld en gezegd dat daar geen sprake van kon zijn.
'Jij en Fernanda zijn al in acht maanden niet meer op de ranch geweest,' had ze scherp tegen haar oudste dochter gezegd. 'Ik begrijp niet dat jullie zo stom kunnen zijn om dat te veronachtzamen, Valerie. Denk vooral niet dat het voldoende is als je van tijd tot tijd je kinderen daar voor een vakantie naar toe stuurt.'
'Vader is heel erg dol op de meisjes,' had Valerie tegengesputterd.
'Onzin. Jij en Fernanda zijn zijn vlees en bloed, de meisjes niet. Waarom denk je dat Jazz daar vrijwel elk weekend is te vinden ? Die is niet gek; ze begrijpt die man en als wij niet oppassen, dan zorgt ze er wel voor dat hij haar gaat beschouwen als de zoon die hij nooit heeft gekregen. Hoe zouden jullie het vinden als Jazz jullie uit zijn testament verdrong, Valerie?'
'Dat zou vader nooit doen,' had ze geantwoord en ze hoopte dat in haar antwoord het vertrouwen had doorgeklonken dat zij als oudste kind moest bezitten. Maar ze vroeg zich opnieuw woedend af hoe haar dominante moeder, ver weg in Spanje, het toch klaarspeelde precies te weten wat er in haar leven gebeurde.
'Ik weet beter dan jij ooit zult doen waartoe je vader in staat is,' had Lydia Stack Kilkullen geantwoord. 'Hij doet wat hem het beste uitkomt en op het ogenblik dat je dat het minst verwacht. Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat hij monsterlijk egoïstisch is en aan elke opwelling gehoor geeft? Ik twijfel er niet aan dat hij met het stijgen der jaren steeds egoïstischer en gemakkelijker te beïnvloeden wordt. Hij is vijfenzestig, Valerie; en ook hij heeft niet het eeuwige leven.'
'In de afgelopen tien jaar is hij geen dag ouder geworden. Hij wordt vast honderd, moeder.'
'Een reden te meer om hem eraan te herinneren hoeveel liefde jullie beiden voor hem voelen. Stel je eens voor dat hij zou gaan hertrouwen, Valerie! Er zijn ongetwijfeld vrouwen genoeg die klaarstaan om de derde mevrouw Michael Kilkullen te worden. Hoe kun je ook maar één ogenblik vergeten wat hij mij heeft aangedaan?'