Georgina sloeg haar blik neer en er verscheen een merkwaardig harde uitdrukking op haar gezicht waardoor ze opeens veel ouder leek. Even gaf ze geen antwoord en leek het of ze Fernanda met een grapje wilde afschepen. Maar toen nam ze een besluit om de waarheid te zeggen, maar bleef naar beneden kijken.
'Toen ik daarnet zei dat Jimmy best wel lief was, bedoelde ik dat hij tegen mij altijd schattig is. Maar in bed... die prijs moet ik betalen, en God, ik haat het! Ik mag niet klagen, want elke man zou hetzelfde verwachten, maar Jimmy... je kunt je niet voorstellen hoe het is. Hij misbruiktme niet, schat-datmoet je niet denken. Hij zou me nooit pijn doen, maar hij is... zo gulzig. Zo afschuwelijk, misselijkmakend gulzig, zo begerig en enthousiast, en absoluut onvermoeibaar. Och, ik weet het niet, Fernie, misschien zijn ze wel allemaal zo. Ik heb nooit met een andere man geslapen, dus ik kan geen vergelijkingen maken, maar het lijkt of hij nooit voldaan is. Vind jij dat normaal?' Georgina waagde het eindelijk Fernanda aan te kijken toen ze aarzelend die vraag stelde.
'Normaal? Er is geen norm voor normaal,' zei Fernanda heftig. 'Niet wat mannen betreft. Je bent nog geen twee jaar getrouwd; vroeg of laat wordt hij wel minder veeleisend, dat kan ik je wel beloven.' Fernanda dacht aan de middag die ze met Jimmy Rosemont had doorgebracht en als ze hem ter plaatse had kunnen vermoorden, had ze dat graag gedaan.
'O, daar verheug ik me nu al op! Om te beginnen weet iedereen dat hij me bedriegt. Zelfs tijdens onze huwelijksreis had hij al andere vrouwen, goddank. Hoe meer vrouwen hij achternaloopt, des te minder sta ik onder druk. En als hij druk bezig is met de een of andere overeenkomst, zoals nu, dan laat hij me ook met rust. Maar als de zaak beklonken is, dan wil hij het weer... vieren.' Georgina rilde. 'En het gekke is, Fernie, dat hij ervan overtuigd is dat ik frigide ben, maar het maakt hem niets uit. Vreemd, hè? Hoe kan een man zich opdringen aan een vrouw die hem niet wil? Maar nee, ik geloof dat hij het zo zelfs leuk vindt. Als hij me niet... nou ja, je weet wel... dan kan niemand het. Een groot voordeel in een echtgenote. Hij beschouwt mijn frigiditeit als een onzichtbare kuisheidsgordel. Laten we maar niet verder over hem praten. Hij staat helemaal buiten wat wij samen hebben... hij is alleen maar een noodzakelijk kwaad.'
Georgina's glimlach nu ze Fernanda weer aankeek, was bijzonder verleidelijk en vol herinneringen en aanbidding; zij had recht op al haar emoties en impulsen.
'God! Als je zo zegt, nou ja, je weet wel, alsof je een preutse maagd bent, dan zou ik bijna... nou ja, je weet wel,' zei Fernanda.
'O, schat, kom, we betalen en gaan weer naar mijn suite,' zei Georgina dringend. 'Ik wil je zo graag hebben, dat ik gewoon afschuwelijk jaloers word.'
'Jaloers! Je denkt toch niet dat ik me door de een of andere man zal laten aanraken? Zodra ik in New York terug ben, ga ik mijn scheiding aanvragen, wat het me ook kost.'
'Ik ben niet jaloers op mannen. Nu je weet wat je werkelijk wilt, zijn er straks overal vrouwen van wie je nooit had gedacht dat ze de voorkeur aan andere vrouwen gaven. En zij zullen proberen je in hun bed te krijgen. Hoe ouder je wordt, hoe meer er overal opduiken. Vrouwen zoals wij zijn het begeerlijkst als ze een jaar of veertig zijn.'
'Wat idioot! Dat is net het omgekeerde als in het gewone leven!' protesteerde Fernanda.
'Je zult het zien, Fernie, schat. Er zijn zoveel vrouwen die zoeken naar een moederfiguur en wie onder de veertig voldoet daaraan? Maar zorg dat je niet zwaarder wordt - want dan zou je nog onweerstaanbaarder zijn.'
'Waarom?' vroeg Fernanda gefascineerd.
'Dan zie jeer nog vrouwelijker uit. Vrouwen die de voorkeur geven aan andere vrouwen zijn dol op het vrouwelijke lichaam, en jij bent nog veel te slank en te fris, te veel het jonge meisje voor hun smaak.'
'Lieve hemel, wat vreemd,' zei Fernanda, bijna onverschillig. Ze had nog nooit in zo'n korte tijd zoveel goed nieuws tegelijk gehoord, maar ze zou er geen misbruik van maken. Nog in geen jaren.
'Barbra zou het hier naar haar zin hebben,' zei Jazz tegen Casey.
'Wie?'
'Streisand. Toen ik haar in haar huis in Marbella ging opzoeken om haar voor Vogue te fotograferen, was het beveiligingssysteem net zo goed als hier.' Ze maakte een gebaar dat de ontvangstzaal omvatte van de manuscriptenverzameling van het Huntington Museum.
Ze hoefde hem niet te amuseren, dacht Casey en keek naar haar veel te mooie gezicht waarin haar droevige ogen verraadden hoe ellendig ze zich voelde. Toen ze snel naar het County Archief van Santa Ana waren gereden en uiteindelijk de koopakte van de Rancho Montana de la Luna hadden gevonden, eigendom van Don Antonio Pablo Valencia en overgedragen aan Michael Kilkullen, hadden ze zich opgewonden gebogen over het ene velletje papier met de beschrijving in de wettelijke taal van het land. Het document droeg de datum van 1865 met de namen van koper en verkoper, maar er stond geen enkel woord in over een of ander verbond of verdere overeenkomst.