Ze zat rechtop, de handen kalm op haar schoot gevouwen en haar gezicht vertoonde geen enkel spoor van emoties, uitgezonderd een allesoverheersend zelfvertrouwen. Ze zag er precies zo uit als de foto's van haar die vaak op de society-pagina's en in Womens Wear verschenen. Valerie Kilkullen Malvern, de bekende binnenhuisarchitecte, een van de steunpilaren van de sjieke samenleving in New York, was nog nooit in een onflatteuze pose betrapt. Ze was zich altijd van haar omgeving bewust; ze dacht altijd aan de indruk die ze zou maken.
Jaren geleden had ze besloten hoe ze eruit moest zien, zoals alle werkelijk stijlvolle vrouwen doen. Ze wist dat er maar één belangrijke visuele indruk op mensen kan worden gemaakt zonder hen in verwarring te brengen en hen hun interesse te doen verliezen. Valerie had zichzelf bestudeerd en begrepen dat de vorm van haar schedel zo perfect was, dat ze haar donkerbruine haar strak naar achteren kon trekken; volkomen plat en weggestopt achter haar oren om vervolgens door een keurig strikje in haar nek bij elkaar te worden gehouden. Het was een strenge haardracht die door zijn klassieke eenvoud altijd boven elke mode zou uitsteken. Ze had een mooi voorhoofd met daaronder een neus die te scherp en lang was om mooi genoemd te kunnen worden en haar kin was enkele millimeters te klein.
Als ze in de buurt van een camera kwam - en daar werd ze nooit door verrast - zorgde ze dat haar niet geheel en al perfecte zijaanzicht in beeld kwam totdat het haar kenmerk was geworden, en het gevolg was, dat vrouwen met mooie neuzen en aardige kinnen ook graag zo'n duidelijk herkenbaar profiel wilden hebben.
Voor overdag had Valerie met opzet een soort uniform gekozen; ze droeg eenvoudige, donkere truien met hoge hals, of blouses zonder kraag, om zowel de lengte van haar hals als haar slanke torso te benadrukken en daardoor leken haar kleine borsten een goede aanwinst. Ze stopte de trui of blouse in een uitstekend gesneden rechte rok of broek, deed een brede ceintuur om haar middel en droeg nooit schoenen die niet plat en glimmend gepoetst waren. Als ze niet door haar bril met schildpadranden keek, duwde ze hem boven op haar hoofd, en haar verzameling barbaarse, enorme oorringen en brede armbanden bezet met grote halfedelstenen maakten dat fijnere juwelen er overdreven zouden uitzien.
Het was een strak uiterlijk dat in hoge mate was geënt op dat van Diana Vreeland, D.D. Ryan en mevrouw Winston Guest; Valerie gaf dat tegenover zichzelf toe, maar ze had er succes mee. Dit uiterlijk maakte op iedereen indruk en velen bekeken haar met diep ontzag. Het maakte haar vooral anders dan haar cliënten, vrouwen die al per definitie niet genoeg stijl en smaak hadden om zelf te weten hoe ze hun huis moesten inrichten.
Op den duur was haar uiterlijk niet duur en dat was iets waarvan Valerie wist dat niemand dat zou kunnen raden. Het was natuurlijk ook niet goedkoop, want elk stuk afzonderlijk was het beste in zijn soort, maar omdat alles wat zij kocht jarenlang kon worden gedragen, hoe de mode intussen ook veranderde, bezat ze niets dat zichzelf al niet vele keren had betaald. Daardoor had ze geld over voor haar krankzinnig kostbare, met de hand geborduurde avondschoenen; geld voor haar verzameling smetteloze Hermès-tassen en -handschoenen; geld voor de vele schitterende avondjaponnen die ze op liefdadigheidsfeesten droeg. Ze was verstandig genoeg om te weten dat haar uniform daar zou misstaan.
Ja, ze had geld om zich te kleden op een manier die iedereen deed denken dat ze schatrijk was. Dat had ze goed voor elkaar, overwoog Valerie.
De mensen dachten dat de heer en mevrouw William Malvern Jr. rijk waren, en Valerie was vast van plan die indruk in stand te houden. Ook zij had in 1969 toen ze trouwde gedacht dat ze rijk zou zijn, want de charmante, knappe, levenslustige Billy had een kapitaal van zijn vader geërfd die dit op zijn beurt tijdens de Tweede Wereldoorlog als fabrikant had verdiend.
William Malvern Sr. was de eerste en enige van de familie Malvern geweest die uit de middenstand omhoog was geklauterd en hij was er trots op geweest dat hij zijn zoon allerlei voordelen kon bieden. Hij had Billy naar de beste kostschool gestuurd die hem wilde aannemen; hij had erop gestaan dat hij tennis- en paardrijlessen kreeg; hij had hem met een grote toelage naar de universiteit van Virginia gestuurd en er niet op gelet dat Billy op school slechte cijfers haalde toen hij in het tennisteam werd opgenomen. Nadat William was afgestudeerd, had zijn vader een plaats voor hem op de Beurs gekocht. Toen William Malvern Sr. in 1967 stierf, ontdekte zijn zoon nadat zijn vaders testament bekrachtigd was, dat hij een belastingvrij inkomen van vijf miljoen dollar in gemeenteobligaties had geërfd.
William Malvern Sr. had zijn doel bereikt en een zoon voortgebracht die onmiskenbaar een heer en een aardige vent was. Als hij zich er al van bewust was geweest dat zijn zoon eerder prettig van aard dan intelligent was, dan had hij dat nooit tegenover iemand behalve zichzelf bekend.