'Susan, lieverd, hoe gaat het met je?' vroeg Jazz en tilde haar bijna op toen ze haar omhelsde.
'Voor de verandering eens overwerkt,' antwoordde de kleine vrouw opgetogen. Susie was de soort keukenprinses die alleen gelukkig was als alles in haar keuken onder hoogspanning stond. Als zij haar zin kreeg, dan zou Mike Kilkullen minstens drie diners per week geven. De grote keuken waar eens verschillende Chinese koks de drie flinke maaltijden per dag voor een groot gezin hadden bereid, zou - als Susie haar zin kreeg - nog steeds vol stemmen en mensen zijn.
Nu at haar werkgever meestal alleen, afgezien van de weekends wanneer Jazz op bezoek kwam, maar alle plannen van vandaag voor de Fiesta aanstaande zondag kwamen tenminste met haar opvattingen over gastvrijheid overeen.
'Waar is mijn vader?' vroeg Jazz.
'Ergens buiten in het dal. Ik heb nu geen tijd me om hem te bekommeren - ik moet een groot kipdiner voorbereiden.'
'Maar is er dan geen traiteur?' vroeg Jazz verbaasd. 'Er komen vijfhonderd mensen voor een barbecue, Susie, niet voor een diner van kip.'
'O, die traiteur komt morgen wel. Zijn mensen zijn al bezig met de voorbereidingen. Maar vanavond maak ik mijn speciale saffraankip met dennenappels en druiven, mijn Italiaans-Franse brood, mijn veelkleurige koolsla, mijn aardbeienlagentaart meteen saus van...'
'En dat allemaal alleen voor ons tweeën? Ben je van plan je tot superkokkin van Orange County te laten uitroepen?'
'We krijgen vanavond mensen te dineren,' zei Susie geheimzinnig en trok haar neus zo merkwaardig op, dat Jazz nieuwsgierig werd, nog nieuwsgieriger dan mannen haar konden maken.
'Leuk,' zei ze zo onverschillig mogelijk. Susie zou toch niets zeggen als ze haar mond wilde houden. 'Je hebt zeker niets voor een lunch voor mij ? Pindakaas of jam, of een plak voorverpakte kaas?'
'Kijk maar in de koelkast. Misschien ligt er op het onderste schap iets wat je kunt gebruiken, maar heb niet het hart iets anders aan te raken.'
'Go, Susie, dank je wel,' zei Jazz en pakte een grote, zorgvuldig toegedekte schotel met sandwiches en sla. 'En ik dacht nog wel dat het je niets kon schelen.'
Soms hadden complimenten invloed op Susie, soms waren beledigingen beter, en soms een weloverwogen combinatie van beide.
'Nellie en Matilda komen vanavond de tafel dekken en serveren,' zei Susie terwijl Jazz at en haar best deed tevreden en niet nieuwsgierig te kijken.
'Goed zo. Dat is wat gemakkelijker voor jou, schat. Op jouw leeftijd mag er niet meer te veel van je worden gevergd. Het is normaal dat je na je zestigste wat langzamer wordt, Susie. Je moet het niet erg vinden dat je wat hulp nodig hebt, al is het dan ook maar voor een kipdineetje,' zei Jazz bezorgd. 'Zodra ik dit op heb, zal ik de bloemen voor je verzorgen en dan moet je het me maar zeggen als je wilt dat ik de kool voor je hak. Misschien kan ik ook even naar het dorp gaan om wat van die speciale kalktabletten voor je te halen. Neem je wel genoeg kalk, Susie? Je moet echt niet verder krimpen. Je neemt ook vast te weinig kalium.'
'Zestig!'
'Nou, ben je dan niet ruim zestig? Of ben ik in de war?'
'Verdraaid, Jazz, nou goed, dan zal ik het je maar zeggen. Het is je eigen schuld. Het zijn je zussen. Met hun mannen. En hun kinderen.'
'Verrek!'
'Tja, jij bent begonnen. Zestig! Ik ben achtenvijftig en dat weet je best.'
'Wie heeft ze uitgenodigd?'
'Je vader. Je weet hoe gek hij op de meisjes is.'
'Nou, daar zijn we dan mooi klaar mee! Getverderrie, wat afgrijselijk, hoe haalt hij het in zijn hoofd!'
'Ja, ik ben het met je eens. Last, last en nog eens last. Maar het geeft me wel de kans hier ook eens echt te koken. Goddank dat ik geen lid van deze familie ben.'
'Dat zou je best kunnen zijn,' zei Jazz somber. 'Je bent al lang genoeg bij ons.'
'Dank je wel.'
'Heel verstandig van je.'
De eetlust van Jazz verdween bijna bij het noemen van haar halfzussen die in Manhattan woonden en nu ongetwijfeld al halverwege waren. Natuurlijk had ze kunnen weten dat ze voor de Fiesta zouden overkomen. Ze had alleen niet willen denken aan de twee dochters uit het eerste huwelijk van haar vader: Valerie die tweeënveertig was, en Fernanda van negenendertig.
Toen Jazz nog klein was, hadden de twee oudere meisjes elke zomer een paar weken op de ranch doorgebracht, en ook lange weekends in de kerst- en paasvakanties. Ze waren toen in het oosten op kostschool, hoewel hun moeder, Lydia Henry Stack, afkomstig uit een oude familie in Philadelphia, naar Marbella in het zuiden van Spanje was verhuisd nadat ze in 1960 van Mike Kilkullen was gescheiden.
En ter wille van hun vader deden ze in zijn bijzijn altijd poeslief tegen Jazz. Hij had nooit geweten hoe zijn oudste dochters Jazz behandelden. Als hij erbij was, waren ze schattig en zij was te trots en koppig geweest om ooit tegen hem te klagen als ze haar weer plaagden. Ze pestten haar op allerlei manieren, bijvoorbeeld met geringschattende opmerkingen over haar moeder, Sylvie Norberg, met wie Mike vlak na de scheiding was getrouwd. De Zweedse actrice had als een flitsende ster tien jaren de filmwereld beheerst, totdat ze in 1969 was gestorven; Jazz was toen acht jaar.